Robin Hensen: ‘Meer nog droom ik van de tien seconden die op dat moment volgen’

Waar halen je branchegenoten hun inspiratie vandaan? Wat is hun droom? En in wiens schoenen zouden ze graag een dagje willen staan? In Event Personality leer je je branchegenoten pas echt kennen. Dit keer maak je kennis met Robin Hensen van Live Impact.

Wie is Robin Hensen?
Ik ben geboren in 1970, getrouwd met Ilse en we hebben twee kinderen: Kiki van negen en Tom van vijf. We hebben geen huisdieren, tenminste, voor zover ik weet niet… Sinds een paar jaar wonen we in Son en Breugel. Dat was best een stap, voor een stadsmens als ik. Maar ons kantoor zit in Den Bosch en we werken veel in de grote steden, dus op die manier komt mijn stadshart wel aan zijn trekken.

Wat is typisch ‘Robin Hensen’?
Dat vind ik een lastige vraag; moeilijk om iets over mezelf te zeggen. Maar volgens de mensen om me heen ben ik ondernemend, iemand die kansen ziet. Verder ben ik een generalist en heel nieuwsgierig, praktisch ingesteld, creatief en een tikkeltje ongeduldig. En rustig, dat ook. Dat ongeduld uit zich vooral in mijn gedrag. Ik ben geen driftkop, het is eerder zo dat ik soms zonder erg een station verder ben dan de rest. Dat helpt me ook hoor, want ik ben dus wel iemand die verder vraagt waar anderen al klaar zijn. Voor ik ergens aan begin, wil ik alle achtergronden weten, en het waarom van de vraag. Veel mensen – ook in onze branche – blijven hangen bij de wat-vraag. Terwijl het waarom vele malen belangrijker is.

Beroep en bedrijf?
Ik ben eigenaar van Live Impact en met Live Impact helpen we bedrijven bij de vertaling van hun boodschap naar een beleving voor hun doelgroep. Soms is daar een evenement voor nodig, soms juist niet. Als ik het idee heb dat een evenement niet gaat werken terwijl de klant per se een evenement wil, ben ik daar heel duidelijk in. Die klant betaalt ons geen zwijggeld hè, hij betaalt ons voor een goed advies. En ze zijn er nog genoeg: bedrijven die zestig rijen stoelen plus een spreker willen, en dan maar zenden – uit angst om te ontvangen! Zonde van het geld. Wij zoeken altijd naar een vorm die mensen wakker schudt en in beweging zet.

Waarom deze branche?
In eerste instantie wilde ik journalist worden, maar dat werd dus iets anders. Tijdens mijn studie was ik al een druk baasje: op woensdagmiddag werkte ik voor Radio 1 en ik stond vaak achter de bar in het Philipsstadion. Na mijn studie ging ik bij Start aan de slag en na twee jaar werd ik vestigingsmanager bij TopStart. Uiteindelijk kwam ik bij de Arjan van Dijk Groep terecht. Ik wilde daar heel graag werken, maar ik had nul ervaring op het gebied van projecten. Toch moest en zou ik die baan hebben. Ik heb toen een normale sollicitatiebrief geschreven, heel keurig. Maar ik plakte er wel een post-it op: 'Van Arjan – Aan P&O – deze uitnodigen, lijkt me een goeie!' Nou ja, ik werd uitgenodigd. En ik kreeg de baan, ja. Sindsdien heb ik de branche nooit meer verlaten, want alles wat ik leuk vind, komt in dit werk samen.

Mooiste evenement waaraan je hebt meegewerkt?
Daar hoef ik niet lang over na te denken; dat was de sluitingsceremonie van een oud ziekenhuis. Voor het ziekenhuis stonden duizenden mensen die jarenlang hun ziel en zaligheid in dat ziekenhuis hadden gestopt; hun herinneringen waren bijna tastbaar. In het ziekenhuis had ik alle lampen aan laten zetten en Huub van der Lubbe zong ‘Mag het licht uit’. Na elk refrein ging op één van de afdelingen het licht uit en bij het laatste refrein doofden ook de lichten in het hoofdgebouw. Daarna maakte een laser vanaf het dak van het oude ziekenhuis contact met het nieuwe ziekenhuis – dat gebouw stond maar een paar kilometer verderop. Het was ontzettend mooi en heel emotioneel, ik vergeet dat nooit meer. In al die jaren in dit vak heb ik ontzettend veel voorbij zien komen en qua budget was dit waarschijnlijk het kleinste. Maar ook het mooiste.

Mooiste evenement dat je hebt bijgewoond?
Door mijn beroep zie ik veel. Ik zit soms twee keer per week in het theater en in de zomer bezoek ik allerlei festivals om nieuwe dingen te zien. Wat mij dit jaar verwonderde, was het Sziget-festival in Hongarije. De merkbeleving die grote merken daar neerzetten, was tot in de details doorgevoerd: Jack Daniels bijvoorbeeld had een eigen dorpje met barbecue, rockmuziek en al die andere zaken die je met dat merk associeert. Maar ook het festival zelf verraste me. Bij de entree stonden ontvangstteams die je welkom heetten alsof je een restaurant binnen stapte. En bij de bars geen rijen, simpelweg omdat er voldoende mensen stonden te bedienen. Ik voelde me welkom, ondanks dat ik één van de maar liefst 400 duizend bezoekers was. Aandacht, aandacht, aandacht; precies!

Wat inspireert jou?
Collega’s die met weinig middelen een boodschap maximaal over weten te brengen, vind ik bijzonder inspirerend. Het is heel makkelijk om het met veel geld te doen, maar het is veel knapper om iets met heel weinig geld te maken. Die sluitingsceremonie van dat ziekenhuis kostte maar vijftienhonderd euro, hè! En die heeft ontzettend veel teweeggebracht.

Waar droom je nog van?
Dat zomaar op een regenachtige woensdagochtend de telefoon gaat en dat de stem aan de andere kant van de lijn me dan vraagt of ik de openingsceremonie van de Olympische Spelen wil doen. Man! Meer nog droom ik van de tien seconden van verbazing die op dat moment volgen – die zullen het filmen waard zijn. Waarom ik die openingsceremonie wil doen? Nou ja, sowieso vanwege het enorme bereik: miljarden mensen zien wat jij hebt gemaakt. Ook dat enorme speelvlak lijkt me fantastisch, je moet er toch voor zorgen dat je verhaal ook de bovenste ring van het stadion bereikt. Groots, ja. Het kan wel klein, maar dan moet je het heel groot belichten. Verder droom ik van een lang en gezond leven met alle mensen die me lief zijn. Maar ik denk dat iedereen daarvan droomt.

Hoe ziet de branche er over vijf jaar uit?
Het grote evenementenbureau met dertig man op de loonlijst heeft steeds minder bestaansrecht. Tegenwoordig huur je goede mensen in, precies afgestemd op het project. Je wordt groot door klein te blijven. Momenteel huren we vooral operationeel in, maar ik zie dat steeds meer goede accountmanagers hun verkoopkwaliteiten ook op freelancebasis gaan aanbieden. De grote vraag is dan wel hoe je ervoor zorgt dat die mensen zich maximaal betrokken voelen bij jouw project. Toch denk ik dat we naar die flexibiliteit toe gaan, een freelancerswereld zo je wilt. Maar die betrokkenheid, daar moeten we nog iets op vinden.

Stel: je mag een dag in iemands schoenen staan… Wie kies je en wat wil je die dag leren?
Ik zou heel graag een dagje mee willen draaien op een vliegveld, bij de bagagecheck. Aan het einde van die band zit altijd iemand die jouw handbagage in kleuren op zijn scherm ziet verschijnen – nou, op die stoel wil ik graag een dagje zitten. Ik ben zo benieuwd wat ze er allemaal uithalen en hoe ze reageren. Stel dat je iets heel vreemds ziet in zo’n koffertje. Wat doe je dan? En dan heel geduldig luisteren naar de uitleg van die mensen… Enerzijds zou ik het als een spelletje zien, maar tegelijkertijd wil ik ook graag weten hoe dat allemaal werkt.

Wat was je grootste blunder?
Nou, daar heb ik er wel een paar van. De deuk die ik onlangs in een oldtimer van iemand reed. Zo stom, ik keek gewoon niet uit toen ik mijn auto van de afrit reed. Ach, die man had de tranen in zijn ogen staan toen we het schadeformulier invulden. Een andere is de première van Kruimeltje – mijn eerste evenement. Het decor was winters, met kerstbomen en alles. Ik had al geen goed gevoel over de samenwerking met de bedrijfsleider van de bioscoop. En die belde zonder overleg twintig minuten voor aanvang evenement nog even de brandweer voor een laatste check, terwijl de gasten al buiten stonden. Nouja, de brandweer ging ijverig op zoek naar een brandbare kerstboom-naald en vond die uiteindelijk onder (!) een drapeerdoek die stijf stond van de impregneervloeistof. Ze keurden alles af terwijl de eerste BN’ers al op de rode loper stonden! Uiteindelijk is het goed gekomen, maar spannend was het wel.

Dit weet of verwacht bijna niemand van mij…
Ik sta ieder jaar op Koninginnedag in Eindhoven voor 40 duizend man muziek te draaien. In mijn knaloranje regenlaarzen van tien euro.

Welke wijsheid wil je graag met je branchegenoten delen?
Love the life you live
Live the life you love.