‘Ze hebben me vast weleens uitgelachen’

Wakker liggen

Zo opgeschreven ziet dat er allemaal tamelijk eenvoudig uit, maar dat was het niet. ‘Ik had geen achtergrond of opleiding in deze branche, geen netwerk, geen kennis. Voor ik hieraan begon, wist ik niet eens dat dit soort bedrijven bestond! Of ik werd uitgelachen? Nou, dat denk ik wel, in de eerste maanden zeker. Maar gaandeweg leerde ik, van de mensen hier, van de klanten. Na ongeveer een jaar ben ik meer naar buiten gegaan, toen begon ik me langzaamaan wat zekerder te voelen.’ Daarmee was het wakker liggen echter nog niet voorbij, want net op het moment dat Van Essen zich thuis begon te voelen in de branche, brak de crisis uit. ‘En daar zat ik, met mijn businessplan! Gaat dat nog wel goedkomen, vroeg ik me soms af als ik naar die cijfers keek. Bedenk wel: ik wist ook nog niet hoe dat werkte in zo’n seizoensbedrijf. Ja, ik wist het natuurlijk wel, maar ik voelde het niet. En je moet eerst voelen hoe een seizoensbedrijf in- en uitademt.’

Het kwam goed met Van der Kroft Party Rental. Een van de belangrijkste redenen daarvoor is beweging, denkt Van Essen. ‘Vanaf het begin ben ik daarmee aan de slag gegaan. Ontwikkelen, kijken waar de kansen liggen, kijken waar we iets toe kunnen voegen voor onze klant. Dat doen we nog steeds, die ontwikkeling blijft gewoon doorgaan.’

Corporate versus eigen bedrijf

Het verschil met zijn jaren in het corporate bedrijfsleven is groot. Toch is hij blij dat hij vanuit de collegebanken niet meteen als ondernemer is gestart. Het was in die jaren ook heel normaal dat je die stap zette, vertelt hij: ‘Het was de flow van de jaren 90, iedereen ging het bedrijfsleven in, daar was het toen te doen, zeker als je bedrijfseconomie had gedaan. Ik wilde dat toen ook graag: ik wilde veel leren en veel zien en dan zit je in het internationale bedrijfsleven natuurlijk goed.’ Hij heeft er een waanzinnig leuke tijd gehad, wil hij maar even benadrukken. Maar, ja, er waren ook zaken die steeds minder goed bevielen. De cultuur bijvoorbeeld: veel overleg, veel vergaderen, veel verantwoording afleggen, de traagheid van de processen en de politieke spelletjes die een steeds grotere rol speelden. Allemaal zaken die hij in zijn eigen bedrijf heel anders heeft aangepakt. Overeenkomsten zijn er echter ook, ziet Van Essen: ‘Hoewel onze dienstverlening veel concreter is dan die van de KLM, heb ik voor wat betreft het belang van de kwaliteit van de dienstverlening veel aan mijn KLM-tijd te danken. Je kunt natuurlijk zeggen dat Van der Kroft een verhuisbedrijf van spullen is, en feitelijk heb je dan gelijk. Beneden komen alle spullen weer binnen, alles moet worden afgewassen, gecontroleerd en zo nodig gerepareerd en daarna gaat het weer door naar het volgende feestje. Een glas moet schoon en heel zijn, een bord ook, die basisservice kan iedereen wel organiseren. Maar het gaat juist om de interactie met de klant, het gaat om de beleving van de dienstverlening, onze klant moet meer dan een goede erváring hebben. Wat verwacht de klant? Dat is mijn drive; ik haal daar ontzettend veel voldoening uit. Weten wat er speelt bij onze klanten, meten van de beleving en aanpassen. Herkennen, erkennen en acteren.’ Inmiddels heeft het bedrijf echte ambassadeurs, zoals Van Essen hen noemt: klanten die van baan wisselen en in hun nieuwe baan meteen weer voor Van der Kroft kiezen. Mooi vindt hij dat. Nog mooier vindt hij het als zijn klanten hun waardering rechtstreeks met zijn medewerkers delen - daaruit blijkt namelijk dat ook zijn medewerkers in de interactie met de klant werkelijk contact maken. Eigenlijk draait alles om contact, benadrukt hij: ‘Hoe gaan de chauffeurs om met de klanten, en andersom. Hoe gaan wij met de chauffeurs om, en andersom. Een chauffeur die de planner belt omdat hij ergens tegenaan is gelopen en de planner die met die informatie daadwerkelijk aan de slag gaat - daar heb ik het over! Die cirkels moeten kloppen, omdat precies daar de onderlinge waardering zichtbaar wordt. Voor een klant moet het niet uitmaken of hij mij ziet of de chauffeur aan de deur heeft. De beleving van dat contact moet overeenstemmen.’

‘Voor een klant moet het niet uitmaken of hij mij ziet of de chauffeur aan de deur heeft’

Van borden en glazen naar totaalconcept

Hij zei het al eerder: bewegen is essentieel voor zijn bedrijf. Dat resulteerde eerder al in Van der Kroft Party Hands - het inmiddels zelfstandig opererende uitzendbureau voor hospitalitydiensten waarmee Van Essen over een bestand van ongeveer driehonderd goede mensen beschikt. Nu is daar ook het stylingconcept bijgekomen, in nauwe samenwerking met The Floral Designers van Anton van Baalen. Hij wilde het al langer, omdat het past in zijn ideaalbeeld: Van der Kroft als bedrijf dat zijn klanten zodanig ondersteunt dat díens opdrachtgevers de doelstellingen van hun evenementen kunnen realiseren. Een compleet inrichtingsconcept dus, inclusief bloemen, inclusief decoratie. ‘Daar moet je natuurlijk goed over nadenken: hoe gaan we daarmee om, wat hebben we daar precies voor nodig, welke kennis moeten we dan in huis halen? We willen het zo neerzetten dat de klant en de cateraar direct hun ding kunnen doen. Daar zijn we nog niet, maar we komen steeds meer in de buurt. Onze stylingconcepten gaan uit van eenvoud: plug and play, zogezegd. We hebben een eigen binderij, de bloemist of stylist maakt het hier in huis op en dan gaan de stukken naar de klant - tegelijk met de andere spullen. En is er ter plekke een styliste nodig, dan komt die ook mee.’ Het aanbod van Van der Kroft breidt dus nog altijd uit; betekent dat ook dat we Willem van Essen over een aantal jaar in zijn eigen evenementenlocatie zien zitten? Hij grinnikt en schudt het hoofd: ‘Nee, dat denk ik toch niet. Ik zie ons als een sterk ondersteunend en facilitair bedrijf, dat is waar we goed in zijn. Wel denk ik dat ons klantenbestand zal veranderen, als gevolg van de stappen die we zetten. Ik kan me goed voorstellen dat ook eventbureaus bij ons aan zullen kloppen, zeker vanwege de concepten die we nu ontwikkelen en aanbieden.’

Het dunne lijntje tussen hard en zacht

Eigenlijk leeft hij zijn eigen jongensdroom, vindt hij zelf. Soms, als hij met de hond tussen de weilanden struint, of in het bedrijf door het magazijn loopt… hij wil maar zeggen: er zijn van die momenten dat hij denkt: potdomme Willem, je had beter nog tien jaar eerder kunnen beginnen! Natuurlijk zijn er ook mindere dagen, en er zijn ook zaken die hij nog altijd lastig vindt. Hard op de inhoud, zacht op de mens - zulke dingen. Bedachtzaam vertelt hij erover. ‘In een klein bedrijf ken je iedereen, je kent de thuissituaties, de persoonlijke verhalen, de sterke kanten, de zwakke plekken. Ik wil dat ook graag, maar tegelijkertijd moet er een bepaalde afstand zijn - een rotwoord wat mij betreft, maar het is wel wat het is. Dus als ik iemand ergens op aanspreek omdat er iets verkeerd is gegaan… Op zo’n moment ben ik hard op de inhoud, maar realiseer ik me meteen dat ik dicht op die medewerker zit, dat die medewerker mijn opmerking als kritiek voelt. Dát lijntje, dat is ontzettend dun en dat vind ik soms lastig. Ik ben een ondernemer met emotie: mensen zien het als dingen mij raken. En ik wil graag duidelijk en fair zijn, maar dat kan ook confronterend zijn.’ Toch moet hij niets weten van een secretaresse die als buffer tussen hem en de medewerkers in zou staan. Stellig: ‘De korte lijntjes zijn zo belangrijk! Ik wil de mensen zelf informeren, ik hecht veel waarde aan het onderlinge contact. Bij een groot bedrijf is dat anders, daar zijn alle functies, taken en bevoegdheden beschreven, maar dat is hier dus niet het geval. Ik heb daar geen tijd voor en ik wil er ook geen tijd voor maken. Gevolg is dat mensen hier veel vrijheid hebben en dat het onderlinge contact ongelooflijk belangrijk is.’ Als hem tot slot wordt gevraagd of hij tijdens zijn vakanties nog wel eens droomt, schiet hij in de lach en begint hij te knikken: ‘Maar nu zijn het dromen voor mijn eigen bedrijf.’

Door > Mariska Tjoelker l Fotografie > Sjoerd van Dijk