[afbeelding niet meer beschikbaar]
wie van jullie heeft bijna 2 weken lang 24 uur service gehad van een PA? Mijn Chinese knoelie Aie (dat zal wel niet zo geschreven worden maar goed) de vrouw die geen woord Engels spreekt maar oh oh oh wat begrepen wij ekaar goed. Humor en gebarentaal en oogcontact helpen een handje hoor als je samen Chinese soaps ligt te kijken. En ze kon billen en tranen afvegen als de beste. (En het brandalarm in de ziekenhuiskamer onklaar maken als ik een sigaret wilde roken.) Diezelfde Aie rolde mijn rolstoel de tuin in van de revalidatiekliniek waar ik de laatste 3 dagen verbleef en dan ging ik maar gezellig meezingen en Tai-Chi-en met de gemiddeld 70 jaar oude Chineesjes kwijlend en wel in hun rolstoel. Een mens moet toch wat…
Ach, ik heb zoveel verhalen over mijn verblijf in Beijing, de stad waarvan ik niets van heb kunnen zien. Ja 3 klinieken en dito ambulances.
Maar op dit blog wil ik dolgraag wat mensen bedanken. Om te beginnen Kim (dank voor de mooie ochtendjas), Jeroen, Saskia allemaal ATPers. Ze zaten naast mijn bed toen ik uit de narcose ontwaakte. En kwamen me opzoeken totdat ze weer naar Holland terugvlogen direct na De Spelen! En bleven sms-en voor updates. De aardige vrouw van de Hollandse ambassade, die het zo’n bizar verhaal vond, de vrouw die 30 minuten na aankomst op het vliegveld voor China was gevallen, ze offerde haar vrje zaterdag op voor een bzoekje en een praatje dat zeer welkome afleiding voor me was. De mensen van mijn reisverzekering, dagelijks bellen voor een kletspraatje en een hart onder riem verhaal, dat deed me goed, zo’n Hollandse stem aan de telefoon. De HP-ers die aan de telefoon hingen en sms-den. Alle lieve reacties HIER op dit blog.
Bij thuiskomst bloemen van familie, buren en vrienden en zelfs wat HP relaties (haha Roland toch, moet ik wat vermoeden achter de rode rozen (grapje!).
Maar bovenal dank ik 1 kanjer van een vrouw: Roos de Haan van ATP. Ter plekke, echt dag en nacht voor mij in de weer in Beiing, 2 mobieltjes om d’r nek, en maar bellen en regelen om e.e.a. in goede banen te leiden. Die enge arts die mij naar Hong Kong wilde transporteren voor een operatie tactvol de deur uit werkend terwijl ik lag te spacen van de morfine. Ellen dagelijks moed inspreken. Dropjes brengen. Verhalen, over de voorbereidingen voor de Paralympics want Roos is daar NU volop aan het werk, die afleiding gaven. Het kostte haar 1 uur per taxi om mij te bezoeken, en dan weer 1 uur terug. Alle dagen kwam ze op bezoek, tot ik terug mocht vliegen.
Roos, langs deze digitale weg nogmaals HEEL VEEL DANK.