In gesprek met Miranda Hesselmans en Erwin Verschoor

Laat de kok koken op locatie

Hun keuzes vielen samen met de trend die op datzelfde moment ontstond: meer oog voor vers, smaak en lokale producten. Catering is een logistieke operatie, daar zijn ze het helemaal mee eens. Maar een cateraar moet geen verhuisbedrijf zijn, het moet een gastvrijheidsbedrijf zijn, zeggen ze bijna tegelijk. Erwin legt uit: ‘En dat is iets anders, dat is een ander uitgangspunt. Toen ik het eenmaal zag, was ik echt verbaasd. Elk klein dorp heeft namelijk een restaurant en de visboer, de groenteboer, de bakker, de slager - iedereen komt daar aan de deur. En achter de kachel staat de kok, die kookt. Waarom doen wij als cateraars dan zo ingewikkeld? Wij hebben geweldige koks, vakmannen, dus laat die mensen koken. Kijk ook eens naar die foodtrucks die je tegenwoordig ziet. Ongelooflijk klein, maar die kunnen het dus ook. Zo eenvoudig is het. Bovendien, als onze kok lekker op locatie staat te koken, wat denk je dat er gebeurt? Een kok heeft ook beroepseer, hè, die wil echt wel laten zien dat hij meer in zijn mars heeft dan een elders bereid product in een oven schuiven.’

Wrijven tot het glanst

Sinds Noordwijk is er veel gebeurd en Martinair Party Service is - opnieuw - een naam van betekenis in de markt. Zijn de doelen inmiddels bereikt? Erwin lacht. ‘Om heel eerlijk te zijn… ik beeldde me niet zozeer in wát we bereikt moesten hebben, maar vooral wat ik wilde doen en ik geloof dat dat voor Miranda ook geldt.’ Die knikt: ‘Wij hadden vooral voor ogen hoe gastvrijheid eruit zou moeten zien, in de breedste zin van het woord. En nu doen we dus wat ons gelukkig maakt. Het grootste geluk zit ‘m misschien nog wel in het feit dat klanten waarderen wat wij doen. Want dat is minstens zo belangrijk: je kunt het allemaal wel leuk en fijn vinden, maar er moet ook interesse voor zijn.’

En dan is er natuurlijk nog een aspect: de onderlinge samenwerking. Waar Erwin de vakidioot aan de achterkant is, is Miranda degene die oog heeft voor de kleinste details aan de voorkant. Erwin grinnikt: ‘Er hoeft geen bloem scheef te hangen of zij ziet het. Ik zie dat niet, hoor, echt niet.’ Of er dan nooit bonje is? Miranda schatert, Erwin kijkt schuldbewust: hij kan slecht tegen kritiek als hij onder spanning staat, geeft hij toe. Kritiek wil zeggen dat hij iets niet goed heeft gedaan, zo voelt hij dat. Voor het eerst tijdens het gesprek zoekt hij naar woorden… ‘Ik doe dit werk met hart en ziel, ik wil het zo ontzettend graag goed doen. Dus als iemand die er verstand van heeft - en Miranda is zo iemand - iets ziet wat ik niet heb opgemerkt, dan word ik kwaad op mezelf. En, nou ja, die boosheid richt ik dan dus op haar. Tegelijkertijd is het ongelooflijk belangrijk dat ze de kleinste details ziet én het meteen ook zegt.’ Miranda knikt: ‘Het fijne is dat we het eigenlijk altijd met elkaar eens zijn. Ja, dat klinkt gek, hè? Maar de grote lijnen zien we hetzelfde, daar hebben we zelfs geen woorden voor nodig. Onze discussies gaan over details, over hoe we naar een punt toewerken. Waar we naartoe willen, daarover zijn we het altijd eens.’

'Onze discussies gaan over details'

Met elkaar lachen, flink discussiëren, goed boos worden en het weer goedmaken: het gaat ze nu eenmaal goed af, vinden ze allebei. ‘We kennen elkaar al dertig jaar, we weten precies wat we aan elkaar hebben,’ zegt Miranda. ‘Ik zeg weleens dat door wrijving glans ontstaat, maar dat is in feite wel wat we continu bij elkaar opzoeken. Erwin kan dingen die ik niet kan en andersom. We maken elkaar beter. Het levert altijd iets moois op. Wij gaan gewoon niet voor matigheid, geen middelmaat, echt niet.’

Servetjes recht

Dat de middelmaat geen optie is, betekent dat perfectie het streven is, elke keer weer. Thuis hoeven de servetjes niet recht te liggen, maar op een partij wel - altijd. ‘Dat is belangrijk, omdat onze klanten dat belangrijk vinden, dat van ons verwachten. De partij wordt er echt niet minder van als die servetjes net niet recht liggen, maar als je niet uitkijkt, liggen er de volgende keer helemaal geen servetjes meer. Goed gastheerschap, daar gaat het dus om. En natuurlijk ziet dat er thuis anders uit dan op een partij. Tegelijkertijd: als je thuis gasten ontvangt, doe je toch ook je best? Je haalt de stofzuiger door het huis, zet verse bloemen neer, zorgt voor een lekker hapje en een goed glas wijn - zulke dingen. Dat is ook goed gastheerschap.’ Voor zowel Miranda als Erwin is het niet meer dan logisch, zegt Miranda: ‘De deur staat altijd open, en het moet goed zijn.’

Groei en ziel

Een van de belangrijkste waarden van MPS is plezier: dat was vijf jaar geleden zo en dat is nog steeds zo. Miranda knikt: ‘Dat, en gastvrijheid. Dat is de basis. Het bijzondere is dat onze medewerkers - zelfs de flexibele medewerkers – meegaan in dat ritme en dat gevoel ervaren en uitstralen. Daarnaast vinden we de menselijke kant belangrijk, zowel naar onze mensen als naar onze klanten. Het is een keer gebeurd dat een partij de avond van tevoren vanwege omstandigheden werd gecanceld. Dan kun je heel moeilijk gaan doen, maar je kunt ook vragen wat je kan doen om te helpen. Voor dat laatste kiezen wij, dat is wie we zijn en dat vormt ook de ziel van dit bedrijf. Het grappige is dat we daardoor ook weer bepaalde medewerkers en bepaalde klanten aantrekken, mensen die zich thuis voelen bij hoe wij zijn en werken. Daarom zijn we ook niet uit op snelle groei, dat zou alleen maar ten koste gaan van de ziel.’ Het is te vaak meer, meer, meer, groter, verder, nog meer, vinden ze allebei. Of, zoals Erwin het verwoordt: ‘Groei is prima, maar groei maakt echt niet altijd alles meteen mooier of beter.'

Koers houden

Die opvatting wil niet zeggen dat winst een vies woord is. Miranda lacht: ‘Natuurlijk moeten we winst maken. Maar niet voor een dikke auto of een chique kantoor, maar voor het bedrijf, wij willen het succes van MPS continueren. We willen blijven investeren in de kwaliteit. Bijvoorbeeld in het werven en trainen van medewerkers. Daarvoor zijn we MPS People nu gestart. Onze mensen maken het verschil. Tineke en Martin Schröder hamerden er vanaf het allereerste moment op: kwaliteit en service, dit is de koers, houd vol, dit is niet voor iedereen.

Voor onszelf wisten we dat ook wel, maar zeker in het begin was het fijn dat zij ons daar zo in steunden en motiveerden.’ Erwin: ‘In het begin denk je dat iedereen je klant is. Dat is dus niet zo, maar dat vertrouwen moet je wel opbouwen. Voor je het weet ga je vanwege het budget inleveren op kwaliteit - een grote valkuil, hoor. Maar je moet je wel realiseren dat elke euro die je wegstreept ten koste gaat van de kwaliteit. En wat bleek: we hebben steeds vastgehouden aan die kwaliteit, aan die service en nu hebben we klanten die precies dat zo waarderen. We hebben geleerd dat degene die kwaliteit niet het allerbelangrijkste vindt, niet onze klant is. Daar moet je niet rouwig om zijn, je kunt het beter zien als een motivatie om dankbaarheid te betonen aan de klanten die kwaliteit en service wel waarderen.’

‘De trots, de gastvrijheid, het ambacht. Nou, daar wil ik me graag druk over maken.’

Mooiste vak op aarde

Als het om kwaliteit en service gaat, heeft Erwin overigens nog wel een punt te maken. ‘Het vak van gastvrijheid in de ruimste zin van het woord is veel te ver weggezakt en dat vind ik doodzonde.’ Dat hij zich hier op een dag meer voor gaat inzetten, staat voor hemzelf als een paal boven water. ‘Ik wil jonge mensen heel graag duidelijk maken waarom dit het allermooiste vak op aarde is. Man! Als je toch van mensen, van interactie, van afwisseling en van complimentjes houdt - dan is er toch geen mooier vak te verzinnen? Maar er is te weinig ruimte voor. Ga eens naar Italië, rijd daar eens een willekeurig dorpje in. Kerkje, pleintje, barretje. Achter dat barretje, een meneertje. Die begint daar ’s morgens vroeg en stopt ’s avonds laat. Dat is zijn vak. En dan komt het… Hij doet dat namelijk met een aandacht en een allure - ongelooflijk! Voor elke klant een verhaal en een prachtig kopje koffie. Dat vind ik mooi en dat zou ik door willen geven. De trots, de gastvrijheid, het ambacht. Nou, daar wil ik me graag druk over maken, ja.’

Je mist het niet. Totdat…

Ze zijn het er roerend over eens dat het in hun vakuiteindelijk maar om een ding gaat. Aandacht – en liefst in hoofdletters, wat hen betreft: AANDACHT dus. Wat dat dan is? Ja, die kleine details dus. Een klant helpen om na afloop de banieren in de auto te leggen. De deur openhouden. Meedenken. Precies weten wat de belangrijkste mensen – én hun partners - het liefst eten en drinken. Weten wie vegetarisch eet, weten wie geen vis lust. ‘En vergis je niet, dat is hard werken. Het gaat niet alleen maar om de hapjes en de drankjes, daar gaat een intensief voortraject aan vooraf. Je moet de mensen écht zien, dat is waar het in ons vak om draait en dat is waarin wij het verschil maken,’ zegt Miranda. Erwin knikt; hij vergelijkt het weleens met hoe Coolblue werkt. ‘Zij leveren exact hetzelfde product als hun concurrenten. En toch zorgen zij voor een glimlach bij hun klanten. Hoe ze dat doen? Met aandacht! Het is bijna niet uit te leggen, maar dit is waar het om gaat: als je ons nooit hebt ervaren, mis je ons ook niet. Als je nooit iets bij Coolblue hebt besteld, mis je hen ook niet. Totdat je het wel een keer doet. En nog een keer. En als je de keer dáárna naar een ander gaat: bam, dan mis je het ineens. Bij ons werkt het precies zo. Het is het totaalplaatje. Alles is er, alles klopt en je krijgt er nog een glimlach bij ook.’ En dan, met een grote grijns: ‘De MPS-glimlach. Precies, dat is het!’

Door > Mariska Tjoelker | Fotografie > Sjoerd van Dijk - sjoerdfotografie.nl

Dit is een artikel uit het magazine Events. Wil jij EVENTS ook ontvangen? Meld je hier aan.