#Komkommercolumn - De boze blinde man#Komkommercolumn - De boze blinde man
Back Back Column

#Komkommercolumn - De boze blinde man

30 augustus 2018

De tram in Amsterdam is echt een uitkomst als je een beetje door de stad wilt cruisen en eigenlijk altijd wel een beleving. Ik vind het heerlijk om mijn ogen te sluiten en de gesprekken van de trampassagiers te volgen. Via mobiele telefoonconversaties delen mensen ongemerkt de meest prachtige en intieme details uit hun persoonlijk leven. Soms heb ik gewoon geen zin om uit te stappen omdat het boeiende gesprek nog lang niet is afgelopen tussen de verliefde dame en haar smartphone.

Vorige maand had ik ook een bijzondere ervaring, of misschien moet ik zeggen ‘aanvaring’. Bij de halte van tram 10 op het Leidseplein kwam een kolossale man aanlopen om de tram te halen. Hij tikte hard met zijn blindengeleidestok op de stoep en maakte aanstalten om het zebrapad over te steken. Een fietser gaf hem geen voorrang en schoot er rakelings langs. De man slaakte een oerkreet en schold het bevende meisje de huid vol. Ik kon niet goed inschatten of hij overdreef of dat hij zich rot schrok, maar hij liet in elk geval de fietser achter met een groot schuldgevoel. De man vervolgde zijn weg en kwam briesend op ons af gestevend, keurig binnen de hulplijnen op het perron. Een enorme prestatie als je het mij vraagt. Toen hij met zijn neus op de timetable gedrukt stond om te horen hoe laat de tram kwam, vroeg ik hem:’ Kan ik u ergens mee helpen?’. Waarop hij adrem antwoordde:’ Ja dat kan, je kan opdonderen en me met rust laten’.

Het werd een abrupt einde van een heel kort gesprek, verbaasd en met een ongemakkelijke glimlach keek ik naar mijn vriendin. Ik wist dat het niet het juiste moment was om hem te vertellen dat ik zelf nog maar 0,8 procent zie en dat hij daar op die stoep juist iemand had getroffen die als geen ander weet hoe het is om slechtziend of bijna blind te zijn. Op 26-jarige leeftijd kreeg ik te horen dat ik een progressieve oogafwijking heb, waarvan de kans groot is dat ik uiteindelijk blind word. Ik herinnerde me dat ik na het horen van de diagnose in het ziekenhuis, woedend de deur achter me dicht gooide en tegen de oogarts zei: ‘Als ik geen auto meer kan rijden ben ik een loser’. Wie was die boze jongen van toen? Had ik dit allemaal verdrongen?

Die weg die ik heb afgelegd ging zeker niet vanzelf. Toen ik erachter kwam dat mijn ogen me steeds meer in de steek lieten en alleen maar slechter werden volgden na de ontkenning van mijn oogziekte alle frustraties die daarbij hoorden. Daarbij hebben meerdere deuren, serviezen, en helaas ook wel eens mijn familie en omgeving het moeten ontgelden. Gelukkig kwam er uiteindelijk langzame acceptatie en kon ik eindelijk ruimte geven aan de dingen waar ik wél invloed op kon uitoefenen. Een openbaring. Het heeft mij gebracht waar ik nu ben. Ik geef lezingen en workshops, reis de hele wereld over en ontmoet de meest inspirerende mensen. Mijn leven is weer van mij en is elke dag gevuld met energie en positiviteit.

Misschien ben ik wel een mazzelaar en zag ik de boze blinde man in het begin van zijn strijd. Had hij veel meer aan zijn hoofd dan alleen zijn beperking. Heeft hij misschien niemand om hem heen die hem aanmoedigde. Vandaag hoorde ik de blinde man weer in de tram stappen en maakte hij, nog voor hij een zitplaats had gevonden, ruzie met een andere passagier. Ik laat hem met rust.

Joost Rigter

Goed artikel?

Schrijf je in net als 37.058 andere professionals en ontvang wekelijks de beste artikelen!

Meer lezen in deze rubriek

Events nieuwsbrief

Goed artikel?

Schrijf je in net als 37.058 andere professionals en ontvang wekelijks de beste artikelen!