Tijdens Pinc.8 wemelt het van dergelijke sprekers. Pinc staat voor
People, Inspiration, Nature, Creativity. Het is een jaarlijks
terugkerend congres. Het is niet ontstaan uit een concrete vraag en is
ook niet bedoeld voor een specifieke branche. Maar Pinc is een aanrader
voor iedereen, zeker voor mensen met een creatief beroep. Het
leidmotief van Pinc is: inspiratie. Het gemeenschappelijke kernmerk: de
sprekers hebben allen een oplossing bedacht voor een onoplosbaar
lijkend probleem. De doelgroep: nieuwsgierige mensen, die hun grenzen
willen verkennen en die hun geest willen prikkelen door de stimulerende
ervaringen van de sprekers. Onder hen veel CEO’s, mensen uit de
reclamewereld, creatieven, mensen met vrije beroepen.
Onder de 480 gasten zag ik (helaas) maar een handjevol mensen uit de evenementenbranche…
Wat me vooral opviel: alle sprekers zijn niet blijven steken in het stadium van dromen en denken, maar zijn doorgestoomd naar de stadium durven en doen. Precies zoals ‘gewone stervelingen’ doorsnee ideeën uitvoeren, zo voeren zij hun onmogelijk lijkende ideeën uit. Hoe? Door het gewoon te dóen, en wel met een ongekende drijfveer en passie. Dat is een heel inspirerende gedachte. Doe je ogen dicht, droom je mooiste droom, wacht niet en ga er mee aan de slag! Dat hebben veel sprekers gedaan. Zoals Temple Grandin, een Amerikaanse vrouw met een knauwend accent en een harde, knallende stem. Zij is autistisch, maar heeft het wel geschopt tot professor, die de dierwetenschappen systematisch naar een hoger plan heeft getild.
De sprekers op Pinc denken allemaal net even een slag anders. Ze bekijken een probleemstelling ondersteboven. Zoals de Zweedse kunstenaar Mikael Genberg, die een huis (zo’n schattig mooi Zweeds houten huisje) wil bouwen op de maan. Een krankzinnig idee? Nou, hij heeft in ieder geval met een goed verhaal honderden bedrijven (inclusief een Zweeds kosmonautenteam) en honderden vrijwilligers zover gekregen dat ze hem steunen. “Waarom ook niet? De maan biedt enorme reclamemogelijkheden, het is de grootste banner die ik dagelijks voorbij zie komen,” is zijn redenatie. Fantastisch toch, als je zo kunt denken! Het zou me echt niets verbazen als zijn idee wordt uitgevoerd.
Ik kan wel uren schrijven over Pinc. Een echte avonturier van eigen bodem is Dirk van der Wal. Tot voor kort aardrijkskundeleraar uit Vlaardingen. Hij heeft de hele wereld rondgereisd, is in alle 193 landen geweest. Niet om een stempeltje op te halen: elk land heeft hij verkend. Zijn 60.000 dia’s en 20.000 foto’s zijn de stille getuigen. Om de zoveel jaar nam hij een jaar of anderhalf onbetaald verlof en trok de wijde wereld in. Leed in Afrika aan malaria, belandde in de gevangenis vanwege fotograferen, beklom de bergtoppen van Nepal en klappertandde op de gletsjers van Patagonië. Echt een man die doet wat zijn hart ingeeft, en daarover duizenden anekdotes kan vertellen.
Nog een eye opener van Jan Wolff, artistiek directeur van het Muziekgebouw aan ’t IJ. Hij stipte een nieuwe manier van luisteren aan. Wolff: “Muziekliefhebbers bestaan niet. Wie zich muziekliefhebber noemt, let bij het luisteren alleen of hij de muziek herkent. Hij let er op of hij het genre kent, of hij de melodie kent, of hij de zanger of componist kent. We hebben onszelf geleerd te trainen in het herkennen van muziek. De hele muziekindustrie drijft op dat gegeven. Maar herkenning is een barrière voor het gewone luisteren. Als u dat herkennend luisteren uitschakelt, kunt u op twee manieren luisteren.” Daarop liet hij een Japanse pianiste een totaal onherkenbaar stuk spelen. Het leek, letterlijk, nergens op: er was geen genre, melodie of lijn in te bespeuren. De moraal van Wolff: “U hoeft muziek niet te herkennen, u kunt het ook aanhoren zoals het tot u komt.” Laat het maar even op u inwerken. Ik vond Pinc een pure aanrader. Volgend jaar weer!
Door Jan Jacobs