Dromen, Denken, Doen
Voor NOC NSF hadden wij de afgelopen maanden een drietal sessies mogen organiseren voor de olympische ploeg ter voorbereiding op de Spelen. Ze kregen de titel mee. ‘Dromen, Denken en Doen’. Het werden inspirerende bijeenkomsten. De eerste in Theater De La Mar met Humberto Tan, de tweede o.l.v. Matthijs van Nieuwkerk in de DWDD Studio en de laatste in het Amstel Hotel o.l.v. Wilfried de Jong. Telkens weer werd ik – net als de gespreksleiders- gegrepen door de brandende en vlammende ambitie in de sportploeg van Maurits Hendriks. Als je iets echt wil? Dan moet je d’r gewoon voor gaan. Zoveel was wel duidelijk.
Het waren precies die drie woorden die door mijn hoofd schoten toen de Nederlandse hockeymannen met 9 – 2 van de Britten wonnen in een epische wedstrijd waarin alles leek te kloppen. Er was sprake van ‘een flow’ en het plezier in ‘het spelletje’ spatte van de beeldbuis af. Toen wist ik het zeker. Dromen, denken, doen! We gaan gewoon. Nog diezelfde avond kroop ik achter de computer om de zaken te regelen. Twaalf uur later was alles dankzij een enthousiast netwerk van vrienden en relaties geregeld. Vliegtuig, hotel en niet onbelangrijk tickets voor de kraker tegen de Duitsers waren in de pocket. En ik wist wie ik zo dadelijk gelukkig kon maken.
‘I believe I can fly’
Mijn dochter Sterre, blond haar en elf jaar oud. Enthousiast hockeyfanaat en trouwe fan van de Nederlandse hockeyploeg. Bij onze theaterproductie, Dromen van Goud, die wij samen met de House of Sports in De La Mar mochten maken, ging ze op de foto met alles wat voor Nederland ooit eremetaal wist te winnen. De video met de gouden missie van Mark Lammers kan zij blindelings meespreken zoals ik dat kan met soundtrack van ‘De Soldaat van Oranje’. En nu waren deze twee enthousiaste Oranje klanten samen op weg naar Londen. R Kelly zong en wij vlogen naar DE OLYMPISCHE SPELEN ‘I believe I can fly’.
Bij de landing in London schalde ‘A moment like this’ van Kelly Clarkson door de speakers van de luchthaven. Een Engelse taxi bracht ons in een rechte lijn naar Hyde park. In dit trotse Engelse park stond het door Britisch Telecom gesponserde LONDON LIVE geprogrammeerd. Vier gigantische videoschermen in een nog groter park. Tien duizenden liefhebbers, jong en oud, genoten hier ‘met volle teugen’ van de sport. Terwijl er in de verte ‘schoon’ werd ‘gesprongen’, voetbalde de Koreanen en rende de Duisters hard in de estafette. Maar wij stonden zij aan zij bij het scherm waar Maartje Paumen de frustratie van zich afpuschte door de bal snoeihard in de bovenhoek te ‘spijkeren’. 2-0 De schreeuw die volgde kwam vanuit het diepste van haar tenen. Waardoor het werkelijk niemand in Hyde Park kon ontgaan. Het eerste hockeygoud was binnen en niemand die daaraan nog iets kon veranderen! Sterre stond inmiddels bovenop een picknick tafel.
Inspire a generation
De ‘magnifieke’ Spelen in London waren bijzonder en vernieuwend. De organisatie o.l.v. Sebastian Coe had ingezet op Spelen die een nieuwe generatie ‘blijvend’ aan het sporten moet krijgen. Daarmee kreeg het begrip duurzaamheid een nieuwe en actuele lading. We wilde niets missen en waren dan ook op tijd vertrokken richting Olympic Park. Lou Reed zong ‘Perfect day’ in de taxi. Dit land kent zijn klassiekers en de klassiekers kennen dit land. Op dit Walhalla van de sport vonden vandaag louter finales plaats. Iedereen was ‘Proud’ op zijn land en was gekleed diens ‘True Colours’. Het was een kleurrijk spektakel van trouwe fans, een muzikale vlaggetjes dag voor sportliefhebbers!
Snel nog wat eten in de Britannia Row, drinken in de Coca Cola Beatbox en daarna door naar de Riverbank Arena. Maar zo snel ging dat allemaal niet want voor het betere Euro Card Mastercard gevoel kon je hier louter met een Visakaart betalen…en die had ik natuurlijk niet. Gelukkig was er een Nederlands (!) meisje achter de informatie balie die ons wilde helpen zoals wij de hele dag tegen Nederlanders aanliepen die hier op een of andere manier aan het werk waren. Onze ‘locale’ event industrie is ‘global’, als u dat maar weet. Inmiddels kunnen wij ons meten met de beste in de werelduitgebreide, dat mag best wel eens gezegd worden. Niet alleen was de gehele watervoorziening aangelegd door Nederlanders. Kwam een groot deel van het video en licht uit een Vlaams bedrijf dat eigendom is van ondernemende Hollanders en droegen enkele creatieve geesten bij aan het openingsspektakel in het Olympic Stadium.
Dream the impossible dream
Sterre en ik waren er helemaal klaar voor toen Floris Evers en zijn mannen het koren blauwe veld betraden. Wie had deze ‘Impossible dream’ voor mogelijk gehouden toen de trainer Take Takema en Teun de Nooijer uit de selectie had gehaald om het ‘jonge spul’ meer zonlicht te geven en daarmee sneller te laten groeien.
Over de wedstrijd, kan ik kort zijn. De Duitsers waren -op twintig minuten na- de betere ploeg en zij maakte twee prachtige velddoelpunten waartegenover wij slechts een knallende corner van Mink van der Weerden konden zetten. Het gemak waarmee de spelers tegen de Britten hadden gestreden was verdwenen. Hoezeer ‘Kleintje Pils’ -en niet te vergeten mijn eigen Sterre – vanaf de ‘East stand’ ook hun best deden. Vandaag was zilver het hoogst haalbare en de ploeg leek er vrede mee te hebben.
In een geoliede publieksstroom met vele tienduizenden supporters verlieten wij tegelijk en moegestreden het Olympic Park. Een unieke ervaring die ik met alle lezers van dit verhaal zou willen delen. Een groter gevoel van ‘collectieve trots’ en ‘samen’ mocht ik zelden ervaren. Hoewel de wandeling meer dan een uur duurde voelde het als ‘vliegen zonder vleugels’, zoals Westlife het ooit op muziek had gezet. Terwijl wij op zoek gingen naar een karakteristieke Londense Taxi klonk de stem van Paul Wellers ‘You do something to me’. Samen verdwenen Sterre en ik als een verliefd stel in het donker van de nacht die in het Holland Heineken House pas net was begonnen.
Patrick Roubroeks
www.xsaga.nl