Ik ben een man van dromen. Zo had ik er een, daags voor de halve finale tegen Uruguay. Stel je toch eens voor dat wij… En dat wij dan in de finale… Nee, dat zou toch niet? Maar als wel, wat dan?
Het antwoord op die laatste vraag vond ik op de ‘voor’ intekenlijst bij de firma Kras uit Ammerzoden Ik hoefde verder niets te doen. De mogelijke datum van heen en terugreis waren toch nog niet bekend en ook het bedrag dat het mij ging kosten stond nog niet op de site. Terwijl ik mijn NAW gegevens intypte, schoof ik de finale beslissing over het ‘wel of niet gaan’ een paar dagen voor mij uit.
De spannende kraker tegen het team ‘zonder’ Suárez zag ik als ceremoniemeester van een feestelijk huwelijk in café Van Puffelen op de Prinsengracht. Na het magistrale doelpunt van Van Bronckhorst keek ik toch maar even op mijn Nokia alsof de firma Kras zich nog diezelfde avond tot mij zou richten.
En ja hoor, daags na de halve finale ging de telefoon. Aan de andere kant van de lijn een vriendelijke dame met wie ik de dagen daarna een warme telefoonrelatie zou opbouwen. Ik tekende in voor twee kaarten. Een voor mijzelf en een voor mijn zoon Valentijn. Hem had ik een exclusieve ‘vader-zoon trip’ beloofd ter afsluiting van zijn lagere school tijd. Dat het een tripje Johannesburg ging worden, had hij zich in zijn stoutste dromen niet durven bedenken
Vervlogen dromen
Ik dacht aan de finale tegen Duitsland in 1974 die ik thuis in Roermond zag bij mijn ouders op een hevig sneeuwende zwart wit tv. Ik weet niet eens meer of ik de Duitse doelpunten allemaal echt en rechtstreeks heb zien vallen of dat die droevige beelden zich pas later in mijn hersenen nestelden nadat ik ze op tv had terug gezien. Zeker is wel dat ik tot op de dag van vandaag de spanning kan terug voelen van die verloren finale.
In 1978 was ik ouder en zat ik klaar voor de tv. Ook deze finale tegen Argentinie ging verloren. Het waren deze herinneringen, die geëtst staan in mijn geheugen, die mij het laatste zetje gaven. Ik zou naar Johannesburg gaan en mijn zoon ging mee !
Het geld werd telefonisch overgemaakt. Iets wat niet eens meer zo heel gemakkelijk is tegenwoordig. En ik, ik zocht naar nog meer smoezen die konden vergoelijken waarom ik er goed aan had gedaan in te tekenen op deze droomtrip.
‘Big five’ van de eventbusiness
Aan de finale zat ook een sluitingsceremonie gekoppeld. Die moest ik als event professional natuurlijk zien. En het liefst live. Dit spektakel behoort natuurlijk tot de niet te missen ‘big five’ van de eventbusiness, nietwaar? Bovendien kon ik nog een keer getuige zijn van een optreden van mijn andere held: Nelson Mandela. Een aantal jaren geleden mocht had ik hem persoonlijk ontmoeten in Carré. Een unieke bijna ‘bovenaardse’ confrontatie die mij tot op de dag van vandaag is bijgebleven.
Ik ga op vakantie en neem mee…
Maar wat neem je mee naar Zuid Afrika als je slecht 48 uur van huis bent? Voor de zekerheid een boek. Het[afbeelding niet meer beschikbaar] was immers tien uur vliegen naar Johannesburg. Wij zouden toch niet de hele dag moeten zingen van Viva Hollandia? Het werd het boek van Arthur Japin dat al een tijdje ongelezen naast mijn bed lag. De droom van de leeuw. Met zo’n titel was de keuze voor dit boek van mijn favoriete schrijver snel gemaakt.
Wij vertrokken in de vroege zaterdagochtend richting Schiphol. Mijn oranje t-shirt, relikwie van de opening van de Olympische spelen in Beijing, had ik voor het goede oranjegevoel reeds aangetrokken. Mijn zoon had geen oog dichtgedaan van de opwinding nadat hij had gehoord dat hij meeging naar Zuid-Afrika. Een land waar hij (en ik) niet eerder was geweest. Bovendien had hij, met een grootse glimlach op het gezicht, al zijn vriendjes de vraag kunnen sms-en. “Zeg… waar kijk jij zondag?”. Het sms-verkeer dat daarop volgde maakte mijn zoon – al was het maar voor heel even- tot held van een kinderlijk universum.
In het vliegtuig bestudeerde ik – als altijd met groot enthousiasme – de medereizigers. Allemaal doorwrochte Oranjefans – veelal man, weinig kinderen – Allen hadden zij fors de portefeuille getrokken om live getuige te zijn van een stuk geschiedenis dat weldra geschreven zou gaan worden. Iedereen was daarvan heilig overtuigd. Zo ook Sinterklaas. Deze in het oranje geklede goedheiligman stond met baard en al aan de balie van Schiphol. Toen hem gevraagd werd naar zijn naam kreeg de vriendelijke baliemedewerkster de voorzet direct terug. De toon van pret was daarmee direct gezet.
Mijn zoon en ik droegen een oranje bril met gewone glazen, een overblijfsel van koninginnedag en een een wortelmuts die ik had gekregen van De Hazen, mijn vaste DTP studio in Amsterdam. Wij zouden samen als ‘wortel van Oranje’ het feestweekend induiken. Een vader gaat immers ver bij het verwezenlijken van kinderdromen.
Oranje Carnaval
Rondom het stadion was het carnaval, Muziek knalde uit speakers. De braaiworsten waren niet aan te slepen en alle zichzelf respecterende wereldmerken waren high tech van de partij. De kleurrijke stalletjes met de gewraakte Vuvuzela’s waren zorgvuldig buiten de hekken gehouden. Het zou toch zonde zijn als de lokale bevolking iets zou kunnen mee profiteren van de economische voorspoed die Sepp Blatter en zijn bende aan het land had voorgespiegeld. Maar wij waren hier niet voor politiek, wij hadden een missie . de missie van Bert.
Volwassen oranje supporters zongen in koor van het meisje met ’blonde haren en blauwe ogen’ en deinsten tezamen ‘van voor naar achter van links naar rechts’. De FC Nederland presenteerde zich vandaag als een grote familie. En het leek wel of ze collectief tot de conclusie waren gekomen om de zilvervloot Piet hein vandaag aan de Spanjaarden terug te geven, want het goud…..dat was van ons.
Ik kan niet anders zeggen. De sfeer was in een woord, geweldig. Wij stonden bij de Oranje supportersbus en ik voelde mij als ware het Carnavalsmaandag in Roermond, wanneer traditioneel de optocht door de straten trekt. Het hoogtepunt van het jaar. En terwijl de lucht buiten Sokkerstad oranje kleurde stond de theatrale sluiting van het WK binnen reeds op het programma.
Licht uit spot aan
Het grote aftellen was begonnen. De lichten gingen uit de spot ging aan. Wat volgde was een daverende show met zang en dans. De theatrale plaatjes toonden het beste en meest kleurrijke beeld van Afrika. En de wereld danste mee op de klanken van Shakira en haar muzikale tribe. Op het veld werden beelden geprojecteerd van onze nieuw verworven voetbalhelden. Deze plaatjes werden ‘bigger than live’ weergegeven in een geprojecteerde krant om aan te geven dat de voetballers van nu geschiedenis hadden geschreven. Ook danste men een uitgelezen choreografie op Vuvuzela, marimba en sambabal. Het verleden van Afrika ontmoete in deze high tech show de toekomst van dit continent. Een ongekende promotie voor een land en een contigent dat ook na de finale onze oprechte aandacht verdient. Het hele vak deelde de uitverkiezing van de goal van Giovanni als het mooiste doelpunt van het toernooi. Wat een knaller was dat. En stilletjes stelde wij ons allemaal dezelfde vraag. Zou het hem wellicht nog een keer lukken ? Maar dan in de finale wedstrijd van zijn leven? Een wedstrijd die op het punt van beginnen staat. Een verhaal uit een jongensboek.
Het ultieme hoogtepunt zat in het slot van de show en had geen theaterlicht nodig. Kaal en in vol stadionlicht kwam Nelson Mandela binnenrijden. De kwetsbare wereldleider zat in een golfkarretje dat langzaam zijn rondje draaide op het immense voetbalveld. Het publiek ging massaal staan. Dit toernooi en het applaus waren voor de Madiba en voor niemand anders! Zelden vulde een klein mensenstipje zo volkomen het veld en ons hart. Kippenvel. Als je het dan toch over levende legendes hebt…..
Snel ging ik nog een keer naar het toilet samen met mijn zoon die zich daarmee definitief bij de volwassen mannen voegde. Wij kochten nog een bier en een cola en maakte ons klaar voor wat komen ging.
En daar was het elftal ….. onze jongens, onze helden. De opstelling was conform de ‘dropstelling’ die ik samen met mijn zoon in het vliegtuig met apenkoppen had gemaakt. Het spel was op de wagen. De wedstrijd van de eeuw kon beginnen.
Wat volgde is historie. Arjen Robben wisselt stuivertje met Rob Rensenbrink in de vaderlandse voetbalgeschiedenis en scheidsrechter Webb uit Engeland…..tja, laten wij daar maar over zwijgen. Die heeft zichzelf al uitgefloten. Op de weg terug kocht ik nog een Vuvuzela voor mijn dochter die over drie jaar recht heeft op een eigen droomweekend. Thuis gekomen stop ik mijn zoon in bed, doe de oranjeplunje in de machine en poets de van zweet en emotie doorlopen schminck van mijn gezicht en zet tot slot van een onvergetelijk weekend het boek van Japin in de kast, ongelezen.
Patrick Roubroeks
www.xsaga.nl