Sophie en het perenijsje van Festini

Het geeft mij dat fijne vakantiegevoel van vroeger, het Festini perenijsje. In de zomerweken  speelden mijn zus en ik  een groot deel van de vakantie in en om het huis. Mijn moeder was, vanwege haar baan als juffrouw op de basisschool, thuis. Mijn vader, als hardwerkende ondernemer, had natuurlijk geen 6 weken vrij. En op die zomerdagen, zo rond het heetste moment als de zon het felste brandde, was het tijd was voor een ijsje. Niet zo maar een ijsje, maar je raadt het al, dat heerlijke Festini-perenijsje. Geen raketje, of zo’n dubbeldekker ijsje op twee stokjes (enige leuke daaraan was dat je dan twee ijsjes leek te krijgen) waar je binnen 2 seconden alle kleurstoffen uit had gezogen, maar een ijsje met perensmaak. Zelfs een peer smaakt minder naar peer dan een Festini perenijsje. Hoe doen ze dat toch?  En het eten van een Festini perenijsje was zelfs jaren geleden ook nog leuk en leerzaam. Herinneren jullie je ook nog dat er een vraag op het stokje stond? En dat je nadat je het ijsje heerlijk had opgepeuzeld, de onderaan het stokje het antwoord kon vinden. Het gekke is dat Ola daar mee gestopt is terwijl dat het eten van het perenijsje niet alleen lekker maakte maar ook spannend en leerzaam.

Traktatie

Kortom tegen een Festini perenijsje kan geen ander ijsje tegenop. Dus toen het afgelopen dagen/weken heerlijk zomers weer werd in het hele land, besloten we om eens kennis te gaan maken met al onze buren in Vondelparc I en II. Je raadt het al… de uitgelezen kans om ‘Sophie’ legaal grote hoeveelheden Festini perenijsjes in te laten slaan. Met 120 Festini perenijsjes in mijn fietsmand fietste ik met een sneltreinvaart (het was immers zo warm, anders zouden ze smelten) van de supermarkt naar de Vondellaan. En zo brachten we ons medebewoners en buren die dag wat verkoeling met ijsjes. Met natuurlijk een van de dankjewel-kaartjes van Sophie “wat een leuke ontmoeting, dank je wel”.

Telefoon
Een aantal dagen daarna rinkelde de telefoon (alhoewel rinkelt vandaag de dag een telefoon nog?).

‘Met Jeroen van Stijlmeester’.

Er ging nog geen lampje branden.

‘We hebben vorige week zo’n lekker ijsjes van ‘Sophie’ gekregen en nu willen we graag wat aan jullie voorleggen. Zullen we snel eens om de tafel?’

Het bleek een van onze buren uit Vondelparc I te zijn. Het bureau Stijlmeester richt zich op tactische communicatie. En laat ik nou juist met zoveel mogelijk mensen willen samenwerken.  Volgens mij is het belangrijk als ondernemer om te erkennen dat je nooit alles zelf kan, dat je heel veel kan leren van anderen. Waar jouw zwaktes liggen, ligt misschien de kracht van een ander. Waarom daar dan geen gebruik van maken? En door open te zijn en samenwerking te zoeken kom je zoveel verder. Al met al was ik erg blij met dit telefoontje, maar ook met mijn keuze om De Wereld van Sophie  in een monumentaal bedrijfsverzamelgebouw te vestigen.

Samenwerken
De afspraak met de heren van Stijlmeester.nl was dan ook erg leuk, interessant en inspirerend. En nu maar duimen dat de potentiële opdrachtgever onze gezamenlijke ideeën ook leuk gaat vinden want daar gaan we voor. Het zet mij weer aan het denken over de  samenwerking in de evenementenbranche. Waarom houden de meesten zo angstvallig afstand naar andere bureaus? Waarom alles op eigen houtje proberen, in plaats van samen te werken. Luisteren naar de klant om er achter te komen wat die nou écht wil! En die wens  zo goed mogelijk invullen. Als dat mijzelf lukt, prima, maar heb ik daarbij hulp nodig, al even prima! Hoe leuk is het om meer samen te werken, erkennen waar je goed in bent maar juist ook waar een ander beter in is en je kan aanvullen (of is dat dan een vrouwelijke ondernemersvisie?).

En dat alles door dat heerlijke nostalgische  Festini-perenijsje… wat is het toch fijn om mensen blij te maken!