Hoe zag een festival er 50 jaar geleden uit?

Andere tijden, andere regels en vooral: andere ervaringen. Wie een festival van een halve eeuw terug bekijkt, vraagt zich af hoe het toen allemaal gevoeld moet hebben. Een tijdmachine hebben we niet, maar foto's wel - zij het korrelig. Daar zien we veel verdwenen elementen. 

Geen wit oplichtende appeltjes

Het lijkt soms wel of er geen bands meer zijn die zonder digitale apparatuur optreden. Een muzikant uit de jaren '70 had genoeg aan zijn instrument, er werden microfoons voor geplaatst en de gitarist, drummer of bassist was klaar om te soundchecken. Tegenwoordig, met allerlei gebruiksvriendelijke software, is het mogelijk om een digitale thuisstudio in te richten, al zijn dat vaak zware programma's. Dus is het niet zo vreemd dat veel muzikanten een aparte laptop kopen, puur alleen om muziek mee te maken of opnemen. Waar bij een rondje Lowlands in deze eeuw het aantal (deels) digitaal muziek makende bands opvalt door een wit oplichtend appeltje, was een optreden vijf decennia terug een geheel analoge aangelegenheid.

Naaktloperij en crowdsurfen

We zien nog wel eens een ontbloot bovenlichaam of iemand in een bikinitopje, maar menig festivalganger van weleer trok het liefst alles uit. Het enige kledingstuk was de bloemen in het haar. Niet dat iedereen poedelnaakt rondliep, maar beduidend meer dan nu. Het leverde aparte festivalfoto's op. Net als het crowdsurfen dat tot begin deze eeuw nog was toegestaan. Sinds een vreselijk ongeluk op Roskilde in 2000 is het op veel festivals verboden.

Dampen boven het publiek

Met name oude beelden van Pinkpop laten een mistige lucht zien die boven het publiek hangt. Dat komt niet door de rook vanaf het podium of van sigaretten en dergelijke, maar omdat het oudste festival van Europa voorheen nog wel eens vroeg in het seizoen gehouden werd, net als Paaspop. De lucht is tijdens die feestdagen vaak koeler, en van transpirerend publiek komt dan stoom af. Met name bij de beelden van Pearl Jam in 1992 is dat goed te zien.

Optreden op een veredelde steiger

Natuurlijk stonden er ook in vroeger jaren hekken voor het podium, want wat adoratie van artiesten betreft is er weinig veranderd. Overigens liepen de emoties bij veel Beatles-concerten zo hoog op, dat er voor het podium vaak een typische festivallucht waarneembaar was: die van urine. Maar de podia leken meer op haastig opgebouwde, veredelde steigers, waarop een band als The Golden Earring achter metalen buizen zijn set afwerkte. De Mojo barriers werden pas in de jaren '80 uitgevonden.