In de ban van de ring

[afbeelding niet meer beschikbaar]

Ik heb in mijn leven heel wat geluidstudio’s en videomontagesuites gezien. Van het roemruchte Wisseloord, via zo’n beetje alle montageruimten bij het NOB tot de hypermoderne,- soms als Boedatempel of hippe lounge verpakte non-tape faciliteiten die als paddenstoelen uit de grond schieten sinds de nulletjes en eentjes het ook in videoland hebben gewonnen van het magnetisme.

Ja, opa heeft zo’n beetje de Ampex nog meegmaakt. En de karrenwielen van uitzendbanden die je als dikke bandrecorderbanden in de BCN machine moest rijgen in een piepende, sissende en bonkende ruimte, die aanpalend aan de montagesuite, liefkozend "de machinekamer" werd genoemd. In de loop der jaren maakten ze plaats voor kleinere digitalere machientjes, tot iedere boerenlul op een "Dell-on-steroids", AVID’je kon spelen en "non-tape" kon monteren.

"Wat is nu de pointe van deze mijmering?" zult u zich wellicht inmiddels afvragen. Nou, eigenlijk is deze posting therapeutisch, om de frustratie van ruim 22 uur montage op een fillûmpie van 5 minuten van me af te schrijven. Onder "non-smoking-conditions" wel te verstaan…

Vroegûh kwam je goed voorbereid, met je scriptje, tijdcodelijst en een tasje tapes een montagekamer in. Maakte kennis met een lijkbleke, stevig kettingrokende machinist, die overduidelijk daglicht te kort kwam en transfereerde je de fragmentjes van de verschillende bandjes uit je tasje, in de juiste volgorde, naar de "master". Voegde naar smaak muziek en een voice-over toe en trok je kopietjes. Doei! Tot de volgende….

Tegenwoordig bezorg je al je materiaal een dag voor aanvang bij een "mediamanager", die de inhoud van je tasje tot nulletjes en eentjes converteert en in een "mapje" op de "harde schijf" zet die bij aanvang van de montage door de "editor" kan worden geopend. Om vervolgens eindeloos getuige te zijn van een volstrekt autistisch proces, waarin hij klikkend met een pen zonder inkt op een tekentablet, van de verschillende "file’tjes" coherente chocolade probeert te maken.

Nu moet u weten dat de grootste montagehuizen van Hilversum inmiddels door glasvezel aan elkander verbonden zijn via de z.g.n. Glasvezelring Hilversum. In essentie een opwekkend idee. In navolging van de Nederlandse radio, waar je via het Dalet systeem, muziek, commercials en informatie, vanuit een centrale server naar om het even welke studio kan "routen", monteer je tegenwoordig ook video, vanuit een willekeurige suite van één van die -overigens keurige- bedrijven naar een centrale server op het Mediapark.

Maar ja…waar druk dataverkeer is, ontstaat filevorming en vertraging. Niet aleen omdat al die suites tegelijkertijd om het hardst aan hetzelfde glasvezelpijpje zuigen, maar ook omdat overgangetjes en beeldeffecten die je op de AVID maakt, moeten "renderen" (…neen, niet het zo vaak door mij gebezigde rendéren, maar rendûrûn.) Renderen is staren naar een traag bewegend progressiebalkje tot de AVID op de centrale server roept dat ie weer bij de les is. En daar gaat behoorlijk wat tijd in zitten. Zeker ten opzichte van die vingervlugge transparant bleke machinist, die vroegûh gewoon op een grote rode knop bonkte om de knip te maken, terwijl de as van het sjekkie in zijn mondhoek op zijn toetstenbord viel.

Afgelopen vrijdag begon mijn montage om 09.30 uur. Tegen 12.00 uur was ik al 3 keer van suite verhuisd in de hoop dat het progressiebalkje daar sneller zou kruipen. Om 23.00 uur gaf ik de spreekwoordelijke pijp aan Maarten. Gisteren om 09.30 aan deel twee begonnen. Inmiddels stond het wachtbalkje zo’n beetje op mijn netvlies ingebrand toen we precies 12 uur later aan het klapstuk van iedere montage konden beginnen: het renderen van het definitieve "AVI file".

Tja, en dan kom je weer andere konijnen tegen, waar je op tape geen last van hebt. En die konijnen springen nooit te voorschijn als je net 30 seconden aan het renderen bent. Nee, "het systeem" wacht daar altijd met demonisch genoegen mee tot de laatste 10% van het proces. Inmiddels waren de koffie en de M&M’s op, Hans Teeuwen op TV aan zijn eindapplaus toe, mijn illegaal binnengesmokkelde pakje Marlboro leeg en was de klok vooruit gekropen naar een uur of elf. "Pieng!" klonk het. Het bleek dit keer de "Pieng!" van: "warning: maximaal toegestane omvang van het AVI file bereikt". De klerelijer had mijn filûmpje van 2,2 Gb na 1,99999 gieg afgebroken. Waar je zo’n beetje de hele James Bond collectie op 1 DVD kunt proppen, meende deze digitale betweter dat een programmaatje van 5 minuten toch echt teveel van het goede was.

Affijn, om een lang verhaal kort te maken: ik was vanacht om 02.30 uur thuis, wetende dat een koerier de vrucht van mijn inspanningen, deze zondagmorgen om 08.30 uur zou komen halen om het op het huisadres van de klant te bezorgen.

Voordat ik in een koortsige slaap weggleed, zwoor ik mezelf nooit meer te onderwerpen aan de glasvezelring. Leve de tape! High-end montage in een tapeset is dan per uur misschien duurder dan digi op de AVID, maar ik schat dat ik deze montage een uurtje of 8 sneller zou hebben volbracht. Mijn laatste gedachte vroeg zich af waar AVID eigenlijk voor staat: Altijd Vertraging. Inmense Declaraties?