Column

VASTELAOVEND 2019: Wonderbaarlijke thuiskomst

2250

06 maart 2019

Eventcolumn

Dit verhaal gaat over het meest verbindende volksfeest van Nederland. U noemt het Carnaval, wij noemen het in Limburg Vastelaovend. Voor de oorsprong van dit verhaal moeten wij terug naar 1982. Toen kocht ik als lid van Black Pantalonia Square Band, vernoemd naar het Zwartbroekplein te Roermond, mijn trompet. De prijs bedroeg 225 gulden. Het bedrag werd bij elkaar gelegd door de 11 leden tellende joekskapel waar ik toen in speelde.

Als mijn trompet kon praten

Sedertdien gaat deze trompet ieder jaar weer trouw met mij op stap. En als deze trompet kon praten dan kon hij u de mooiste verhalen vertellen. Hij heeft immers alles van heel dichtbij en broodnuchter meegemaakt. En dat laatste kon van mij (ik moet nu eerlijk zijn) niet altijd worden gezegd. Wij maakten samen muziek, hadden bijzondere ontmoetingen en werden meegezogen in de tradities van het verzoenende volksfeest. Wij speelden samen in cafés en op straat, op pleinen en op bruggen. Geheel volgens onze eigen traditie gingen wij ook samen een dagje naar Maastricht. Om ons daar onder te dompelen in het meest muzikale en kleurrijke Carnaval van Limburg. Wij waren altijd samen en de mensen om ons heen zouden ons niet herkennen als een van ons twee een dagje verstek zou laten gaan.

Zouden andermans lippen mijn vriendje kussen

Maar mijn blinkende vriend werd gestolen, of in ieder geval meegenomen toen hij na een serenade in een café lag uit te rusten. Hij was gewoon weg…. Maar dát was niet de afspraak! Wij hadden afgesproken nooit met een ander mee te gaan met deze dagen, iets waar ik mij al die jaren trouw aan had gehouden. Zouden nu andermans lippen mijn vriendje kussen? En hoe moest dat zonder zijn mondstuk, die heb ik namelijk altijd los in mijn broekzak? Zouden ze hem wel goed behandelen? Niet laten vallen? Het is een breekbaar personage mijn vriend, 36 jaar oud en daarmee niet meer de jongste.

Vastelaovend is in het geding

Thuisgekomen plaatste ik op advies van mijn geliefde een bericht op Facebook waarin ik mijn persoonlijke verhaal met de wereld deelde. Wat er toen gebeurde had niemand durven dromen. Het bericht ging viraal. Binnen de kortste keren was het bericht 300 maal gedeeld. Heel Roermond was op zoek, wat zeg ik, heel Limburg wilde dat mijn trompet en ik weer snel zouden worden herenigd. Ik kreeg zelfs reacties uit Sneek (daar vieren ze ook Carnaval) van waaruit een bevriende harmonie geschokt reageerde op mijn opsporingsbericht. Het leek wel of de tradities van het mooie Carnaval in het geding waren. Vastelaovend is immers het feest van het weerzien met oude en nieuwe vrienden. Het feest van samen, samen plezier én vooral ook veel muziek maken. En binnen 24 uur leek de hele wereld op zoek naar mijn uiterst herkenbare vriend die voor mij van grote emotionele waarde is.

Lang leve feestboek

Daags erna, de teller stond inmiddels op 365, ontving ik een Facebook Messenger bericht van een dame uit Linne. Een dorp op zo’n 15 kilometer afstand van de plaats van vermissing. Zij had mijn vriend aangeboden gekregen in een café en had zich over hem ontfermd. Wat er precies met hem gebeurd was liet zich slechts raden, maar hij was door het ‘Feestboek enthousiasme’ getraceerd en ik ging hem ophalen. Hij moest weer naar huis worden gebracht.

Ik kocht een vrolijke vlaai in drie carnavalskleuren die ik meenam in de auto op weg naar mijn verloren gewaande vriend. Hoe zou hij eraan toe zijn? De deur werd geopend door een enthousiaste dame met kleine oogjes, het was gisteren duidelijk laat geworden, die mij maar een deel van zijn spannende avontuur kon vertellen. Maar belangrijker dan dat verhaal; wij waren weer samen en mijn trompet was weer thuis.

Nog diezelfde dag ging ik samen met hem op pad. Er was optocht in de stad. En daar mochten mijn vriend en ik niet worden gemist. Tientallen mensen spraken ons aan in de doorbrekende lentezon. Boden ons biertjes aan om de collectief gewenste hereniging van mij en mijn vriend samen te vieren. Het bericht sierde menig nieuwsbericht en werd gebracht als de eerste lammetjes in het tintelende voorjaar. Goed nieuws bestaat nog!

Verlangen naar thuis

Inmiddels in de trein naar Amsterdam, mijn woonplaats, waar mijn goede vriend 360 dagen per jaar onder mijn bed slaapt, pak in mijn computer en schrijf ik deze column. Een verhaal over veel meer dan een vriendschap tussen mens en trompet, maar eigenlijk over de tradities van een volksfeest dat mensen met elkaar en met muziek verbindt. Een feest van oude tradities en nieuwe verhalen die alle Limburgers meenemen naar het westen, wanneer ze na een paar dagen feest naar huis terugkeren, om daar stiekem naar thuis te blijven verlangen.

Patrick Roubroeks
Founding Director XSAGA