[afbeelding niet meer beschikbaar]
Laat ik bij het begin beginnen. En ik probeer het zo feitelijk mogelijk op te schrijven, zonder emotie.. maar dat gaat vast niet lukken (want je moet weten, ik kom er net van terug en ik zit te koken).
Ik krijg een maandje geleden een mailtje binnen van Emerce (het blad dat ik altijd in de losse verkoop koop, omdat ik vind dat je moet betalen voor kwaliteit, en in dit geval wil ik de experience om dat lekker te kopen bij de plaatselijke kiosk, die ook Emerce heeft), of ik in ruil voor het plaatsen van een banner van de Emerce eDay op mijn eventbranche weblog twee toegangskaartjes wil ontvangen voor deze dag. Lijkt me een goed idee, alleen weet ik niet hoe ik die banner moet plaatsen, dus ik schrijf me in voor de dag en krijg op een gegeven moment een mailtje terug of ik de banner nog wil plaatsen. Dat lukt me niet, meld ik de organisatie (omdat ik nog nooit een banner op mijn weblog heb geplaatst) en of zij dan weten hoe dat moet. Zij blijken het ook niet te weten… (…dit gedeelte wil ik even hierbij laten).
Goed, de eDay nadert en ik vraag nog even voor de zekerheid of de inschrijving nu goed is gegaan? Ik wil Oscar meenemen, die er ook geweldig veel zin in heeft. Dan begint de shit.
EDay is op dat moment, begin deze week, helemaal volgeboekt, uitverkocht… er kan niemand bij. Dus ik neem voor de zekerheid nog even per e-mail contact op en wordt alleraardigst vriendelijk geholpen, ze gaat voor me aan de slag. Na wat heen en weer gemail naar de hoofdredacteur van Emerce en ook Marco Derksen van Marketingfacts die misschien nog aan een kaartje voor Oscar kan komen, krijg ik nul op rekest. Sorry, maar het is helemaal volgeboekt. Er kan niemand meer bij.
Nu ken ik de Van Nelle Ontwerpfabriek een beetje, en ‘er kan niemand bij’ kan er bij mij niet in en neem ik niet echt serieus. Maar na veel tijd en energie (in een periode dat Oscar en ik het vreselijk druk hebben met van alles en nog wat) blijft het antwoord nee. Het is onverantwoord.
Nu mijn experience van vandaag. Ik heb de site een beetje uitgecheckt en omdat ik het zo druk heb ga ik alleen naar Susanne Piët om 13.00 uur (tenminste dat is de tijd om de site), terwijl om half negen de dag begonnen is. Om 12.30 uur, ruim op tijd draai ik de snelweg af richting VNOF, en wat zie ik bij de parkeerplaats achter: VOL. Ik spiek terwijl ik doorrij naar de voor ingang of er nog wat lege plaatsen zijn, en inderdaad die zijn er natuurlijk. Ook voor is het VOL. Wederom op vriendelijk toon wordt me geadviseerd in de nabijgelegen (nou zo nabijgelegen was het nou ook weer niet) woonwijk mijn auto te parkeren, ‘maar hou er rekening mee dat het wel betaald parkeren is’.
Licht geërgerd van binnen, want na een airco-ritje voel ik dat ik toch nog natbezweet met mijn fototas om mijn nek binnen ga komen, wat inderdaad gebeurd.
Maar nu komt het, in de wetenschap dat ik bij elkaar een hele middag heb zitten smeken en mailen voor één toegangskaartje voor iemand loop ik zonder moeite naar binnen. Zonder dat iemand me checkt. Ik loop een deur naar binnen en ben binnen. Niemand die me wat vraagt, nergens een teken van een hoofdingang of receptie, of aanmelding of registratie. Pas als ik over de beursvloer heb gelopen kom ik bij de tweede ingang, waar ik de registratiebalie zie waar een rij achter staat. Je snapt dat ik daar de toegevoegde waarde niet meer van in zag. Oscar had dus gewoon mee gekund, en eigenlijk had iedereen er zo heen gekund.
Je mag verder lezen, maar dit was wel het hoogtepunt of dieptepunt van mijn bizarre en irritante experience. Gelukkig maakte de presentatie waar ik voor kwam, die van Susanne Piët veel goed.
Zoals je binnenkort in het filmpje zult zien gingen daar ook zaken mis, misschien nog even vermelden dan: ik ging dus filmen en voordat de bloedhete zaal volliep met mensen (nergens een ventilator, iedereen zat als otters te zweten) had ik mijn zaakje geïnstalleerd, microfoontje gericht op de speaker, begint Peter Wiegman, de moderator (die later bleek niets te moderaten had, niemand had vragen) te praten en blijkt het geluid zo minimaal dat ik met het hele zaakje, voordat Susanne begint te praten, verkas een plek op één meter afstand van de speaker, met de kans van door het beeld lopende late bezoekers (wat dus gebeurd).
Nog even over de techniek dan, zoals je zult zien in het filmpje wordt Susanne meerdere malen verrast door het falen van de techniek (dat heb ik eerder meegemaakt in de VNOF, waar overigens de locatie niets aan kan doen, of misschien toch wel?), een paar keer door een enorm doffe knal, en op een gegeven moment lijkt het op een mitrailleurvuur (nu overdrijf ik even voor de vorm), waarop ik tenenkrommend een unplugged verzoek van Susanne hoor vanaf het podium: zal ik het gewoon zó doen, zonder microfoon? Kan iedereen mij horen?’
Ik denk dit gaan we toch niet meemaken, het enige waar ik hier nog voor kom is de filmregistratie van Susanne Piët en nu door de techniek gaat ze onversterkt door. Maar gelukkig komt de man van de techniek met een extra microfoon. So far so good.
Ik wil daarna meteen naar sessie 8, die plaatsvindt in de grote zaal (zie ik veel later op een scherm met het programma). Nu ken ik de VNOF een beetje, maar ik heb de Grote Zaal niet kunnen vinden, of in ieder geval niet de bijeenkomst waar ik ook voor kwam. Licht gedesillusioneerd, maar met zekerheid dat Oscar niets heeft gemist, keer ik de snelweg op en beland ik (om 15.00 uur!) in de file richting Utrecht.
Al vindt Emerce eDay 2007 in my hometown Nijmegen plaats, ik denk dat ik niet zal gaan.