40 jaar ADCN-gala: dan maar liever geen jubileum-evenement

Heel soms gebeurt het. Ik zeg heel soms, want er is altijd wel een
lichtpuntje te vinden. In elke productie, welk evenement je dan ook
bezoekt. Althans, normaal gesproken… Dus: heel soms gebeurt het dat je,
wanneer een evenement is afgelopen en je ’s nachts terugloopt naar de
auto denkt: D i t  k a n  n i e t  w a a r  z i j n.

Het jaarlijkste ADCN-gala vond plaats op 12 april te Amsterdam. Tijdens
dit evenement worden de Lampen voor de beste reclame-uitingen
uitgereikt. Dat art-directors een moeilijk te pleasen doelgroep zijn
zal iedereen zonder meer aannemen. Maar die wetenschap voorziet óók
(juist) in handvatten bij het organiseren van een feestje. The Embassy en Kingcanary zouden er de boeken nog maar eens op
moeten naslaan. Maar goed, kennelijk wilde men iets met het thema
circus.

[afbeelding niet meer beschikbaar]

Nou, een circus was het. De invulling voldoet wat dat betreft aan de drie definities die Van
Dale geeft bij het trefwoord ‘circus’. 1: een ronde schouwplaats. Dat
klopt, de Gashouder van de Westergasfabriek is rond (èn laag, en
daarmee akoestisch erg ingewikkeld). 2: publieke vermakelijkheid. Dat
verklaart misschien de keuze van de presentator, die waarschijnlijk
vroeger clown had willen worden als ie groot was. Nu, daar ziet hij
twee wensen niet in vervulling gaan. Of misschien moest het
belachelijke pak waar men hem in gehesen had vermakelijk zijn? Nee
echt, menig circusdirecteur draaide zich om  in zijn graf. Ik zal het
nog een keer uitleggen: Stijl en elegantie, al dan niet op het
kitscherige af, zijn onderdelen van ‘show’. Daarom zijn show en circus
onlosmakelijk met elkaar verbonden. De derde definitie die aan het
woord circus wordt gegeven is in figuurlijke zin: ‘gedoe dat aan een
circus doet denken’. Eh… ja, maar dat is over het algemeen negatief
bedoeld. Als dat de opzet was, is men daarin geslaagd. Met een klein
gouden paardje onder de microfoon en een dwerg die champagne serveert
op het podium, maak je geen circus, da’s duidelijk.

[afbeelding niet meer beschikbaar]

Maar hoe maak je dan een Feest? Een 40-jarig Jubileum-Feest? Misschien door een opgewekte openingsspeech van de voorzitter. Zo’n verhaal dat je denkt: "Oké, let’s hear it. Laat maar komen al die schitterende nominaties, waar iedereen zo z’n best op heeft gedaan. Leuk, dat iemand trots is op waar hij voor staat." En dat je er eens goed voor gaat zitten. Kom maar op! …Best treurig is het als je na de openingsspeech door de voorzitter van ADCN Peter van Zijp, eigenlijk meer zin hebt om bij de dichtstbijzijnde kroeg met een paar stamgasten in conclaaf te gaan. Want zeurderig en negatief zijn naar mijn idee geen emoties die moeten overheersen in een feestelijke speech. Een goed feest dan, na het officiële gedeelte? Dat doet het ook altijd wel. Zo’n beetje netwerken, met iets lekkers te eten erbij… Maar ja, dan moet je elkaar wel kunnen verstaan, en dan moet er wel iets lekkers te eten zijn. Goed, deze laatste opmerking is wat subjectief; er zijn natuurlijk heus wel mensen die van koud Chinees voer in een kartonnen bakje houden en het leuk vinden om noedels met stokjes te eten.

[afbeelding niet meer beschikbaar]

Een Erg Belangrijk Onderdeel van elk evenement is de presentator, de dagvoorziter of wat er dan ook voor een naam wordt gegeven aan iemand die het publiek bij les moet houden en (let op: indien gewenst!) de nodige schwung moet aanbrengen. Dit is wellicht de belangrijkste mensch tijdens het evenement. Hij bepaalt de sfeer. Ik heb expres drie dagen gewacht met het schrijven van dit stuk omdat ik dan misschien wat minder ‘onder de indruk’ zou zijn. Maar nee, ik kom er niet onderuit: Nog even over de presentator Arjen Lubach? Neerbuigend aan het adres van je opdrachtgever, lomp en smakeloos is het om te beginnen met: "Goedenavond, vanavond is er een feest! …Maar eerst was er nog iets anders..eh.. oja, iets met prijzen ofzo." Dit is een onbegrijpelijk soort 5-jarigenhumor en op dit moment had deze man van het podium gehaald moeten worden om daarna Frank Sinatra de uitreiking aan elkaar te laten zingen. O jaaah, deze voor enkele muzikale onderbrekingen ingehuurde Sinatra-imitator is werkelijk Briljant. Nooit meer een ander. Maar meneer Lubach vond het nodig deze Entertainer aan te kondigen met: "Ja, we wilden eigenlijk de echte Sinatra, maar daar was iets mee, die kon niet of eh, die was dood ofzo…".

[afbeelding niet meer beschikbaar]

Omdat er vorig jaar zoveel klachten zijn binnengekomen over de lengte van het programma, is dit jaar het officiële gedeelte teruggebracht van 2,5 uur naar 1,5 uur. Zodoende kwamen met een rotgang alle nominaties voorbijgevlogen op de presentatieschermen. Te snel om te lezen wie, wat en waarom (maar dat maakt niet uit: de genomineerden herkennen hun eigen werk en de rest is niet interessant). De winnaar werd vervolgens op het podium geroepen om de prijs in ontvangst te nemen. Dat ging steeds op dezelfde manier: Lubach: "Zo, gefeliciteerd met de prijs, dáár is de champagne. O, we willen een fotomoment…" Als er al iemand was die niet alle veren in zijn eigen reet wilde steken en een woordje van dank wilde zeggen, kwam er een kleine wijziging in het hiervoor geciteerde. Het werd dan: "Zo, gefeliciteerd met de prijs, dáár is de champagne. O, we willen een fotomoment. O, u wilt nog iets zeggen?? Nou, als dat maar geen traditie wordt!!" Deze versie van de tekst kwam, u raadt het al, slechts een enkel keertje voor; men hield wijselijk zijn mond, nam braaf en met de gewenste snelheid de prijs in ontvangst en maakte zich struikelend uit de voeten richting dwerg/champagne. Om vervolgens de overige tijd (en die kon dus tot meer dan een uur oplopen) op podium rond te hangen. Ja, misschien was dìt trouwens wel het circus-element!! Ze hadden dan misschien wel net iets meer aandacht kunnen geven aan de dressuur. Het was namelijk de hele avond nogal rommelig op dat podium. Enniewee: Lubach? Control Alt Delete, zou ik zeggen.

[afbeelding niet meer beschikbaar]

Omdat ik om de een of andere masochistische reden het gevoel heb volledig te moeten zijn, moet ik nog even een aantal zaken kwijt die opvielen. Bij binnenkomst kreeg iedere gast een flesje water. Kan iemand mij vertellen hoe die vreemde zuigbehoefte zo’n jaar of twee geleden onder volwassen Nederlanders is ontstaan? Een flesje water in de auto, oké. Maar de hele dag aan zo’n flesje lopen lurken komt op mij over als pure aanstelleritis en waait naar ik hoop snel over. Iets anders dat opviel was het fatsoen van de gasten. Je loopt gewoon niet massaal weg tijdens een optreden. Verder heeft het voor deze doelgroep weinig zin een dresscode te vermelden op de uitnodiging; men komt gewoon op z’n boodschappen-zaterdags. Nu is de code ‘overdressed’ overigens wel wat vreemd: overdressed op wàt? Wanneer je town chique wordt verwacht en je komt in gala, dan ben je overdressed. Maar wanneer ben je out of the blue overdressed?

Echt, ik vind het niet leuk (ik ga nu eenmaal liever voor de leuke herinneringen) maar ik zeg het toch: And the winner is, in de categorie ‘Meest Opvallende Evenement van het jaar’:
het ADCN-gala.

Auteur Susanne Ros is publiciste en freelance journaliste.