Vandaag, 10 juli 2008, ben ik op de kop af een half jaar betrokken bij de opstart van de ss Rotterdam. Een bewogen tijd. Na jarenlang een bedrijf geleid te hebben waar de operationele druk een grote stempel drukt op je dagelijks functioneren kijk ik nu terug op een half jaar waarin een virtueel “stilte voor de storm” gevoel overheerst.
Dagelijks maakt onze verkoopafdeling tal van offertes voor partijen die op zijn vroegst over enkele maanden van start gaan. En dat is telkens weer passen en meten op tekeningen van A-nul formaat. Je weet best dat de ss Rotterdam maar liefst 200 maal langer is dan de breedte van het vel papier voor je. Maar voor verkopers die slechts één middag het schip mochten bezoeken betekent dat toch steeds weer je verdiepen in de vele routes die de gasten aan boord kunnen volgen om tussen de boeg en de achterplecht in één van de vele zalen een drankje te drinken, een hapje te eten, te vergaderen, pauzeren of te feesten.
Voor een groepje van 200 gasten kunnen we dat best beredeneren. Maar hoe krijgen we op efficiënte wijze
2.000 gasten aan en van boord, hoe verplaatsen zij zich, waar hangen we de jassen op, waar plaatsen we buffetten, is de barcapaciteit voldoende? Hoe voldoen we aan de ontruimingseisen die de gebruikersvergunning met zich meebrengt? Hoe houden we bij dat het absolute maximum van 5.500 gasten aan boord niet overschreden wordt? En niet onbelangrijk hoe krijgen we het eten warm op tafel indien je bedenkt dat de keuken op het B-Deck maar liefst 7 verdiepingen lager ligt dan één van onze mooiste zalen op het Sun Deck op “tien hoog”?
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Met het vertalen van de theorie naar de mogelijke praktijk blijk je dan als snel een half jaar “dag en nacht” gevuld te hebben. Helemaal nu zo langzamerhand tal van nieuwe medewerkers onze organisatie instromen die ook zo hun ideeën en ervaringen hebben. Maar nog niet weten dat die twee stalen “wandjes” die een efficiënte routing in de warme keuken zo belemmeren essentieel schijnen te zijn voor de stijfheid van de vijftig jaar oude scheepsromp. Wanden die dus niet weg kunnen. Ook niet als we het voor de tiende maal aan de architect vragen.
Een half jaar lang leef ik dus in een virtuele wereld die zo nu en dan op buitengewone wijze realiteit wordt als ik mijn raam uitkijk over de Rotterdamse Maas. On Board On Shore is gehuisvest recht tegenover de Rotterdamse Cruise Terminal waar met de nodige regelmaat cruiseschepen afmeren. Het afmeren van zo’n zeekasteel is een enerverend gezicht. Zo bestond mijn uitzicht begin juli drie dagen lang uit het nieuwe vlaggenschip van de Holland Amerika Lijn “De Eurodam”. Met een lengte van 275 meter circa 50 meter langer dan ons schip en met veertien verdiepingen ook nog een tikje hoger.
Op uitnodiging van de binnenhuisarchitect (VDF Architects) van de Eurodam (en van de ss Rotterdam) mocht ik een dagje op dit schitterende Super De Luxe Relax & Vakantieparadijs ronddolen. Met nog zo’n 2.500 genodigden. En dan ervaar je direct dat een cruiseschip een ontspannen sfeer opwekt. Dat gasten onder het mom van “ontdek je plekje” op speurtocht gaan en al snel uitwaaieren over het hele schip. Vertalen we dat gedrag naar de ss Rotterdam met zo’n 39.000 m2 vloeroppervlakte verdeeld over tien dekken dan heeft iedereen meer dan genoeg ruimte om zijn of haar eigen speurtocht te ondergaan.
Met het bezoek aan de Eurodam ben ik definitief geïnfecteerd met het Cruise Virus. Ik volg nu dan ook de scheepsberichten. Volgende week komt de QE2 (kennerstaal voor de Queen Elizabeth II) naar Rotterdam en over twee weken de Maasdam naar Amsterdam. Ik hoop ook op die twee schepen wat sfeer op te mogen snuiven en een vertaalslag te kunnen maken naar onze ss Rotterdam.
Nu maar hopen dat het Cruise Virus besmettelijk is, dat mijn vrouw Marion geïnfecteerd wordt en dan met me mee wil op een “Second Honeymoon Trip” op de Eurodam. In de Presidential Suite voorzien van buitenbad op een privé balkon groten dan onze tuin, een woonkamer, slaapkamer, badzaal en een pantry waar onze chef kok met gemak 100 man diner uit tovert. En een eigen butler. Dan hoef ik in ieder geval niet meer te helpen bij de afwas!
