Passie in Den Haag

Soms heb je van die dagen dat je blij verrast wordt. Donderdag 4 november 2010 was zo’n dag. In het kader van de heisessie van de IDEA en genootschap voor Eventmanagers, heb ik een dagje vertoefd in het Lucent Danstheater te Den Haag. Als rode draad liep door de dag heen de vraag waar de link ligt tussen het leiden van een groot orkest, het choreograferen van een dansvoorstelling en het organiseren van een evenement.

In de ochtend vertelde hoboïste Pauline Oostenrijk zeer nuchter over het wel en wee van het Residentieorkest. Het samenstellen van het programma door de artistiek leider, waar niet alle leden van het orkest zich in konden vinden, problemen bij ziekte, samenstellen van een rooster, dirigenten met natuurlijk leiderschap en dirigenten zonder deze kwaliteit. Kortom, een echt bedrijf dus.

Ongemakkelijk
In de middag kregen we het voorrecht om een repetitie van het Nederlands Danstheater (NDT) bij te wonen.[afbeelding niet meer beschikbaar]  Zittend op een ouderwetse bank, zoals we die nog kennen van de oude gymnastiekzaal vroeger op school, zagen we pakweg 20 dansers zich opwarmen. Omdat wij voor de grote spiegel zaten, voelde dat wat ongemakkelijk. Alsof we er niet waren, keek dit neusje van de zalm op dansgebied, over ons heen in. Een bont gezelschap van Aziaten, Russen, Oostblokkers, Italianen, Fransen, Spanjaarden en vast nog veel meer nationaliteiten. Uit een gesprek later bleek dat er geen Nederlander in NDT 1 zat (ook hier een eerste keus en tweede keus), wel in NDT 2. De verschillen tussen deze twee gezelschappen? Het NDT 1 bestaat uit vaste dansers die zich al vaak bewezen hebben in binnen- en buitenland. Het NDT 2 bestaat uit nieuw en jong talent.

Speedo zwembroek
Vanuit een zijdeur kwam een rossige man in vest en een soort Speedo zwembroek binnen. De twee vrouwelijke collega’s naast mij verschoten van kleur. Dit bleek de grote choreograaf Philip Lightfoot (what’s in a name, de contactpersoon van het theater heette trouwens Maarten Fluit!) te zijn.
De muziek startte en de 20 dansers kwamen als één brok energie in actie. Als een gestroomlijnde machine denderden ze door de zaal. En wat een passie! Het spatte ervan af en het kippenvel stond op mijn armen. Wat een unieke ervaring!

Na afloop mochten we in een klein groepje praten met Celine, een française uit het gezelschap. Een dame die al heel wat jaren danst bij het NDT. Ook bij haar een tomeloze passie voor het dansen en…. wat een prachtige ogen.

Haar verhaal van doorzetten, trainen, trainen en nog eens trainen, het 24 uur bij elkaar wonen, de reizen, de blessures was een boeiend verhaal van doelen stellen en  je ‘hart volgen’.

Het Nederlands Danstheater is een creatief bedrijf om trots op te zijn en die Nederland wereldwijd op de kaart zet.  Jammer dat ze een paar deuren verder in Den Haag dit niet zien.

Zowel mijn kijk op een orkest als mijn kijk op dansvoorstellingen is in één dag totaal veranderd. Je zult me zeer binnenkort zeker een keer zien bij een voorstelling van het Residentieorkest of NDT.