De verborgen dimensie van gunnen (deel 1)

Door: Hans Janssen, eigenaar Denk Producties

Ieder mens heeft een automatische wederkerigheids-reflex. We willen de interpersoonlijke bankrekening met de mensen om ons heen in balans houden. Koste wat kost. Je ziet het bij etentjes: je gaat bij iemand eten, maar voordat je naar huis gaat, verzeker je je gastheer/vrouw: ‘volgende keer écht bij mij hoor!’. Er zijn zelfs pro-actieve mensen die al bij aanvang een dure fles wijn meenemen. Die willen het knagende gevoel van ‘ik moet iets terugdoen’ al rechttrekken voordat het überhaupt is ontstaan.

[afbeelding niet meer beschikbaar] 

Proces van gunnen
Ook in het zakelijke verkeer geldt ‘ik doe iets voor jou, jij doet iets voor mij’. Als iemand ons helpt aan een lead, een mooi artikel of iets anders dat relevant én waardevol is, willen we iets terugdoen. Er zitten twee bijzondere kanten aan dit proces van ‘gunnen’.

De eerste les -die bijna niemand kent- luidt: ook de gever geniet!

Als de wederkerigheidsregel ‘zuiver’ zou werken, zou de gever van een gunst een onbehaaglijk gevoel overhouden aan de ontvanger. In de trant van: ik heb nog iets tegoed. Die presoon moet ik -onbewust- in de gaten houden.

Bankrekening stijgt aan beide kanten
Het goede nieuws: zo werkt het niet! Want onderzoek toont aan dat ook de gever van een gunst een positiever beeld krijgt van de ontvanger. We vinden de persoon aan wie we iets gegeven hebben ineens ook een stukje sympathieker. Dus de bankrekening stijgt aan beide kanten! Blijkbaar willen we onze keuze voor het ‘geven’ rechtvaardigen met een interne argumentatie als ‘ja maar die persoon is het ook echt waard hoor’.

Geef gul!
De les is dus: geef gul! Het mes snijdt aan twee kanten. Je hoeft het niet voor de ander te doen, doe het -ongegeneerd- ook voor jezelf.

Binnenkort: De verborgen dimensie van gunnen (deel 2)