Ik geef een aantal voorbeelden van wat ik gezien/mee gemaakt heb:
Om te beginnen hulde voor Frenk van der Linden voor het nemen van dit geweldige initiatief. Ik hoop op een jaarlijks terugkerend fenomeen. Wel zag ik weer eens bevestigd, dat je initiatiefnemers nooit hun eigen bijeenkomst moet laten openen, tenzij onder leiding van een strenge dagvoorzitter. Frenks openingspeech was véél te lang en miste daardoor doel. Bovendien: waarom open je een interview gala niet met een spetterend interview?
Wouter Bos liet aansluitend zien, waarom hij diep van binnen geen echte politicus is: hij is oprecht, eerlijk en heeft humor. Zijn verhaal vanuit het perspectief van de interviewee was een genot om naar te luisteren.
Een erg leuk onderdeel was de masterclass, waarin drie journalistiek-studenten ieder zes minuten de tijd kregen om een top-interviewer te ondervragen. Aansluitend werd hun prestatie door de gespreksleider én de zaal van commentaar voorzien. Er is duidelijk veel talent voor handen, als interviewer én als toekomstig dagvoorzitter!
Het was goed te zien dat de één eigenlijk meer geschikt was voor marathoninterviews voor de geschreven pers, terwijl de ander zich bij een kort live-interview wel als een vis in het water voelde. Ook was duidelijk dat niet iedereen op jonge leeftijd de ‘rijpheid’ heeft een goed gesprek te voeren. Zelf werd ik pas later een goede interviewer en ook één van de studenten was duidelijk nog te veel met zichzelf bezig. In zijn hardnekkige rol als ‘puber, die het allemaal geen zak interesseert’ slaagde hij er niet in connectie te maken met zijn op zich zeer welwillende interviewee.
De gesprekleiders ten slotte, toonde aan dat je als gerenommeerd journalist/interviewer nog geen goede dagvoorzitter bent: hij vond vooral zijn eigen inzichten belangrijk, vergat dat de zaal uit meer dan de voorste rij bestaat, voelde niet aan op welke momenten de aandacht van het publiek verslapte en liep gruwelijk uit de tijd. De combinatie van een professioneel dagvoorzitter met hem als inhoudsexpert zou beter gewerkt hebben.
Patrick Lodiers vond ik grappig genoeg als live-discussieleider veel beter op zijn plek dan op TV. Met humor, vaart én inhoud gaf hij leiding aan een Q&A met Clairy Polak. Ik denk dat Patrick zijn roeping gemist heeft en full-time dagvoorzitter moet worden.
Clairy toonde zich hét voorbeeld van een goede interviewster: goed voorbereid, oprecht geïnteresseerd en vooral zonder enige behoefte zichzelf belangrijk te maken.
De techniek was de hele avond, in alle zalen waar ik geweest ben een drama. Natuurlijk draait het daar uiteindelijk niet om, maar het kan wel zo storend zijn dat het afleidt van de inhoud.
Verder was er duidelijk geen sterke regie op planning: we begonnen al een half uur te laat; want, zo werd gezegd: ‘dat gebeurt nu eenmaal altijd’. Met een goede organisatie en een professionele dagvoorzitter gebeurt dat nooit … nou ja, zelden.
In de loop van de avond liep de achterstand op de planning alleen maar op. Als je werkt met parallel-sessies is het cruciaal dat die zich allemaal perfect aan de tijd houden. Niet alleen om uitloop te voorkomen, maar vooral om alle bezoekers de kans te geven tijdens de pauze in de ene zaal te switchen naar een andere zaal, zonder het risico dat ze daar al 10 minuten bezig zijn.
Het slotdebat – met toch een mooi panel – leverde in mijn ogen te weinig op, ondanks de strakke, kundige leiding van Clairy Polak.
Om te beginnen was het jammer dat het programma zo ver uit was gelopen, dat velen al besloten hadden om maar eens naar huis te gaan: de laatste trein halen, morgen weer werken, etc.
Maar wat me vooral tegen viel was de inhoud: bepaalde panelleden hadden óf al de hele avond aan de wijn gezeten óf waren na een langer avond zelf ook moe. Het effect was dat er een jolige sfeer ontstond, die de avond tekort deed. Na 10 minuten heb ook ik besloten, dat het mooi geweest was.
Volgend jaar ben ik er zeker weer!