Mijn jaarlijkse feestje is weer begonnen; de Vierdaagse van Nijmegen. Dit jaar doe ik voor de achttiende keer mee aan het grootste wandelsportfestijn ter wereld. Tot gisteren ochtend heb ik de Vierdaagsekoorts nog buiten de deur kunnen houden (daar zorgen drukke werkzaamheden wel voor), maar eenmaal op de Wedren, waar ik mijn startkaart ophaal, begint het te kriebelen. Het begint weer! Links en rechts schud ik handen van mensen die ik 51 weken per jaar niet zie, maar die tijdens de Vierdaagse vrienden voor het leven zijn. Met enkele vaste wandelmaatjes drink ik alvast een biertje op de goede afloop en haal ik herinneringen op aan voorgaande edities.
Wat is toch de magie van de Vierdaagse, vraag ik mezelf wel eens af? In de afgelopen twintig jaar heb ik als eventjournalist honderden, misschien wel duizenden evenementen in binnen- en buitenland mogen bezoeken. Daar zaten zelfs mega evenementen tussen, zoals het WK voetbal. Soms werd ik tijdens deze evenementen verrast, verbaasd, betoverd of ontroerd, maar vreemd genoeg vind ik de Vierdaagse, het evenement in mijn eigen achtertuin, één van de meest charmante.
Veel grote evenementen worden achter de schermen minutieus geregisseerd. Dat zal tijdens de Vierdaagse ook wel het geval zijn, maar dat voel je als deelnemer helemaal niet. Je hebt voortdurend het gevoel dat je het een leuk uitje is, dat min of meer spontaan of toevallig is ontstaan. Frappant is bijvoorbeeld dat tijdens de Vierdaagse de politie minder manschappen op de been heeft dan in elke andere week van het jaar, terwijl het aantal mensen in de stad elke dag toch minimaal het dubbele is van normaal.
De Vierdaagse heeft de charme van een uit de kluiten gegroeid tuinfeestje. Ongedwongen en ontspannen. Iedereen heeft een week lang een goed humeur. Uiteraard de bezoekers van de Vierdaagsefeesten. En ook voor de lopers. Die kiezen er immers zelf voor om vier dagen lang bijna de klok rond te lopen. Maar het meest verrast me de betrokkenheid van de mensen langs de kant: de inwoners van Nijmegen en omgeving. Zij voelen de behoefte om een bijdrage te leveren aan het welslagen van het festijn. Wildvreemden langs de route hebben een vriendelijk woord voor je en bieden je gratis koffie, thee, soep, fruit of een stoel aan. Zelfs als het urenlang regent, blijven ze staan om de lopers een hart onder de riem te steken. ’s Avonds in de drukke bus staan mensen voor je op en bieden hun zitplaats aan. Vorig jaar kreeg ik na afloop van een etappe spontaan een massage van een studente, die haar studentenkamer had omgetoverd tot een veldhospitaal.
Dergelijke dingen kun je niet regisseren of organiseren; dat komt uit de mensen zelf. De mensen in de regio Nijmegen voelen zich geestelijk eigenaar van dit festijn. Het is hún feestje. De organisatie faciliteert slechts. En dat is zo’n beetje het beste wat een evenement kan overkomen.
