Wim Brok: ‘Minder decibels, meer beleving’

Waar halen je branchegenoten hun inspiratie vandaan? Wat is hun droom? En in wiens schoenen zouden ze graag een dagje willen staan? In Event Personality leer je je branchegenoten pas echt kennen. Dit keer maak je kennis met Wim Brok van Brocéliande.

Wie is Wim Brok?
Wim is 56 jaar, gehuwd van Marieline van Wely, tevens mijn compagnon bij Brocéliande. Wij hebben geen kinderen, wel twee katten en een visvijver.

Wat is typisch ‘Wim Brok’?
Planmatig werken hoort echt bij mij. Zaken regelen, het overzicht houden, maar ook snel beslissingen nemen. Maar unieke dingen maken is ook typisch Wim Brok. Binnen Brocéliande vullen mijn vrouw en ik elkaar heel goed aan: Marieline is artistiek leider en werkt procesmatig, ik planmatig. En allebei houden we van korte en snelle lijntjes: een besluit nemen duurt bij ons nooit lang. Ook naar onze klanten toe werkt dat prettig, omdat we altijd snel en duidelijk reageren.

Verder ben ik ook wel iemand met een mening, ik durf de dingen te benoemen. Dat is soms een valkuil, dan ben ik te snel met mijn mening. Tegelijkertijd houd ik erg van brainstormen, van het delen van ideeën en meningen. Daar ontstaan de beste verhalen.

Beroep en bedrijf?
Mijn hoofdfunctie is zakelijk leider van Brocéliande. Maar ik ben ook producer, ik organiseer, ik bouw decors als het moet en ik speel zelf als het kan. Brocéliande bestaat inmiddels zeventien jaar en we zijn in feite een productiebedrijf voor entertainment, theater, kostuums en acts. We doen veel festivals, we leveren al jaren aan de Efteling, we maken dingen voor collega’s; heel divers inderdaad. Marieline en ik zijn de twee-eenheid die alles bedenken, maken en bouwen. Daaromheen hangt een enorm netwerk van mensen met wie we samenwerken: zangers, acteurs, poppenspelers, dansers, decorbouwers, noem maar op. Onze insteek is dat we alles wat we doen, goed willen doen. We doen geen hapsnapwerk, we willen producten leveren die we inhoudelijk kunnen onderbouwen die jaren mee kunnen.

Waarom deze branche?
Ik ben er ingerold, en daar prijs ik me nog iedere dag gelukkig mee. Ik was gymnastiekleraar en deed daarnaast straattheater, als hobby eigenlijk. Toen Land van Ooit in 1989 van start ging, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en gesolliciteerd, als acteur. Blijkbaar zagen ze mijn talent, want ik werd aangenomen. In eerste instantie werkte ik alleen als acteur, maar Land van Ooit zat toen nog in de pioniersfase, dus als je wilde, kreeg je veel ruimte om ook andere dingen te doen. Zodoende heb ik meegeschreven aan een 40-delig hoorspel. En ik ontmoette Marieline. Binnen de kortste keren begonnen wij eigen ideeën te bedenken en uit te werken en in 1996 zijn we samen verder gegaan. Als Land van Ooit mij toen die kans niet had gegeven, was mijn leven echt totaal anders gelopen – op alle vlakken, ja. Daarom is het zo belangrijk dat iemand je talent ziet en je de kans geeft.

Mooiste evenement waaraan je hebt meegewerkt?
Een jaar of drie geleden hebben we op Texel deelgenomen aan de Theateretappe, van Pieter Schipmölder. We speelden daar zeven weken lang met tien theatergroepen, in vier Theaterwagens. Elke dag voorstellingen, een kampement op de camping en samen iets creëren; dat was zo ontzettend mooi. Het was ook kleinschalig, waardoor de voorstellingen heel intiem waren. Heel bijzonder, ja.

Mooiste evenement dat je hebt bijgewoond?
Hoewel ik van kleinschalige voorstellingen houd, zijn het toch de grote evenementen die me bijblijven. De concerten van Prince en Pink Floyd in de jaren ’80; puur spektakel. De stadsfeesten van Carcassonne in Frankrijk, waar werkelijk alles klopt. Alles grijpt in elkaar waardoor er een logisch verhaal ontstaat. En ondanks dat je de taal niet tot in de finesses beheerst, word je in het verhaal opgenomen, puur omdat het klopt. In Le Puy du Fou, ook in Frankrijk, bezoeken we vaak historische voorstellingen. Dat is enorm: 13 duizend mensen op de tribune, 900 figuranten. Die voorstellingen slurpen je ook helemaal op, puur omdat alles zo knap in elkaar grijpt.

Wat inspireert jou?
Misschien nogal cliché, maar ik vind de grenzeloze fantasie van mijn vrouw fantastisch. Verder houd ik van unieke dingen; unieke voorstellingen, maar ook decors en vormgeving. Het inspireert mij als ik een eigen en unieke stijl tegenkom.

Waar droom je nog van?
Eigenlijk heb ik verschillende dromen. De belangrijkste is dat ik een goede balans vind tussen werk en privé. Ik kan altijd blijven werken, maar dat is natuurlijk wel een instinker. Dus daar moet ik aan blijven werken, want dat komt echt ten goede aan mezelf, aan mijn relatie met Marieline en aan ons bedrijf.

Een tweede droom is dat we nog meer met andere partners gaan samenwerken. Daartoe hebben we KREATERS opgericht, een samenwerkingsverband waarin vijf autonome bedrijfjes dingen bedenken en creëren. We zitten regelmatig bij elkaar om ideeën uit te wisselen en projecten te delen. We maken gebruik van elkaars kracht en dat werkt ontzettend goed.

Hoe ziet de branche er over vijf jaar uit?
Ik hoop dat organisaties over een paar jaar weer creatieve bedrijven in durven te huren. Nu zijn er te veel bedrijven die dingen doen die eigenlijk niet bij ze passen. Bedrijven moeten weer terug naar waar hun kracht zit en ik vermoed ook wel dat dat gaat gebeuren. Het is logisch dat veel bedrijven er de laatste jaren voor hebben gekozen hun werkzaamheden uit te breiden. Maar ik denk dat het je op de lange duur het meest oplevert als je dat doet waar je echt goed in bent. De rest moet je gewoon inhuren.

Stel: je mag een dag in iemands schoenen staan… Wie kies je en wat wil je die dag leren?
Constant Geerling, van Constant in Beweging. Hij bruist van de creativiteit en hij heeft het zakelijk inzicht om die ideeën goed in de markt te zetten. Ik zou graag een dag met hem mee willen lopen om juist dat laatste van hem te leren. Het gebeurt mij eigenlijk te vaak dat mooie plannen verstoffen. Dus hoe doet hij dat, hoe legt hij zijn plannen op tafel, hoe zorgt hij ervoor dat creatieve plannen een echte kans krijgen; dat wil ik graag van hem leren.

Wat was je grootste blunder?
Ik denk dat het minstens zo’n tien jaar geleden is, tijdens de opbouw van een beurs. Naast mij was ook iemand aan het werk. Hij kwam me heel bekend voor maar ik herkende hem niet direct. Heel irritant, want ik ben normaal gesproken best goed in namen en gezichten. Maar goed, we stelden ons aan elkaar voor, maar door de herrie verstond ik hem niet goed. Snel daarna realiseerde ik me wie het was: Arjan van Dijk. Toen ben ik toch maar even naar hem toegegaan om mijn excuses aan te bieden. Ik bedoel: Arjan van Dijk! Als je in deze branche werkt, moet je hem toch gewoon herkennen. Maar hij vond het geen probleem; een bescheiden man.

Dit weet of verwacht bijna niemand van mij…
Hoewel ik alweer 56 ben, speel ik nog iedere week een potje basketbal. In de zaal, met een vaste club. Winnen hoeft niet meer zo nodig, maar ik tik die bal er nog steeds in, ja. Heerlijk!

Welke wijsheid wil je graag met je branchegenoten delen?
Mag ik er ook twee delen? Ten eerste: durf samen te werken, durf kennis en ervaring te delen, maar ga ook zuinig om met je eigen ideeën. Jouw ideeën zijn van jou, daar moet jij mee aan de slag. Maak duidelijk dat een idee van jou is, daarmee kun je veel problemen voorkomen.

Ten tweede: beleving en decibels zijn niet hetzelfde. Het gebeurt te vaak dat het podiumgeluid alles en iedereen overstemt en dat is lang niet altijd nodig. Zet die schuif eens wat lager en ervaar dan dat mensen hun best gaan doen om te luisteren en in hun gevoel kruipen, in plaats van in hun trommelvliezen.