Learnings van Paul Stiekema en Birgitte de Winter (HMH)

Samen hebben ze de Heineken Music Hall vanaf de grond opgebouwd tot de huidige toplocatie. Na tien jaar draagt Paul Stiekema het directeursstokje over aan Birgitte de Winter. Een persoonlijk gesprek met twee pioniers. ‘Alles draait om snel schakelen, een hands-on mentaliteit en de wet van Murphy voor willen blijven.’

Tekst: Naomi Querido
Paul: "Drie uur achterstand en geen ervaring, dat haal je niet meer in"

Liefde voor muziek
Paul: “Ik ben altijd met muziek bezig geweest, al ben ik niet muzikaal geschoold. Hoewel mijn moeder vond dat ik talent had en ik als enige van mijn vier broers – ik ben de middelste – op muziekles zat, smeekte de blokfluitleraar na drie maanden me eraf te halen. Ik heb geen enkel muzikaal gehoor.”
Birgitte: “Ik heb ooit orgel gespeeld, dat was ook geen succes. Maar ik kan wel dansen, terwijl jij…”
Paul: “Nee, ik heb ook geen ritmegevoel. Maar wel gevoel voor bands die bezig zijn aan een opmars. In Groningen, waar ik studeerde, ging ik daar graag naar singer-songwriters als Bob Dylan en Van Morrison. Daarom tipte mijn vader me voor die baan bij de IJsselhallen in Zwolle. Hij zei: bel ze nu, en impulsief als ik ben, heb ik direct de telefoon gepakt. Het was avond en de kantoren waren dus allang gesloten, maar er was toevallig een evenement en ik werd doorverbonden met de directeur.”

Eerste baan
Paul: “Bij de IJsselhallen kwam ik voor het eerst beroepsmatig in aanraking met het organiseren van concerten. Ik zocht contact met Leon Ramakers en Berry Visser van Mojo Concerts, en vertelde ze dat ik Zwolle en omstreken de aangewezen regio vond voor hardrockconcerten; daar zitten de boeren. Ik kreeg de kans en zo haalde ik in 1978 Status Quo binnen. Waar vervolgens de complete wet van Murphy in werking trad: alles ging mis. We hadden 8.000 kaarten verkocht, maar het was zo’n strenge winter dat zelfs de Veemarkt in Zwolle voor het eerst in veertig jaar was geannuleerd omdat de sneeuw zo hoog stond. Vervolgens kwam de band drie uur te laat aan. Faxen en mobiele telefoons bestonden niet, dus was het gewoon bloednerveus afwachten. Drie uur achterstand en geen ervaring: dat haal je niet meer in. Een drama. Tegelijkertijd was het een ware vuurdoop: zoiets overkomt je nooit meer.”
Birgitte: “Mijn eerste baan was bij de Jaarbeurs Utrecht. Daar kwam Mojo naartoe voor vier concerten met Phil Collins; ik was de contactpersoon. Een concertenreeks voor 10 tot 20.000 mensen per avond terwijl ik nauwelijks ervaring had, dat was mijn kennismaking met de branche en concerten. Daarvoor had ik alleen Level 42 gezien in Muziekcentrum Vredenburg in Utrecht.”

De start
Paul: “Toen initiatiefnemer Mojo mij benaderde om de Heineken Music Hall op te zetten, was ik 45 jaar. Een stevige opdracht, maar een geweldig project als je van muziek houdt. Ik mocht meedenken over de bouw en heb fikse discussies gevoerd met de architect over bijvoorbeeld het aantal toiletten en de plaats van de garderobe. Ik wilde een gebruiksvriendelijk gebouw met een uitnodigende sfeer.”
Birgitte: “Je kunt het ideale gebouw niet tekenen, wel bouwen.”
Paul: “Het probleem van de traditionele rockzalen was dat ze geen feeling hadden met gastheerschap. Ik ergerde me groen en geel wanneer aan het eind van een show de zijdeuren open gingen en het publiek naar buiten werd geveegd. Dat nodigt niet uit om even na te genieten. Gastheerschap is dat je betaalt voor de entree en de garderobe en het toiletgebruik gratis zijn. Bij theaters hebben ze dat allang begrepen. Maar ook Mojo moest destijds wennen aan de glazen deuren en de 10 meter lange gordijnen in de afterparty-zaal. Als het er niet uitziet als een veemarktlocatie, gedragen mensen zich er ook niet naar, zei ik. Gelukkig kreeg ik gelijk.”

Memorabel
Paul: “Het pionieren in die begintijd. Beginnen in een portacabin en proberen er iets unieks van te maken. De kritiek die we van buitenaf kregen dat we het met maar negen mensen runden. Maar in ons team hadden we allemaal dezelfde instelling: dit gaan we doen, met zijn allen. Ook al was het best riskant.”
Birgitte: “We moesten wel, want er was een flinke budgetoverschrijding geweest bij de bouw! Maar we hadden zo’n bijzonder team. Een groot deel werkt nog steeds bij de HMH.”

Heineken Music Hall
Birgitte: “Mijn partner werkte destijds bij Mojo. Hoewel ik absoluut geen kruiwagen wilde… liep het natuurlijk anders. Na vijf jaar gewerkt te hebben aan de organisatiekant bij de Arjan van Dijk Groep had ik genoeg van de nachtelijke uren en wilde ik mijn werk verschuiven naar de beginfase van een event: het opstarten en overdragen, zodat je ’s avonds naar huis kunt. Die kans kreeg ik bij de HMH. Ook de combinatie verhuur en organisatie kwam samen en ik vond het geweldig dat te verwezenlijken in de sales.”
Paul: “Dat heb je ook gedaan. Jouw bijdrage op financieel gebied is enorm belangrijk geweest.”
Birgitte: “Vanaf het begin was er een duidelijke ‘knip’: Paul deed Mojo en de dance events, ik alle andere onderdelen en de zakelijke markt. Ik had al veel connecties en kan me goed inleven in wat een bureau nodig heeft. De eerste zakelijke partijen waren spannend, maar de locatie bewees wat we op papier hadden bedacht: het formaat en de formule klopten.”

Wipneus & Pim
Paul: “Dat was een gok. DJ’s Wipneus & Pim deden het hartstikke goed in kleinere zalen, maar zou het ook aanslaan in de HMH? Het werd een feestje, dat zich na 23.00 uur voortzette in de foyer. Op dat moment trok iemand de stekker uit de hoofdschakelaar en viel de stroom weg. Een rare gewaarwording. De muziek en lichten doofden en we hadden geen idee wat er aan de hand was. Ook al was het pikkedonker en best scary, toch ontstond er geen paniek. We konden niemand toespreken, zie zonder microfoon maar eens over zo’n mensenmassa uit te komen. Dus was het: relaxt blijven en zo snel mogelijk oplossen.”
Birgitte: “Er waren natuurlijk mensen die naar huis wilden gaan, maar bij de garderobe konden ze niets zien en dus ook geen jassen op nummer pakken… Gelukkig was het euvel binnen een minuut of twintig opgelost. Het scheelde ook dat het al wat later op de avond was.” Lacht: “Dat mensen dan al een drankje op hebben, zorgt toch voor een vertraagde en wat meer ontspannen reactie.”

Snel schakelen
Paul: “Achteraf kun je erom lachen, maar op dat moment niet. Je merkt wel dat het team in de loop der tijd uitstekend op elkaar is afgestemd. Bij een optreden van Kylie Minogue brandde een elektrakast in een grote box uit. Elf jaar prima gefunctioneerd, maar als ie zwart is en er rook uitkomt weet ik: onmiddellijk bellen om een nieuwe te regelen. Handelen, daarna zien we wel verder. Als de show maar op tijd begint. Daar draait alles om: snel schakelen, een hands-on mentaliteit en de wet van Murphy voor willen blijven.”

[afbeelding niet meer beschikbaar]
Birgitte: "We geven vakmensen de vrijheid en coachen nieuwkomers"

Rock ’n roll
Birgitte: “We zijn een locatie voor concerten en onze uitstraling blijft een beetje ‘rock ’n roll’. We kennen het pand, we helpen en adviseren over mogelijke valkuilen, maar bovenal geldt dat de organiserende partij het gevoel moet hebben dat zij hier kunnen neerzetten wat ze bedacht hebben. We geven vakmensen de vrijheid en coachen nieuwkomers die wel visie maar nog geen ervaring hebben. Dat is voor ons het rock ’n roll-gevoel van de HMH.”
Paul: “Samen met een transparant kostenbeleid en de vrijheid om techniek, geluid of catering met eigen partners te verzorgen. Natuurlijk doen we wel een kwaliteitscheck, maar met tien jaar ervaring weten we wat er kan.”

Nieuwe concepten
Paul: “Het scheelde bij onze start dat we de markt mee hadden en daardoor meteen konden groeien en bouwen…”
Birgitte: “Nu zit de markt tegen en moeten we creatief denken. Samenwerkingsvormen zoeken en nieuwe concepten bedenken. Kleinere formats die potentie hebben, moet je durven vergroten en hier neerzetten.”
Paul: “Toen Birgitte over comedy begon, dacht ik in eerste instantie aan grote namen als Freek de Jonge of Youp van ’t Hek. Maar die vroegen zich af of ze wel connectie zouden hebben met het publiek. Ondertussen groeide de markt voor stand-up comedy vanuit Engeland, waar comedians zelfs in stadions optreden. Voor mij hoorde stand-up comedy in kleine theaters aan de Nes, maar de Lama’s, die als eerste de uitdaging hier aandurfden, waren baanbrekend. En dan trek je een heel nieuwe markt open: tien keer Najib Amhali en acht keer Hans Teeuwen…”
Birgitte: “Je kon het haast niet geloven. We hebben zelfs ruzie gehad over de data.”
Paul: “Het was rond Kerst en die dagen zijn we gesloten. Het is mijn verjaardag en het personeel is dan vrij. Maar toen belde de broer van Najib: binnen drie uur waren de eerste shows uitverkocht geraakt. Ik was sprakeloos. Birgitte geloofde er wel meteen in: dat is het generatieverschil tussen ons.”

De HMH koers
Birgitte: “Concerten, dance en zakelijke events blijven de drie belangrijkste pijlers waarop we gebouwd zijn. Maar daaromheen is het interessant om te kijken hoe die het best tot zijn recht komen in de HMH en voor welke nieuwe varianten er plaats is. Zo verandert de artiestenmarkt: platenmaatschappijen spelen niet altijd meer een rol, sociale media des te meer. We gaan mee met de moderne tijd, kijken naar mogelijkheden voor nieuw talent, en koesteren de concepten die we hebben.”
Paul: “Ik ben nog niet helemaal weg bij de HMH, in mijn rol van adviseur blijf ik betrokken. Als zelfstandig consultant adviseer ik gemeenten en locaties over hoe ze kunnen omgaan met veranderingen als teruglopende subsidies en het verhoogde BTW-tarief.”
Birgitte: “We zijn gewend om samen te sparren, ook nu nog. Het verschil in rollen is helder, maar het is ook duidelijk dat de samenwerking altijd heel goed is geweest.”
Paul: “Om een toko te bouwen heb je een samenstelling nodig van chaos en structuur, van denker en creatieveling. Daarin vulden Birgitte en ik elkaar perfect aan.”

[afbeelding niet meer beschikbaar]

Thuis
Birgitte: “Het is een pre dat mijn partner ook in de entertainmentwereld werkt. Je verstaat elkaar en als ik ’s avonds of in het weekend moet werken, is dat geen issue.”
Paul: “Als dat niet goed zit, gaat het ook niet. Je hebt wederzijds begrip nodig. Over de overstap hebben we bijvoorbeeld wel discussie gehad, ook omdat we drie dochters hadden van wie de jongste 13 was. Toen wij van Wezep bij Zwolle naar Almere verhuisden, had mijn vrouw overdag de auto nodig. Sindsdien ga ik op de fiets. Nog steeds, en elke dag. Wordt het laat door een concert of evenement, dan haalt José me ’s avonds op en gaat de fiets achterin de auto.”
Birgitte: “Je ‘organiseert’ ook het thuisfront met je partner, oppas en oma. Een drukke baan, kinderen, huishouden en nu ook nog een studie digitale marketing: het is af en toe een circus om alles te dirigeren. Toch voel ik me daar heel prettig bij. En als de omstandigheden alles anders doen lopen? Dan komt het aan op ‘Wipneus & Pim’-ervaring: niet schrikken en snel schakelen.”

Paspoort Paul Stiekema
Geboortedatum: 25 december 1952
Geboorteplaats: Zwolle
Woonplaats: Almere
Burgerlijke staat: gehuwd
Kinderen: drie dochters

Paspoort Birgitte de Winter
Geboortedatum: 1 juni 1964
Geboorteplaats: Bunnik
Woonplaats: Woudenberg
Burgerlijke staat: samenwonend
Kinderen: twee zoons en een dochter