[afbeelding niet meer beschikbaar]
Ze zou eigenlijk na haar afscheid, op 12 juni, een guesthouse in Italië of Frankrijk gaan runnen met haar man Maarten-Jan, dat was het plan, maar Janine Dechesne heeft haar plan moeten bijstellen. Ze wil er liever niet te veel woorden aan vuil maken, maar weet ook dat men het toch op een gegeven moment ‘moet’ weten of er naar gaat vragen: Janine en Maarten-Jan gaan scheiden.
Dat gaat gepaard met veel pijn en Janine is twee jaar geleden door een heel diep dal gegaan, weinig mensen in de branche zullen het hebben gemerkt, maar intimi weten dat het heel heftig is geweest. Nog steeds heeft ze het niet gemakkelijk: "Het is erg heftig wat ik aan het doormaken ben. Vorig jaar tweede paasdag is Maarten-Jan vertrokken, toen is mijn wereld volledig ingestort. In september heb ik besloten om een einde te maken aan het huwelijk, na twintig jaar." Er valt een ongebruikelijk lange emotionele stilte in het gesprek, met over en weer zinnen als ‘zo… dat is even heftig’, ‘ja, dat is ín triest’ en ‘ik trok het niet meer’.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Hoewel deze zware periode zeer bepalend is voor de rest van haar leven en we er tijdens het gesprek vaker op terugkomen is het voor Janine geen pretje om dat in dit interview terug te lezen. We hebben er daarom voor gekozen het zo min mogelijk aan te halen. Waar het op neer komt in de toekomst is dat Janine nog steeds op 12 juni afscheid neemt, en daarna wel ziet wat ze gaat doen: "Ik ga een jaar ‘go with the flow’ en dan zien we wel. Het is allemaal anders gegaan dan ik had gepland, dus ik plan ook maar even niet meer. Dat guesthouse in het buitenland was voor mij zo’n droom,
alleen ga ik het niet in mijn eentje doen. Ik weet het niet, ik zie wel
wat ik ga doen, ik laat het eerst maar eens even over me heen komen."
Voor Pieter Bas Boertje houdt deze wending in dat hij nog van Janine’s expertise gebruik kan maken nu ze toch in Nederland blijft. "Ik heb toch 24 jaar ervaring. En dit is mijn eerste kind. Ik heb altijd gezegd, toen ik ging trouwen: ‘Ik blijf altijd werken, als je dat niet wilt moet je niet met me trouwen. Dat bedrijf is mijn eerste kind.’"
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Kun je je eerste dag nog herinneren, 24 jaar geleden?
Ja, dat was met Elvira Veenings, in 1983, de Nini’s Productions. Pieter Bas is er in 88 bijgekomen, Elvira was toen net bevallen van haar tweede en kon dat niet meer combineren.
De komst van Pieter Bas, dat is een verhaal apart.
Pieter Bas kwam vers van Nijenrode, was al bij ons aan het klussen, had een enorme barschuld bij de barcommissie van Nijenrode, en wilde het eerste jaar voor het minimum loon werken.
Ho wacht even, Pieter Bas was aan het klussen, wat bedoel je?
Elvira en ik waren allebei net getrouwd en hadden dus veel te klussen in huis… Wij hadden het eerste pand waar we in zaten, aan de Leliegracht, verhuurd aan Nijenrodianen, en zo kwamen we steeds met veel Nijenrodianen in contact die allemaal wel bij ons wilden klussen. Zo heeft Pieter Bas, als Nijenrodiaan, mijn hele slaapkamer aan de Singel 74 geschilderd en kasten in elkaar gezet. Op een gegeven ogenblik had hij tegen Elvira gezegd ‘in de evenementen’ te willen. Letterlijk zei ie: ‘Ik wil de Joop van den Ende van de evenementen worden’. Toen Elvira wilde stoppen gaf ze aan mij door dat ‘Pieter Bas wel in de evenementen wilde’. Zo is het gekomen dat Boertje bij ons heeft gesolliciteerd.
Dus Pieter Bas heeft het eerste jaar voor een minimum loon gewerkt?
Dat hadden we hem gezegd, maar let op: met een worst dat hij na een jaar dat deel van Elvira kon kopen en dat heeft hij toen gekocht voor 20 duizend gulden. Een enorm bedrag als je een barschuld hebt, hahaha! En hij had ook nog geen rijbewijs.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Ik dacht in het begin dat jullie met elkaar waren getrouwd… tsja.
Ja nou, let op, we hebben wel een negentien jaar lang zakelijke huwelijk, negentien jaar! Dat is een enorm lange tijd.
Maar waarom wil je nou dan eigenlijk stoppen? Het gaat toch heel goed?
Toen ik overspannen was twee jaar terug en daar zo zat dacht ik ‘ik wil gewoon dat guesthouse’, ik wil ook die stress niet meer, die stress van producties, brood op de plank, zoveel omzet, (en fel) dat pítchen, dat elke dag er zijn… Ik heb een enorm verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn mensen, maar ook voor mezelf en er is altijd werk hier. Op een gegeven moment denk je (en ze slaakt een diepe zucht) ‘het houdt gewoon nooit op’.
Dechesne en Boertje is te groot geworden voor je.
Ik ben inderdaad niet zo van ‘groot’, ik ben meer van ‘gezellig’ met een gezellig klein team, net als toen met z’n zessen aan de Cote d’Almère (zoals ze bij Dechesne en Boertje het industrieterrein van Almere nog steeds noemen waar ze jaren zaten). Het is hier nu prachtig, maar het is een fabriek. Het is een organisatie, een onderneming. We zitten nu met dertien man hier, en dat is twee keer zo veel.
Hoe lang speelt die onvrede al?
Ik heb de jongens twee jaar geleden in juli al gezegd, toen we bij elkaar zaten, Pieter Bas, Lennart en ik, dat ik in mei, juni 2007 afscheid zou nemen. We hadden daarom mooi twee jaar de tijd om daar naar toe te leven. Het is mijn grote wens om dat bedrijf heel goed achter te laten, dat lijkt me duidelijk.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
En toen kwam vorig jaar september die beslissing om te gaan scheiden.
Toen kwam Pieter Bas inderdaad met de vraag of ik wel wilde stoppen met werken. Maar als je eenmaal je zinnen op iets hebt gezet is het lastig om dat bij te stellen, het was wat ik wilde: stoppen in juni 2007 en dan maar kijken hoe het leven zich aan me ontvouwt. Ik heb me er zo op ingesteld, ik kan niet meer terug en ik ga niet terug.
12 juni houdt het dus definitief op. Hoe werkt dat met de aandelen en zo? Hoe weet je wat je bedrijf waard is?
Die deal met Pieter Bas, Lennart en mij is rond, we moeten alleen nog naar de notaris. Pieter Bas en Lennart kopen mijn aandelen over. Wij hebben een accountantsbureau in de arm genomen dat gespecialiseerd is in het waarderen van ondernemingen. Dat bureau heeft een heel goed onderbouwd rapport afgeleverd over de waarde van onze onderneming. Daardoor was ik als verkoper beter in staat te bepalen wat de prijs van mijn aandelen zou zijn. Ik heb mijn prijs nog wat lager gelegd omdat ik vond dat Pieter Bas en Lennart het moesten kunnen betalen. En belangrijker misschien nog wel: dat wij in een goede relatie met elkaar door zouden gaan… ik wil hier heel graag af en toe gezellig koffie kunnen komen drinken. Ik wil onderdeel van de familie blijven. Op afstand. Dat is een heel grote wens van mij.
Je krijgt meer een coachende functie, of adviserend zoals dat zo vaak wordt genoemd.
Ik heb mijn eigen beeveetje Janine Dechesne Eventconcept Creation en Dechesne en Boertje kan mijn expertise inhuren voor klussen. Ze weten wat ze in huis halen. Twintig jaar geleden huurde ik Pieter Bas in voor klussen, nu kan hij mij inhuren voor klussen, hahaha. Ik heb ook keurig netjes een concurrentiebeding, en kan natuurlijk nog steeds voor veel extra handel zorgen. Mensen die bijvoorbeeld altijd met mij zaken deden sluis ik dan weer met business bij Dechesne en Boertje binnen.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Jij hebt natuurlijk zo’n enorm klantenbestand, die klanten bellen direct met jou.
Nou, ze kennen mijn nummers niet hoor. Die geef ik ook niet graag af, want ik heb geen zin in al dat gebel. Ik heb een heleboel zakelijke vriendinnen, ja prima, maar ik bel ze wanneer ik dat wil. Ik ben ontzettend een bepaler van mijn eigen tijd. Niemand krijgt mijn nulzes nummer, dat vinden mensen idioot. Dus ik zal er straks een telefoon bij kopen zodat ik een privénulzes heb en een Janine Dechesne toestel die altijd uit is… hahaha… dan kun je de voicemail inspreken en dan ga ik kijken of ik zin heb om terug te bellen… hahaha!
Janine gaat ‘go with the flow’ doen. Wat is in jouw ogen ‘go with the flow’, naar de kiosk lopen in het dorp voor je bladen, je krantje en je koffie?
Wandelen en zwemmen. Heeeer-lijk! Mijn buitenbad gaat volgende week weer open, ik kan gewoon niet wachten om daar elke ochtend in dat bad te liggen. Van 28 april tot 5 september mag ik elke dag naar het buitenbad, oh wat heerlijk. Dat vind ik nou het einde. Luxe. Ik trek mijn badpak en mijn badjas aan, ga in de auto zitten, loop in mijn badjas een heel mooi bospaadje af, naar beneden, dan stap ik er in, ga zwemmen, doe mijn badpak uit, handdoekje eronder, badjas weer aan en rij weer terug. Heeeer-lijk! ‘Wat nou als jou onderweg iets overkomt en de politie en zo?’ zeggen mensen wel eens, dan zeg ik ‘als mij iets overkomt en ik moet naar het ziekenhuis ben ik toch al mooi uitgekleed’… hahahahaaa!
Je hebt een mooi bedrijf opgebouwd in die jaren, kunt heel tevreden zijn, zit veel geld in en je hebt het goed kunnen verkopen. En je zit er nu lekker warmpjes bij…
Ik heb het goed kunnen verkopen, maar zit er niet warmpjes bij. Ik zit er goed bij.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Wat zijn nou nog je plannen, wat wil je graag doen in het komende jaar?
Ik heb een heel mooi huis (nog een jaar) met een fantastische kamer en een grote tafel. Wat ik graag zou willen is ‘bijzondere ontmoetingen’ creëren. Ik ken zo ontzettend veel leuke mensen, die ik graag bij elkaar wil brengen, om in een open ongedwongen sfeer te komen tot inspirerende momenten. Tien man, met gezellig een kopje soep en sla, kaas en wijn…. geweldig. Met wat meer diepgang proberen een goed gesprek over een bepaald onderwerp op gang te brengen. Dus daar ga ik binnenkort weer eens over filosoferen, wie ga ik vragen… mensen die ik bewonder, waardeer, mensen die op een bepaalde manier in het leven staan… ik krijg er nu al helemaal zin in.
Je maakt dus eigenlijk de tafelgenoten vrienden van elkaar, niet dat ze nou persé businesspartners worden van elkaar.
Nee, juist helemaal niet. Meer vrienden. Meer verdieping. Meer waar het in het in het leven echt om gaat. Communiceren is voor mij het belangrijkste wat er is. In gesprek zijn met elkaar, goed luisteren naar elkaar, meeting of minds. En dan ben ik de gespreksleider, die dan op een gegeven moment aanvoelt ‘jongens nu gaat de muziek even aan, en gaan we even helemaal uit ons dak’. Want zo ben ik natuurlijk ook wel. Hahaha!
Hoe kom je nou op zo’n idee?
Dat idee had ik al heel lang. Eigenlijk was dat het idee van het guesthouse, om als een soort Villa Felderhof bijzondere ontmoetingen te creëren tussen mensen. Die sfeer. Samen koken, praten, muziek luisteren, een mooi gedicht voorlezen waardoor je geraakt wordt, dansen en genieten. En dan inderdaad in het buitenland, in Frankrijk, of Italië. Met een grote bibliotheek, muziekkamer, een atelier en een enorme keuken. Zo zag ik het voor me. Maar ja, in mijn eentje trek ik het niet. Ik ben een mens van ‘met twee’. Daarom ben ik ook zo verdrietig.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Nog even over het vak. Wat heb jij het evenementenvak gegeven? Welk stempel heeft Janine Dechesne gedrukt op de evenementenbranche?
Ik beheers een vak. Dat vak van eventconcept creation beheers ik echt. Daar ben ik heel onbescheiden een van de beteren in.
Oké wacht even. Kun je dat uitleggen? Wat is eventconcept creation? Hoe gaat dat in de praktijk?
Je kijkt heel goed naar de briefing die je krijgt en je gaat je enorm goed inleven in de doelgroep. Het doelgroepdenken moet je beheersen, hoe denken en ‘bewegen’ die mensen, hoe wonen ze, wat voor muziek luisteren ze, voor wat komen ze uit hun bed? Dat doelgroepdenken is het eerste wat je moet leren beheersen bij eventconcept creation.
Maar onderzoek je dan die doelgroep?
Nee, dat voel ik.
Je gaat het bedrijf binnen en dan praat je met mensen.
Ja inderdaad. En de sfeer is heel belangrijk, het gebouw… vanuit dat doelgroepdenken en die doelstellingen die er in de briefing worden neergelegd ga ik kijken welke kant we op gaan. Dan gaat het eerst over de conceptnaam. Die heb ik vervolgens heel snel gevonden… de naam van het evenement en de communicatiecampagne die daar aan vast zit. We gaan dan alles invullen. Ik heb 24 jaar ervaring, ken alle locaties en heb alles al eens meegemaakt. Wat ik nou bijvoorbeeld gisteren bedacht heb voor Batavia-Stad is weer heel erg eenvoudig, maar goed daar kan ik nog niets over vertellen. Het verhaal moet kloppen kloppen kloppen. Mensen benijden me er om dat ik dat heel snel kan.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Maar hoe moet ik me dat dan voorstellen? Je gaat hier even zitten, loopt even weg en gaat nadenken. Gaan je gedachten dan uit naar datgene je ooit gedaan hebt in het verleden?
Nee. Ik zit dan bijvoorbeeld in de auto, ik draai nooit muziek in de auto, ik concentreer mij op het verhaal, laat mijn gedachten heel gefocust maar ook ‘out of the box’ stromen. Dan komt er altijd een Eureka-moment: ‘oké, dit moet het zijn’.
En als je het hebt bel je Boertje.
Hahaha, dan bel ik Boertje, ja. Dan gaat het erom hoe we die vertaling maken.
(Janine pakt het grote fotoboek erbij… en een losse foto met daarop een schaterende Janine Dechesne naast Marc van Laere in een metro in Parijs… daar hoort een verhaal bij. Het verhaal van de gewonnen Esprix voor het Hema Helden Festijn in 2002.)
Dus wij ’s morgens naar Parijs voor de prijsuitreiking… Het was in het Louvre. We hadden ons er heel veel van voorgesteld, we komen daar aan, werden door een of ander heel eng gangetje naar boven gebracht, stond daar een juffrouw die niet eens schoteltjes onder de koffiekopjes aanbood, het was allemaal even shabby… Goed, wij zitten daar in die zaal, voor de prijsuitreiking… we zien een powerpointdoorklikster die daar Engels gaat praten, je kent die Fransen wel die heel slecht Engels praten en ik dacht bij het starten van de powerpoint nog ‘nou bewegend licht: nu gaat er wat gebeuren!’, maar daar bleef het bij. Het grappige was dat terwijl de prijs nog niet genoemd was het al een minuut op de powerpoint op het scherm stond… Goed, dat hadden we dan allemaal gehad, wij hadden dus inderdaad een internationale Esprix gewonnen… en we zouden de prijs krijgen bij de lunch die daarop volgde… nou prima.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Dus wij dachten ‘leuk, een Franse lunch…’, gaan we naar een hotel aan de overkant, en lopen ze allemaal met van die beeldige hapjes en glaasjes champagne erbij, dus wij denken ‘dit is het aperitief en wij gaan zo meteen een andere zaal in voor de grand lunch… nee hoor, ineens kwamen ze aardbeienhapjes serveren (HAHAHA, Janine ligt een halve minuut dubbel)… toen kregen we die prijs nog uitgereikt en dat was gewoon een stuk papier, geen koker er omheen, geen lijst, nee gewoon een papier, geen goed fotomoment helemaal niks… Wij keken elkaar aan en schoten allemaal tegelijk in een enorme lachbui! We zijn in het café ernaast een steak frites gaan eten met z’n allen. En deze foto is gemaakt in die metro aan het begin van de terugreis. We hebben een lol gehad. Ge-la-chen! Heerlijk.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Hèhè… en nou stop je ermee.
Hahaha!
Zul je het niet missen?
Kijk. Voor mij is het heel belangrijk dat ik hier af en toe kan komen, en weer eens even kan lachen met iedereen, want wij lachen heel wat af met elkaar, wij hebben werkelijk ontzettend veel lol. Dit jaar is voor ons het Jaar van Plezier, bij Dechesne en Boertje. Vorig jaar hebben we heel hard moeten werken en aan het begin van dit jaar hebben we gezegd ‘dat doen we niet meer zo’. Dit is het Jaar van Plezier, we dingen het gewoon zelf af. We gaan elke vier weken naar Ome Ko… vieren. Net als laatst, dat we met z’n allen naar de EVA-uitreiking afreizen, we nemen gewoon het risico dat we daar met dertien man zitten, want wij hebben het Jaar van Plezier. Wij gaan gewoon gezellig met z’n dertienen keet maken die avond. Als we dan niet eventbureau van het jaar worden hebben we met elkaar in ieder geval veel plezier gemaakt. En ja hoor, juist dan zul je zien, worden we ook nog Eventbureau van het Jaar 2007. Dat is toch een giller!
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Nog even binnenkijken bij Dechesne en Boertje? Naar de foto’s.