Dossier

Dossier opleidingen - Riemer Rijpkema: ‘Eventdocenten moeten vaker op snuffelstage’ - 5

2098

17 augustus 2018

‘De event-opleidingen in ons land sluiten onvoldoende aan bij wat de praktijk van het vak vraagt. Het is van belang dat docenten beter begrijpen wat zich in het werkveld afspeelt en dat terugvertalen naar hun expertise, kennisoverdracht. Wat mij betreft gaan ze daarom in de nabije toekomst regelmatig op snuffelstage.’ Aldus CLC-VECTA directeur Riemer Rijpkema. Ruim twee jaar geleden luidde hij de noodklok over het onvermogen om de kloof tussen opleidingen en praktijk te overbruggen. Structurele verbeteringen sindsdien ziet hij nog niet.

‘Praktische vragen plaatsen en duiden’

Rijpkema is stellig in zijn oordeel: ‘Het blijkt steeds maar weer een enorme uitdaging om elkaar goed te begrijpen. Om inzichtelijk te maken wat het vak van instromers vraagt’, stelt hij. ‘Zowel de opleidingen als de sector zouden hiertoe grotere bereidheid moeten tonen, meer in en met elkaar moeten willen investeren.’ Van de sector verlangt hij in dit verband kwalitatief goede stageplekken waarin studenten adequaat worden gefaciliteerd. Van de opleidingen vraagt hij voor docenten tijd en gelegenheid om gestructureerd zelf in de dagelijkse praktijk aan de slag te gaan. ‘Dat docenten in het mbo en hbo gekwalificeerd zijn om les te geven, spreekt voor zich. De vraag is hoe ze zich in het eventvak zelf bijscholen. Wanneer ze een actueler beeld hebben van de huidige ontwikkelingen en uitdagingen binnen organisaties en het vakgebied, erin hebben meegedraaid en het zelf hebben mogen ervaren, zijn ze veel beter in staat de vragen vanuit het vak te plaatsen. Dan kunnen ze die ook effectiever duiden en vervolgens omzetten naar een bruikbaar aanbod voor hun studenten.’

‘Te weinig diepgang’

Rijpkema vindt dat veel hedendaagse opleidingen de eventstudent nog altijd te breed opleiden. ‘Ze komen het vak in met een basisniveau aan kennis en op een veelheid van vaardigheden. Allemaal relevant. Maar daarmee is de kloof met wat de praktijk aan direct beschikbare capaciteit verlangt te groot. Er is behoefte aan specialisten, aan mensen die zich, bovenop die basis, al in zekere mate hebben doorontwikkeld op één specifiek terrein.’ Rijpkema geeft aan dat het hierbij niet alleen gaat om facilitair, logistiek, catering, creatie en marketing, zowel online als offline, en technologische ontwikkelingen, maar vooral ook om persoonlijke vaardigheden en ontwikkeling. In de hectiek die voor de dagelijkse praktijk van de eventbranche zo kenmerkend is, ontbreken in de visie van Rijpkema de tijd en de ruimte om die achterstand in te halen. ‘We zien nu te veel een horizontale balk en te weinig ruimte voor noodzakelijke verdieping.’ In dat verband juicht hij ook de ontwikkeling van andere afstudeermodellen dan de gangbare met een onderzoeksrapport of scriptie als product toe: ‘Kijkend naar wat het vak vraagt, zijn dat soort scripties vaak alleen maar een ballast. Portfolio’s die praktijkervaring aantonen en die ontstaan vanuit interactie en creativiteit werken veel beter. Een student die met een frisse blik naar een vraagstuk kijkt is ook voor de opdrachtgever veel meer waard.’

‘Community of practice’

Rijpkema bepleit het grote belang van frequent en gestructureerd overleg tussen sector en opleidingen. ‘Dat overleg is er al wel in verschillende settings en vormen. Maar het kan beter. En ook met een scherpere inzet van alle partijen. Belangrijk is dat we duidelijker naar elkaar zijn in wat we van elkaar verwachten én dat we onze kennis en ervaringen met elkaar delen om samen tot verbeterde, nieuwe inzichten te komen waar we mee aan de slag kunnen.’ Hij noemt het een ‘Community of practice’. ‘Daarnaast moeten bedrijven bereid zijn binnen projecten ruimte te maken voor docenten die hierin tijdelijk worden gedetacheerd. ’Rijpkema besluit: ‘We hebben een gezamenlijke uitdaging, een Leven Lang Leren, die vraagt om een gezamenlijke aanpak en investering om instromers en doorstromers in de eventbranche optimaal te kunnen ondersteunen.’

Door > Henny Beijer