Lonneke Deutekom: ‘Wat in de Randstad gemeengoed is, is hier nog spannend’

Waar halen je branchegenoten hun inspiratie vandaan? Wat is hun droom? En in wiens schoenen zouden ze graag een dagje willen staan? In Event Personality leer je je branchegenoten pas echt kennen! Dit keer maak je kennis met Lonneke Deutekom van She Knows How – KnowHow Events.

Wie is Lonneke Deutekom?
Ik ben van 1969, getrouwd met een hele leuke man en samen hebben we drie kinderen: Lieve van 12, Belle van 10 en Kees van 6 jaar. Wij wonen in klein dorp bij de kust. Dat was niet mijn eerste keus, maar de liefde heeft me hierheen gebracht. Mijn man kon hier aan het werk, dus ik ‘moest’ mee. Inmiddels vind ik dit het mooiste plekje op aarde. Oh ja, we hebben ook nog twee katten, maar dat is pure noodzaak: ze vangen de muizen.

Wat is typisch ‘Lonneke Deutekom’?
Enthousiasme en passie horen bij mij, en daarmee bedoel ik dat alles wat ik doe iets in mij los moet maken. Er moet echt iets gebeuren, snap je? Als dat gevoel er niet is, gebeurt er ook niets. Ik luister daar ook goed naar, hoor: voor mij werkt het gewoon niet als ik geen klik voel met bijvoorbeeld een leverancier of opdrachtgever. Verder ben ik iemand die voornemens altijd uitvoert. Dat is soms een valkuil, want ik kan daarmee door roeien en ruiten gaan als het moet. Later realiseer ik me dan dat ik het beter anders aan had kunnen pakken. Maar ja, ik word er ook voor beloond, want de kick van iets bereiken wat ik me eerder had voorgenomen, is enorm.

Beroep en bedrijf?
Ik ben oprichter en eigenaar van She Knows How – Know How Events en mijn functie zou je eventmanager kunnen noemen. Ruim twintig jaar geleden begon ik in de evenementenbranche, die toen nog helemaal niet zo heette. Communicatieplannen waren er niet en over ROI’s had niemand het. Ik was gewoon gids en begeleider, en ik zat op kantoor. Ik ben in dit vak meegegroeid, maar van binnen voel ik me nog steeds die gids annex begeleider en mevrouw op kantoor.
Het bedrijf She Knows How – Know How Events zit momenteel in een overgangsfase. Mijn compagnon is vorig jaar geëmigreerd, waarna ik een deel van het bedrijf heb verkocht. Daarna heb ik de tijd genomen om na te denken over wat ik eigenlijk wilde gaan doen. Daar is She Knows How uit ontstaan: samen met mijn zusje doe ik evenementen, mét een sterke link naar de communicatiekant. Mijn zusje zit al zo’n vijftien jaar in de communicatie, dus samen hebben we een berg ervaring. We werken voornamelijk in Noord-Holland, een geweldig gebied. Op een gegeven moment was ik klaar met ’s morgens om vijf uur thuiskomen van een evenement in Brabant, dus vandaar deze keuze. Het is ook leuk hoor, want zeker de kop van Noord-Holland is nog onontgonnen gebied met opdrachtgevers die we echt aan de hand mee kunnen nemen. Wat in de Randstad al gemeengoed is, is hier nog spannend.

Waarom deze branche?
Vanaf m’n vijftiende heb ik in de horeca gewerkt en na een mislukt examen ben ik een tijdje in een hotel in Zwitserland gaan werken. Maar goed, toch weer naar huis gekomen inderdaad. Tijdens mijn studie communicatie werd ik gids en begeleider bij Canal Company in Amsterdam. Fantastisch vond ik dat, omdat het een combinatie was van horeca en met gasten op pad gaan. Ik denk wel dat je in dit vak het beste uit de verf komt als je een horeca-achtergrond hebt. Ik geef ook les aan de Hogeschool van Amsterdam en daar zie ik dat sommige studenten zo’n romantisch idee van dit vak hebben. Maar je staat niet iedere dag op een hip festival hè, het is gewoon keihard werken en een deel van die werktijd breng je ook nog eens achter je computer door.

Mooiste evenement waaraan je hebt meegewerkt?
Dat is alweer een tijdje geleden, maar het was echt bijzonder. We gingen met vijfhonderd gasten naar Barcelona; ook voor ons vreemd grondgebied. Omdat je daar niet bekend bent, is het lastiger terug te vallen op automatismen, zaken die je in Nederland in een handomdraai regelt. Zo hadden we bedacht dat alle gasten op het Plaça de Catalunya – een enorm verkeersplein – in de bussen konden stappen. Wij dachten dat dat wel kon; dat plein is zo groot. Maar helaas, dat mocht dus niet. Dan moet je snel en creatief omgaan met de mogelijkheden die er zijn. Uiteindelijk zijn de bussen rondjes gaan rijden over dat plein, terwijl wij groepen formeerden. We lieten steeds een bus stoppen en gaven er een klap op zodat de chauffeur de deuren opende. Hup, de gasten naar binnen, nog een klap erop en rijden maar. Fantastisch natuurlijk, want er gebeurde echt iets!

Mooiste evenement dat je hebt bijgewoond?
Een van de eerste Parades in Amsterdam heeft veel indruk op me gemaakt. Dat was halverwege de jaren negentig en de Parade had nog een alternatief jasje. Ik werkte zelf bij IPN s.a., een verkoopmaatschappij van RTL, en was echt een tuuterdetuut-meisje. Enerzijds voelde ik me niet helemaal op m’n gemak tussen die muzikanten, acteurs en andere kunstenaars, maar tegelijkertijd vond ik het fantastisch. Nu noemen we zo’n evenement een belevingsconcept, maar dat woord bestond toen nog niet eens, denk ik.
Een ander evenement wat ik geweldig vond, was het eerste concert van Robbie Williams in de Arena. Het dak was open, het was prachtig weer; echt een bijzonder sfeertje. En toen hij ‘Let me entertain you’ inzette, ja, toen gebeurde er echt iets in dat stadion. Geweldig! En ik ben niet eens fan.

Wat inspireert jou?
Ik vind iedereen die iets met passie doet, inspirerend. Intensief sporten, vrijwilligerswerk; het maakt niet uit wat iemand doet, als het met overgave gebeurt, vind ik het altijd mooi. We zijn in dit vak zo verwend, we werden misschien zelfs wel een beetje blasé. Terwijl het uiteindelijk allemaal om dat gevoel gaat.

Waar droom je nog van?
Een strandpaviljoen op een mooi eiland in Zuid-Europa. Waar? Nou, we zijn jarenlang naar Ibiza op vakantie geweest en de laatste jaren gaan we altijd naar Griekenland. Een van die twee zal het wel worden, denk ik. Maar mijn echtgenoot is huisarts en wil daar nog wel een paar jaartjes mee door. Maar misschien, ooit…

Hoe ziet de branche er over vijf jaar uit?
De technologische ontwikkelingen en mogelijkheden zijn eindeloos, maar ik geloof dat persoonlijk contact het allerbelangrijkste blijft. We kunnen elkaar tweeten en liken, appen en plusjes geven op Google, maar persoonlijk contact is zoveel waardevoller. En co-creatie blijft groeien, dat kan haast niet anders. Wat dat betreft denk ik ook dat steeds meer eenpitters zich gaan verenigen. Een goede ontwikkeling, want zodoende creëer je veel meer actieve uren en het komt de scherpte en de balans ook ten goede.

Stel: je mag een dag in iemands schoenen staan… Wie kies je en wat wil je die dag leren?
Wie mij intrigeert: Silvia Tóth. Jaren geleden was zij te gast in het programma Zomergasten. Tijdens de uitzending trok ze een ander jurkje aan en toen de presentator haar vroeg waarom ze dat deed, antwoordde ze dat het publiek toch vier uur naar haar zat te kijken. Dan is een ander jurkje wel zo leuk, vond ze. En daarna besloot ze dat het tijd was voor een wijntje en een sigaretje. Ik vond dat leuk, verrassend vooral. Precies dat zou ik van haar willen leren: waar liggen de grenzen, hoever kun je gaan? Van uitzendkracht tot voorzitter van de Raad van Bestuur van Content. Wij vrouwen zijn vaak te bescheiden en zij toont lef, in alle opzichten.

Wat was je grootste blunder?
In al die jaren heb ik genoeg blunders gemaakt… Maar goed, eentje die me nog niet zo lang geleden overkwam. Als gevolg van de crisis heb je tegenwoordig veel shoppers en zulke mailtjes herken je vaak direct. Op een dag kwam er weer zo’n aanvraag en ik besloot ‘m door te sturen naar m’n compagnon. Ik schreef er ter info bij dat het weer om zo’n shopper ging en dat ik er de kracht even niet voor had. Even later kreeg ik een mailtje van die shopper: ‘Sorry?’ Afschuwelijk natuurlijk, maar ik heb de koe maar meteen bij de hoorns gevat en haar teruggebeld. Ze had de aanvraag inderdaad bij meerdere bureaus neergelegd, maar toen ik het uitlegde, begreep ze mijn gevoel wel. Uiteindelijk hebben wij die opdracht trouwens wel gekregen.

Dit weet of verwacht bijna niemand van mij…
Nou ja, mijn directe omgeving weet het en verklaart me regelmatig voor gek. Als ik een restaurant binnenkom, heb ik namelijk de neiging tafels en stoelen recht te gaan zetten. Datzelfde heb ik als mijn tafelgenoot en ik hetzelfde gerecht hebben besteld: dan moeten die borden wel op dezelfde manier neer worden gezet. Ik moet echt een knop omzetten hoor, om me daar niet aan te ergeren. Ja, een beetje eng, hè.

Welke wijsheid wil je graag met je branchegenoten delen?
Niet lullen maar poetsen!