[afbeelding niet meer beschikbaar]
Ik zie mezelf het restaurant al binnenlopen. Quasi-nonchelant. Nét iets te laat. Mobieltje nét niet uit. Ondertussen kijkend naar een teken van herkenning. Eentje ken ik er. Maar ook vooral van gtalk, gmail en af en toe elkaar de blog toespelen. Henk-Jan dus. De ander ken ik vooral van papier en horen zeggen. En af en toe een mailtje sinds we blogvrienden zijn. Het schijnt een event-goeroe te zijn. Iemand die – toen ik met ieniemienie feestjes begon – al adverteerde met ‘the proof of the pudding…’. Ik vond het een mooie zin. Nu betrapte ik mezelf er deze week bij een conceptpresentatie op dat het één van mijn pijlers was. Nu begrijp ik de zin. Rob Captijn dus.
Hopelijk blijft het artiesten-effect achterwege en valt hij in het echt niet tegen. Ik hoop ook géén schrijvers-effect, je weet wel, in een gesprek komt er helemaal niks uit. Je vraagt je af of hij dat boek wel geschreven heeft. Waar haalt die in zichzelf gekeerde zwijgzame overal heen kijkende (behalve naar jou) halve idioot die geweldige verhalen dan wél vandaan? Ik vermoed dat het meevalt, maar toch…, wat als het helemaal niks is.
De jacht is schoner dan de vangst.
Wat mij betreft zou dit de perfecte pay-off voor LEXA zijn. Of relatieplanet. Tenminste, als ik de verhalen om me heen mag geloven. Geniet van de voorpret, de spanning, de fantasie, het ideaalbeeld. Maar blijf weg bij de afspraak! LEXA-dating is volgens mij hetzelfde als het volgen van een dieet. At the end schiet je er niks mee op en wordt de frustratie des te groter.
Ik dwaal af. Of niet? Vanmiddag weten we het. Om 14.00 uur schudden wij elkaar de hand. Henk-Jan, Rob en ik. Een uur of wat later schudden we gedag. En dan. Gevalletje over-promise en under-deliver (bedankt Jan J.)? Of is het een prachtig zwart gat. Een bizarre bundeling van energie die na afloop uiteen spat in watervallen mooie dingen? Time will tell. Keep you posted.