Bij mijn vriend Kees thuis begon de avondmaaltijd met een bijzonder ritueel. Vader schepte als eerste het vlees op. Zodra het op je bord lag mocht je het opeten. Nadat iedereen het vlees op had werden groente en aardappels opgeschept. En begon iedereen te eten. Ik was in stilte verbijsterd. Misschien komt daar mijn fascinatie voor ‘openingen’ vandaan.
Bij ons thuis werd tot ongeveer 1968 gebeden voor het eten. Daar kwam daarna niets voor terug. Toen ik zelf vader werd merkte ik geleidelijk aan hoe inherent verstorend ik het vond om ‘niks’ te doen. Ik wilde een soort markering. Een startschot. Een gelijkschakeling. Maar ik wist niet wat. Totdat ik bij Eefke thuis kwam. Zij deed het al met haar tweeling: even mekaar een hand geven en eet smakelijk zeggen. Na aanvankelijke scepsis bij mijn puberdochters is het tot vast ritueel geworden. Het hoort er nu bij. En ik ben het internationaal op bescheiden schaal gaan exporteren. Bij het galadiner van ICCA in Shanghai bijvoorbeeld leg ik aan mijn tafelgenoten uit dat mijn eten niet smaakt als ik niet…Ze komen uit Duitsland, Kenia, Paraguay, de VS en Ierland, en zijn allen bereid mijn ritueeltje te doen. Er is een instant verbinding met elkaar. We hebben een geweldige avond. Toeval? Het is natuurlijk wel een beetje gek om te doen. Maar ja, ik ben een Meeting Designer, een event prof. Ik durf wel. Dat druk je niet zomaar even weg als je privé ergens mensen ontmoet. Ik zie die dingen. Ik krijg de kriebels als een feestje schuurt, of een diploma-uitreiking niet klopt. En dat lijkt steeds vaker het geval, zeg ik met veel slagen om de arm…
Het aanbrengen van een logica in een thuis-bijeenkomst ligt gewoon niet zo voor de hand. Cadeaus uitpakken met Kerst, wanneer doe je dat nu eigenlijk? Als je dan het voortouw neemt, dan ben je al gauw meneer de regelaar. Als je om aandacht vraagt als een ouder iemand een verhaal vertelt op een verjaardag, dan ben je al gauw een bemoeial. Als je wilt dat voor het ontbijt de tafel wordt gedekt, en de tv uitblijft, dan ben je al gauw een zeurpiet. Maar als je dat op een natuurlijke manier volhoudt, dan slaat de stemming snel om. Want dan is het eigenlijk wel fijn. Het ontbijt is gezelliger. Het gesprek is ineens veel warmer. De aandacht intenser.
Lieve event-collega’s: laten we alsjeblieft, al is het onder de radar, die gevoeligheid voor het juiste ritueel blijven voelen! Dat is ons vak, onze taak, en heel misschien onze maatschappelijke opdracht.
3 tips die ik graag met je deel:
» Vraag je af hoe je oma het zou doen en maak daar een 2015-vertaling van.
» Trek je niets aan van aanvankelijke scepsis.
» Doe je vak met verve, ook thuis!