Bij het zien van dit beeld dwalen mijn gedachten naar vervlogen dagen. Naar een tijd toen ik de Sint zag aankomen per boot in Roermond. Ja, inderdaad aan dezelfde kade waar ook ‘de echte’ Sinterklaas vorig jaar zijn zwarte lakschoenen op Hollandse bodem plaatste. ‘Vol verwachting klopt ons hard’ zongen we met z’n allen maar ik wist het zeker … bij mij het hardst. Het was mijn eerste kennismaking met een volksfeest waarin iedereen meedeed. Een evenement dat boven iedere vorm van discussie verheven leek.
Maar hoe anders is dat nu. Alle programma’s op tv bieden een podium aan de ‘voor-’ en/of ‘tegenstanders’ van het vermeende symbool van racisme in de samenleving ‘de Zwarte Piet’. Een alom vertegenwoordigde discussie die kennelijk ook ‘voor kinderbedtijd’ in de landelijke media gevoerd moest worden. Ikzelf heb geen uitgesproken mening over dit onderwerp. Ik zie het evenement als een nationale traditie waarin vele mensen sedert vele jaren, met de allerbeste intenties een evenement proberen neer te zetten waarin jong en oud, rijk en arm met elkaar worden verbonden. Een evenement bovendien dat mensen aanzet tot creativiteit en relativering. Getuige de prachtige en treffende gedichten die ik afgelopen jaren kreeg aangereikt van vrienden, collega’s en mijn eigen kinderen. Zij leerden mij de dingen niet ‘te zwaar op te nemen’ en deden mij om ‘mijn eigen tekortkomingen lachen’. Soms met kiespijn, maar toch; met een lach!
Laten we de hele discussie die er rondom dit fraaie familie evenement is ontstaan, ook voeren met eenzelfde relativering. Al was het alleen maar om die drie jongetjes aan die brug in Amsterdam die droom te geven waarin wijzelf ook zijn grootgebracht.
Foto: Annemiek den Uil