Petra en de kracht van kwetsbaarheid

Zet 100 aardige mensen bij elkaar en er ontstaat een goede ‘aardige’ sfeer. Zet daar één onaardig persoon tussen en de stemming wordt onaardiger.

Zet 100 onaardige mensen bij elkaar en er ontstaat een ‘onaardige’ sfeer. Zet daar één aardig persoon tussen en de stemming blijft onaardig.

Conclusie: negativiteit is krachtiger dan positiviteit.

Ik hoorde Bas Haring dat laatst op tv zeggen in zijn programma en dat houdt me nou al een tijdje bezig, zoals de uitzendingen van Bas Haring me sowieso vaak aan het denken zetten.

Maar goed, ik gebruikte dat voorbeeld vandaag in een inspirerend gesprek met Petra Moes. Petra reageerde laatst op een posting en al klikkend kwam ik er achter dat Petra zich met ontzettend interessante dingen bezig houdt, vandaar zo snel die afspraak (in Partycentrum Dukatenburg 82 te Nieuwegein).

Petra blogt dus ook, zowel zakelijk als persoonlijk.

[afbeelding niet meer beschikbaar]

We hadden het over de kracht van kwetsbaarheid, over de moed om je kwetsbaar te durven opstellen en over het ‘kwetsbaar schrijven’. Ik vertelde over mijn manier van werken en schrijven, over de toch wel vele leuke reacties die ik daarop kreeg, en over hoe goed me dat deed… onder meer van Arjan van Dijk (en die maakte op mij een verpletterende positieve indruk). Arjan vertelde dat hij ‘van alles wat ik binnenkrijg ik jou alleen lees, jouw stukjes!’. En weg was-ie.

Ik heb ze niet geteld maar in de periode dat ik steeds meer mijn eigen stijl ontwikkelde in de FZ Nieuwsbrief, in mijn commentaren in die balk aan de linkerkant, heb ik voor mijn gevoel een honderdtal positieve reacties gehad. Voor de vergelijking is 100 wel even handig. Erg prettig en bevestigend. Gewoon erg lekker.

Ik heb er welgeteld 3 gehad die minder positief waren, en jawel, die komen het hardst aan bij deze gevoelige supervis (7 maart). Een van iemand die gewoon tijdens een borrel te veel had gezopen (en dus eerlijk was waarschijnlijk), een van iemand die heel mild bevestigde dat ze – ook – vond dat het wel wat minder kon met de persoonlijke belevenissen van de hoofdredacteur en zijn honden en fietsritjes, en één van iemand die me ronduit in het gezicht uitlachte over die vrijdag ‘dat we met z’n allen weer gingen lezen wat die hoofdredacteur nu weer over zichzelf te schrijven had, sjezus wat hebben wij gelachen!’

Precies, die laatste kwam nogal hard aan. Nu kun je natuurlijk denken ‘you can’t please ‘m all’  maar zo werkt dat niet bij mij. Ik kreeg dat mannetje niet meer uit mijn kop, elke keer als ik mijn stijl probeerde terug te vinden.

Ik moet wel zeggen dat ik dan altijd – mezelf verdedigend – aan een
(wijs) verhaal van Simon Werkendam moet denken, die me ooit tijdens een mooi gesprek
over kwetsbaarheid zei ‘dat als jij gewaagd en scherp in je eigen bootje op je eigen
manier je eigen koers zeilt, er altijd mensen vanaf de kant
nee-schuddend en wijzend naar je verrichtingen tegen elkaar zullen
zeggen: let maar op, die jongen speelt een gevaarlijk spel, die gaat nog
over de kop, let maar op, tjsongejonge, let maar op…. Henk-Jan, mensen die nooit
iets durven, nooit risico’s nemen, de guts niet hebben om het hoofd
boven het maaiveld uit te steken, dat zijn de echte losers… (zoiets
geloof ik, het staat ergens op band.)

Ik zit nu eerlijk gezegd al een maandje of zeven een beetje aan te klooien, op dit vlak. Dit moet veranderen. Alleen weet ik nog steeds niet zeker op welk podium ik dit ga doen. Sjees, ik merk aan het geworstel met woorden, het getwijfel en geweifel, het weghalen van alinea’s, en het nog eens nalezend checken op glibberig gezever dat dit me weer moeite (en moed) gaat kosten.