Hij Wiens Naam Vanaf Nu Niet Meer Wordt Uitgesproken

[afbeelding niet meer beschikbaar] Op zich ben ik natuurlijk buitengewoon gevleid met de uitnodiging om gastscribent te worden op dit weblog. En ongeredigeerd nog wel! Ik kan dus schrijven wat ik wil. Mooi!

Aan de uitnodiging kleeft namelijk een probleem dat ik reeds op mijn eigen weblog: Neveradullmoment heb uitgelegd. Dat blog is ontstaan om mijn allerlaatste "dull moments" productief te maken. Als je die daar dus besteedt, heb je er in feite geen over, om hier ook nog eens een keer uit de pen te schieten. Op deze pagina bevindt zich onder "bevriende bloggers" in de rechterkolom bovendien een link naar dat blog, dus in feite bèn ik daarmee al enige tijd aanleunhuiscolumnist.

Wat de boel qua inspiratie nog verder compliceert is dat ik doorgaans maar één keer gelukkig of boos, geïnspireerd of ontroerd ben over iets. Door deze uitnodiging aan te nemen, moet ik dus ook nog eens gaan kiezen wáár ik die emotie met u zal delen: op mijn blog of hier. Hoe ga ik dat nou weer doen? Moet ik het hier meer op de branche betrekken en daar meer op Privé? Geen idee. Inspiratie doet zich voor als ik ergens door wordt geraakt. Da’s niet te plannen -noch qua onderwerp als moment- en derhalve niet te rubriceren.

Voorts moet ik aan u kwijt dat Henkjan een enorme slavendrijver is. Hij lijkt wel aardig als hij met z’n camera in de aanslag op uw kantoor of evenement verschijnt, maar u zou eens moeten weten. Ongeveer 10 minuten na zijn uitnodiging ontving ik een mailtje in de trant van: "Én…? Is het eerste berichtje al bijna klaar? Op zaterdagochtend half tien! Nog nashakend van een week waarin aan 8 geachte cliënten van het bureau, het beste concept uit hun werkzame bestaan was gepresenteerd. En of dat nog niet genoeg was, dramde hij er twee uur later nog een mailtje overheen, dat "zondag wat hem betreft ook nog wel goed was".

Zo! Het hoge woord is er uit. Winkeldermaat gaat over lijken als het om het High Profile weblog gaat. Virtueel slavenbloed druppelt er uit de pixels van de pagina van deze weblogpotentaat. Ik neem daarom mijn telefoon niet meer op, lees mijn mail niet meer, schrik van harde geluiden en gluur af en toe tussen de gesloten gordijnen of hij hier niet voor de deur staat.

Mocht dus bij u de uitnodiging in de mailbox ploffen, om mee te schrijven aan dit blog, weet u nu wat uw voorland is. Voor mij is het te laat. Ik heb ja gezegd en daarmee mijn ziel verloren aan HWNVNNMWU (Hij Wiens Naam Vanaf Nu Niet Meer Wordt Uitgesproken). God sta me bij…

Rob Captijn