Ze hebben mazzel. Alweer. De hemel is strakblauw. En er lopen eenden in
het park. Ook die waren onderdeel van de setting van de drie voorgaande
events. De fans moeten erom lachen. Maar dat doen ze sowieso. Ze hebben
uitgekeken naar dit weekend rondom hun band Marillion, Britse rockers
die zonder de fanatieke achterban misschien allang een andere
broodwinning hadden moeten zoeken. En die deze achterban op een slimme
manier gebruiken om geld te verdienen. Zoals met dit vierde Marillion
Weekend.
De fans vinden het allemaal best. ‘Het is één grote familie’, zegt
Tomasz uit Polen, die met vrouw, kind, moeder, vliegtuig en bus naar
Ouddorp afreisde. En met hem zo’n 2500 fans uit veertig landen, van
Brazilië tot Taiwan. Tomasz volgt de band al 26 jaar en was twee jaar
terug ook bij het Marillion Weekend aanwezig. Toen in een typisch Brits
‘hidihi’-vakantiepark – voor wie zich de gelijknamige tv-serie kan
herinneren. ‘Met zon en eenden ja, maar daarmee houdt de vergelijking
op. De barakken, faciliteiten en concertvloer waar de hele meute bijna
doorheen zakte… Dat er naar een andere locatie zou worden uitgekeken,
lag voor de hand.’
Het werd zelfs een ander land: het op de wereldkaart centraal gelegen
Nederland. Marillion’s manager Lucy Jordache had al meteen twee parken
van Center Parcs op het oog: Port Zélande en Het Heijderbos. Het werd
het eerste. ‘Een jaar geleden zijn we met elkaar in gesprek gegaan’,
vertelt Sandra Plum, general manager van Port Zélande. ‘Je vraagt je
toch af wat er op je af gaat komen, een rockband uit Engeland met hun
fans… Voor Center Parcs zou het de eerste keer zijn dat een
internationale band een lang weekend het hele park afhuurt.’
Vergunning
Plum belde vervolgens wat rond, stelde vragen en wat bleek: ‘Het zijn heel normale mensen.’ Dus was de band welkom, al moest er nog wel een hobbel worden genomen: gemeente Ouddorp, klein, ingetogen, religieus. ‘Kijk, voor ons was de band al vreemd, laat staan voor de gemeente’, zegt Plum. ‘Communicatie was dus van belang.’ Er werd gesteggeld over de vergunning voor de concerttent. Waar moest die komen in verband met de nodige decibellen, en tot hoelang? ‘Een normale vergunning is tot 23 uur. Lucy wilde tot 23.30 uur, en dat is gelukt. Fans zouden bovendien écht komen voor de muziek, en niet om te klieren. Op die woorden heeft de gemeente vertrouwd.’
Zo’n drie maanden voor het Marillion Weekend kwam René Michielsen om de hoek kijken, net weg bij Center Parcs, toen consultant/senior advisor bij Stok & Huisman, en inmiddels assistant executive manager bij Crowne Plaza Amsterdam-Schiphol. Plum vroeg hem de coördinatie tussen Center Parcs en de band te doen. Bemoeienis met de inhoud van het programma had hij niet. ‘Dat deed Marillion zelf, variërend van hun eigen optredens en die van andere bands tot zaken als de Pub Quiz, signeersessie en de merchandise.’ Evenmin hield hij of Center Parcs zich bezig met de verkoop van de huisjes. ‘Dat deed Lucy; zij heeft geprobeerd zoveel mogelijk fans samen te laten hokken.’
Wat hij wel deed was bellen met het vorige park. Diverse keren. ‘Om erachter te komen wat er wel en niet goed ging, en waar wij op moesten letten. En de fans zijn waanzinnig actief op internet. Daar hebben we veel informatie vandaan gehaald.’ Ook kreeg Michielsen typische organisatievragen voor zijn kiezen: doen we mobiele pinautomaten, bonnen of cash? Passen we het assortiment en de voorraden in de supermarkt aan, met zoveel nationaliteiten? Gaan fans zelf koken of uit eten? Wat doen we als mensen eerder willen komen? Hoe regelen we het vervoer? Circa 1200 fans moesten van Schiphol en Zestienhoven naar Ouddorp, via de N67.
Weglopende omzet
Het werden uiteindelijk 33 bussen. En het was bijna eng, volgens Michielsen, hoe soepel het op de dagen zelf verliep. Natuurlijk, er gingen ook wel dingen mis, geeft hij toe. Zo was de supermarkt sneller dan verwacht door zijn voorraad heen – afwasmiddel was bijvoorbeeld in trek. Verder liep de afterparty na het eerste Marillion-optreden niet vlekkeloos. De bedoeling was dat de groep zich zou opsplitsen, maar de fans gingen en masse naar de Factory om na te feesten, waardoor het door de drukte onmogelijk was om aan drank te komen. ‘De omzet uit de tent liep weg en de omzet in de Factory kwam niet op gang. We hebben de volgende dag gelijk een extra bar gebouwd.’
Maar dat is het dan ook wel, weet ook Plum. ‘We hebben slechts een enkel telefoontje gehad wegens geluidsoverlast. Politie en brandweer zijn de eerste avond geweest, om te keuren. Die zagen meteen dat het goed zat. De mensen waren relaxed, zaten bij elkaar, ook tijdens het eten. We hadden beter een lange tafel kunnen maken.’
‘De fans kunnen best hijsen, maar ze werden niet vervelend. In die zin is de organisatie makkelijk geweest’, meent Michielsen. Mooi vond hij zelf hoe ‘je het personeel van Center Parcs zag groeien’. ‘Kwam mede door de sfeer’, aldus Plum. ‘Het bleek opeens dat onze halve technische dienst fan is van Marillion. Het is inderdaad één grote familie.’