Ka-tjinggggg!

Toegegeven, als oude man van 45 ben je wat eerder geneigd om het heden met vroegâh te vergelijken. Bij 40 euro Pavloft mijn geest nog vaak in de "en-dat-is-dus-88-gulden-modus". Dat wordt doorgaans getriggerd door een mismatch met mijn waardegevoel. Zo’n spasme in de categorie: wàààt..? 12 euro voor 2 koffie en een gevulde koek, maar dat is……. enzovoort.

Hoewel de oude heer Zalm consequent blijft volhouden dat de invoering van de euro niet tot noemenswaardige prijssijgingen c.q. inflatie heeft geleid, heb ik tegenwoordig ook tijdens de begroting van evenementen steeds vaker zo’n moment. Een oude fabriekslocatie bijvoorbeeld, die voor 2 dagen locatiehuur ruim 40.000 euro vraagt. Daar kan je een jaar lang een kantoor voor huren!

Wat begon bij de airliners met het uitkleden van het basiskaartje om daar vervolgens aan de kassa nog een ijzingwekkend pak aan onvermijdelijke opslagen aan toe te voegen, lijkt nu ook zijn entree gemaakt te hebben in onze wondere wereld: het uiteenrafelen van de kale ruimte en tal van diensten die je er vervolgens min of meer verplicht bij moet huren. Nu is er natuurlijk ook het argument dat je die anders elders zou moeten betrekken, maar door de afnameverplichting of de beperkte keuzevrijheid door negatieve incentives als cateringafdrachten e.d. is er toch een beetje sprake van gedwongen winkelnering.

Die locatie met een in-house restaurant bijvoorbeeld, waarmee verplicht moest worden samengewerkt. Naast prijzen voor F&B die je in de grachtengordel ook wel tegenkomt, moest daar voor hun reguliere dienstverlening ook nog eens mens en materieel worden afgetikt.

Of dat grote congrescentrum in het midden van het land, dat in de eindafrekening, de post "nacalculatie stroomverbruik" tot op de kilowatt minuut nauwkeurig voor iedere afzonderlijke toiletruimte had gespecificeerd en tevens minutieus de plastic roerhoutjes van de crewkoffie door had berekend. Staat daar blijkbaar toch iemand in vuilniszakken te wroeten om de laatste centimes uit het huurcontractje te wringen…

Een derde voorbeeld van vele, is de huur van een locatie met een vast podium, dat feitelijk eigendom is van een derde. Het ligt dan natuurlijk voor de hand om daarvoor bij die derde aan te kloppen, maar dan niet tegen tarieven die gerekend worden om het er eenmalig, speciaal voor de gelegenheid in te schuiven.

Mijn punt is dat je of het één of het ander doet. Of je verlangt een realistische all inclusive locatiehuur of je rafelt de boel uit elkaar, waarbij je basis klopt en je de huurder de vrije keuze geeft om de extra diensten bij jou of elders af te nemen. Of je speelt restaurantje of je gedraagt je als cateraar, maar via contractvoorwaarden van beide wallen vreten is wel een beetje vreemd.

In ieder geval stel ik vast dat er momenteel tarieven verlangd  worden die -laten we dan maar zeggen- niet in mijn waardegevoel passen. Nee, je mag van meneer Zalm niet meer omrekenen naar guldens, maar 88.000 piek voor 2 dagen in een kale oude fabriek blijft héél veel geld.

Is het leuk om hier eens een beetje wat ervaringen en meningen over uit te wisselen? Lees ook onderstaande reacties en reageer naar hartelust…