(En even het blooperfilmpje…dat aan bovenstaand filmpje vooraf ging.)
Dactylo doet wat met je. Dat is al ruim een jaar de slogan van Dactylo, de Human Resource dienstverlener op het gebied van flexibele arbeid: uitzenden, detacheren en werving & selectie. Dactylo doet voor de communicatiestrategie en de organisatie & productie van evenementen al jaren beroep op twee bekende spelers uit de evenementenbranche, respectievelijk Rob Captijn van R2 en Marleen Heidinga van Werkzaamheden (jaren geleden opererend onder de naam Captijn++Heidinga).
Rob Captijn focust zich met R2 op het versterken van relaties tussen bedrijven en doelgroepen in de meest brede zin van het woord en Marleen Heidinga bedenkt en produceert evenementen voor opdrachtgevers, ‘meestal uit het bedrijfsleven, maar ook in opdracht voor bureaus. (Marleen is overigens een nieuw bedrijf gestart onder de naam Company Chemistry, maar daarover later meer.)
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Aan tafel met Ilse de Cloe, directeur marketing van Dactylo, Rob Captijn van R2 en Marleen Heidinga van Werkzaamheden. Reden: Gouden Giraffe nominatie in de categorie Vermakelijke Evenenementen voor ‘Dactylo doet wat met je’, een evenement op zaterdag 27 januari 2007 in de Van Nelle Ontwerpfabriek in Rotterdam werd gehouden.
Marleen, voordat we het over het evenement gaan hebben even over de bureau-klantrelatie met Dactylo. Wat kun je daarover vertellen?
Ik ben in 2004 door het Hoofdbureau (het reclamebureau van Dactylo) geïntroduceerd bij Ilse en er was meteen een klik, dus chemistry :-), en in november 2004 hebben we het eerste evenement voor Dactylo georganiseerd.
En vanaf dat moment ook dingen blijven doen voor Dactylo?
Ja, dat verliep heel plezierig, succesvol en bovendien ontzettend leuk wat samenwerking betreft. Ik heb toen overigens Rob bij dat eerste event betrokken en zo is eigenlijk ook deze relatie tot stand gekomen. Vanaf dat moment hebben Rob en ik alle events verzorgd die Dactylo organiseert.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Waarom heb je Rob er bij betrokken?
Omdat ik Rob natuurlijk ken uit een ver verleden, hahaha… en ik ken z’n kwaliteiten hahaha… Rob en ik vullen elkaar qua werkzaamheden heel goed aan. Waar Rob op strategisch niveau heel goed is, ben ik gewoon goed in het vertalen en organiseren hoe zoiets er uit gaat zien.
Want hoe lang zit jij al in het vak?
Sinds 1989. Dus dat is al bijna twintig jaar.
En Rob jij ook, zo iets dergelijks?
Ja, ik ook. We komen allebei uit de stal van Joop van den Ende…
Perukel en Claus?
P en K was een beetje droogtrainen voor wat we bij Van den Ende bedacht hadden, en dat bleek wonderwel te werken, maar niet daar. Dus zijn we in december 1989 voor onszelf begonnen, waar de KvK toen nog niet vertelde dat je voor drie dagen in 89 een bonnetje kreeg voor het hele jaar.
Ilse, hoe ervaar jij die bureau-klantrelatie?
Uiteraard heel erg positief, anders doe je geen zaken voor een nu al relatieve lange periode van vier jaar (waarbij Dactylo en Captijn overigens alweer getekend hebben voor een samenwerking tot 2010 /HJW).
[afbeelding niet meer beschikbaar]
Hoe is dat gegaan met het Hoofdbureau?
Het Hoofdbureau is ons communicatieadviesbureau, waar ook een stuk strategie ligt, en ik vind eventmarketing een heel belangrijk onderdeel in die communicatiemix. En Hoofdbureau zei destijds tegen mij dat ze die kennis van eventmarketing niet in huis hebben, ‘maar wij kennen iemand en dat is Marleen’, toen het eerste gesprek met Marleen gehad en zoals Marleen als aangaf was er een heel goede persoonlijke klik waarbij ik meteen het gevoel had dat ze me begreep en uit kennis en ervaring sprak. Toen Rob daar heel snel bij betrokken en dat was de aanleiding voor het event destijds in Nijkerk. Wat het prettige aan deze klantrelatie is is dat je spreekt met heel ervaren mensen met veel kennis en passie voor het vak. Ik heb voor die tijd veel met andere bureaus gewerkt en daar was het met name ‘als we maar een leuk feest hebben met z’n allen’, en in sommige gevallen kan dat een belangrijke doelstelling zijn, maar wat ik bij Rob en Marleen sterk vindt is dat meteen vanuit strategie en inhoud naar bepaalde doelen wordt gekeken en ik vind dat we daar tot vandaag elke keer in geslaagd zijn. We hebben, ook van buiten de organisatie, altijd complimenten gehad dat ‘het altijd klopt’. En het zijn ook geweldig leuke mensen!
Rob?
Het heeft met betrokkenheid te maken. Je kunt als traditionele evenementenboer hier komen met je klappers en roepen ‘wanneer is het, met hoeveel mensen, wat wil u eten?’ maar wat bij ons centraal staat is dat Dactylo op een heel duidelijk pad is ergens naar toe, en dat de mensen die op hetzelfde pad meewandelen op de beste wijze naar de overkant moeten komen. Dus wij voelen ons minstens zo verantwoordelijk voor dat proces als voor het feit dat de koffie warm is.
(Ilse vult aan.)
Het voelt ook niet als bureau – opdrachtgever, theoretisch gezien ben je dat wel, maar het voelt alsof je het als team neerzet. Je zit niet met een aantal externen aan tafel, tenminste zo voelt het niet. En wat ik de afgelopen ontzettend plezierig heb gevonden: ze zijn enorm kritisch en denken altijd in termen van oplossingen. Wij zijn het zeker ook wel niet eens geweest, maar dan gaat het om constructief oplossingen bedenken voor het probleem.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
(Rob)
Dank je. Ik neem wel eens de telefoon op met ‘Goedemiddag, met Dactylo, uh met…’
(Marleen)
En bovendien is Dactylo een erg leuk bedrijf om voor te werken. Ilse is natuurlijk een leuk mens, maar ook de mensen die hier werken, ik ken inmiddels sowieso alle regio- en districtsmanagers persoonlijk, ja die kom ik sinds 2004 telkens weer tegen. Ik ben hier eerst tien minuten bezig, Rob ook, om iedereen op de gang dag te zeggen. De manier waarop je hier ontvangen wordt bij de receptie zegt al genoeg, door dames die jou ook persoonlijk kennen.
Dat werkt bij Dactylo dus beter, dat je een langere bureau-klantrelatie aangaat?
(Ilse) Ik denk dat het past bij Dactylo. Als je kijkt naar het DNA van Dactylo, komt het in meerdere plaatsen terug. Je ziet het in het dienstverband van eigen medewerkers, de medewerkers van Dactylo zijn gezien de ontwikkelingen in de branche relatief lang in dienst en dan praat je echt over grote verschillen, je ziet ook dat onze relatie met onze flexmedewerkers, die zijn redelijk loyaal aan Dactylo en wij aan hen. En ik denk dat datzelfde geldt voor partijen, en in dit geval bureaus waar ik mee werk, maar waar ook andere afdelingen mee werken. En… er moet vertrouwen zijn. Als er geen vertrouwen en empatie is is de relatie gedoemd te mislukken.
En Dactylo doet wat met je.
(Rob) Maar dat is dus echt zo. Zeker vanuit ons perspectief, we komen nog wel eens ergens bij bedrijven. Als je het verschil ziet tussen het binnenkomen bij Dactylo in het pand, de receptie, de mensen en bij een willkeurig ander bedrijf is het gewoon ánders. Aardiger, vriendelijker, het is opener.
(Ilse)
Het is gemeend, het is echt, oprecht. Daar worden mensen ook op geselecteerd. Als je kijkt naar de mensen van Dactylo, die zijn niet door een malletje te halen. Ze hebben allemaal een overeenkomst, maar het is heel moeilijk te definiëren waar het zit. Dat is de kracht, maar tegelijkertijd ook wel eens moeilijk om heel helder te communiceren naar buiten. En dat is ook de aanleiding geweest voor ‘Dactylo doet wat met je’, dat vanaf het moment dat we het introduceerden meteen werd herkend door de mensen.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
En ook voor het event dus?
Wat de aanleiding is geweest voor het event is dat er heel veel gebeurt op die arbeidsmarkt – ontgroening, vergrijzing, concurrentie en productie die wegtrekt naar met name het verre oosten – en wij hebben twee jaar geleden gezegd dat we ons moeten bezinnen op de toekomst in de zin van ‘wat willen wij nou zijn als Dactylo?’. Dat hebben we gedaan door een dwarsdoorsnede te maken van de organisatie, met een groepje, dus we hebben het niet als MT bedacht en gelanceerd in de organisatie, maar uiteindelijk moet je het wel vertellen aan die vijfhonderd medewerkers.
Rob, kun jij kort het event beschrijven… mensen kwamen binnen en toen.
Er lag een vrij grote nadruk op persoonlijk contact, dus iedereen werd ontvangen door de MT-leden en die kregen door hen uitgereikt aan een lanyard hun gelukspaspoort, eigenlijk een element om aan te geven dat we praten over geluk als het resultaat van de balans tussen welvaart en welzijn. Dat is natuurlijk een beetje ‘zwefie’, toch. En eigenlijk was een van de boodschappen van die avond dat het bereiken van die balans best hard werken is. In het gelukspaspoort moest je stempeltjes verzamelen dat uiteindelijk toegang gaf tot het feest. Toch wel de boodschap dat je er iets voor moet doen, dat het je niet komt aanwaaien.
We praten over de Van Nelle Ontwerpfabriek die adembenemend was aangekleed, met roze brandende poedeltjes, vogelkooitjes in 150 berkenbomen waar opgezette vogeltjes in twinkeleerden met een audiotrack stemmetjes van spelende kinderen.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
De overdracht en verankering van de boodschap verloopt altijd over drie schijven. Fase 1 was: begrijp de boodschap, dus luister hoe het in elkaar zit en denk er over na. Daarvoor hebben we ‘De Wereld Draait Door’ mogen lenen van de VARA. En het aardige is dat aan ongeveer iedere directietafel in Nederland, als het gaat over evenementen, woorden vallen als ‘interactief’ en het woord ‘interview’ en is het vaak ‘Wij willen zoiets als De Wereld Draait Door’. Nou als je De Wereld Draait Door wilt máák dan ook De Wereld Draait Door. Maar dan wel de originele, met alles er op en eraan. Dus met Mathijs – die vaker door Dactylo dingen heeft gedaan – en die is fabelachtig. Maar goed, DWDD is een heel duidelijk concept met duidelijke ingrediënten: je hebt de Jakhalzen, die hebben we naar klanten van Dactylo gestuurd, en natuurlijk Cafe De Werelt, de animatieserie waar we als eerste – en dat zal vermoedelijk ook de geschiedenis ingaan als de enige keer – dat er commercieel een aflevering van Cafe De Werelt is gemaakt. Op een eigen script, met schrijvers, met acteurs. Dat was deel 1.
Deel 2 was het Dactylo Plantsoen, met inflatable theatertjes (capaciteit 50 personen), die we uit Engeland hadden gehaald, waar kleine voorstellingen werden gespeeld die er in feite voor bedoeld waren om de mensen die die boodschap net gehoord hadden een beetje over de drempel te helpen daarin.
Geef eens een voorbeeld?
Dactylo is een heel grote, internationaal sterke club, als je naar de papieren en de cijfers kijkt, alleen niemand vertelt dat. Ik geloof dat ze op papier groter zijn dan Randstad, Ilse?
[afbeelding niet meer beschikbaar]
(Ilse)
Ja. Vedior Groep, waar Dactylo onder valt, is groter dan Randstad. En dat weten de mensen wel, maar ze doen er verder niets mee.
(Rob)
Om een beeld te geven, in een van die theatertjes stond Boom Chicago en die lieten op een heel grappige manier een soort larger than life Dactylo medewerker zien, een soort Superman, zwaar over de top natuurlijk, maar wel duidelijk. En ook met de boodschap ‘durf nou eens een beetje lef te tonen’. En we hadden Geert Chatrou in een ander theatertje, de kunstfluiter. In het kader van ‘fluitend naar je werk’. Daar zit ook weer een heel (persoonlijk) verhaal van Chatrou aan vast met als boodschap doe nou gewoon wat je het liefst doet, neem die stap, want de wereld blijft toch altijd doordraaien. En het enige wat je niet wil is als je straks aan het eind aan de slangen hangt je bedenkt ‘had ik dat nou maar gedaan’.
Dat was dus een carrousel waarin die 10 minuten voorstellingen in vier theatertjes voor 50 personen zes keer werden gespeeld. Feitelijk om de capaciteit weg te werken. Dus in dat park kon je lekker eten en drinken.
[afbeelding niet meer beschikbaar]
(Ilse wordt heel enthousiast)
Ja, even over het eten. De catering was echt geweldig. En dat is ook beleving, het klopte allemaal. Eetbare bloemen, heel gekke drankjes, glaasjes met tomaatjes en mozarella… alles in het belevingspark was beleving. Ook het eten. Dat was echt anders dan anders, en dat is met de cateraar ook goed doorgesproken…
Wie was dat?
(Marleen) Dat was toen nog de vaste cateraar van de Van Nelle Ontwerpfabrief Van der Linde Partycatering.
(Rob)
Lang verhaal kort. Aan het eind van die voorstellingen kreeg je dus in je paspoort een stempeltje en als je je paspoort vol had kreeg je toegang voor het feest. Daar werd natuurlijk een beetje de hand mee gelicht, maar de Dactylo-ers zijn ook weer van die fanatieke flikkers die dan ook met vier van die stempels aan komen. (Ilse barst in lachen uit, overigens).
Oké, genoeg over het event. Waarmee zijn de medewerkers hun auto’s ingestapt de nacht in?
Het goede nieuws is dat de mensen op het event een positieve booschap hebben meegekregen, met een enorme positieve boost en het positieve nieuws is dat ze die andere diensten die wij geïntroduceerd hebben waarvan we hebben gezegd ‘dat draagt bij aan welzijn en welvaart’ die hebben ze SUPER verkocht dat jaar dat volgde (2007 dus). Boven verwachting. Dus naast uitzenden is dat detachering, wering & selectie en international recruitment. Ze herkennen zich in Dactylo en handelen er naar. Daar zijn wel supertrots op.
[afbeelding niet meer beschikbaar]