Frank Fraterman: ‘De eerste aanslagen van Satisfaction – ik vergeet het nooit meer’

Waar halen je branchegenoten hun inspiratie vandaan? Wat is hun droom? En in wiens schoenen zouden ze graag een dagje willen staan? In Event Personality leer je je branchegenoten pas echt kennen!  Dit keer maak je kennis met Frank Fraterman, oprichter en directeur van Festivents.

Wie is Frank Fraterman?
Ik ben getrouwd, heb drie dochters, van wie de oudste het huis uit is. Onze tweeling van 18 woont nog thuis. Ik ben een man in een vrouwenhuishouding, hartstikke gezellig! Verder ben ik een ras-Hagenees, dat hoor je wel, toch? Geeft niks, ik ben er trots op Hagenees te zijn.

Wat is typisch ‘Frank Fraterman’?
Mijn eeuwige enthousiasme; dat straal ik uit, maar dat is ook werkelijk hoe ik alles zie. Ik ben zo iemand die zin heeft in iedere dag. Joh, ik kan in de rij tussen alleen maar chagrijnige mensen staan, maar als ik aan de beurt ben, zeg ik rustig tegen de caissière dat ze een leuke bril op heeft. Dat verandert de sfeer direct. Dat maakt het leven toch stukken leuker?

Beroep en bedrijf?
Festivents is een evenementenorganisatiebureau dat ik in 1995 heb opgericht. We  hebben vier mensen in dienst, plus twee stagiaires. Voor standaardevenementen moet je niet bij ons zijn; wij zijn vooral sterk in het maken van concepten voor evenementen. We denken na over waarom de klant voor een evenement kiest: waarom geeft hij daar zijn geld aan uit? Wij vinden het belangrijk om daarop aan te haken. De laatste jaren bedenken we steeds vaker dingen zelf, omdat het aanbod steeds minder matcht met de wensen van de klant. Zo hebben we een paar jaar geleden met kerst voor het eerst flashmobs op Schiphol gedaan – dat was nog nooit gebeurd. We hebben zelf acteurs ingehuurd, een creatief team geformeerd en zelf de act bedacht, de kostuums, de muziek, alles. Iets unieks neerzetten geeft enorm veel voldoening. Het is geen rocketscience, maar wij hebben net weer even andere ideeën en andere leveranciers. En we laten iedereen meedenken: de cateraar, de decorbouwer, iedereen. Dat levert mooie toevoegingen op.

Waarom deze branche?
Het was geen bewuste keuze in ieder geval. Ik speelde altijd wel in een schoolbandje en later werkte ik op het North Sea Jazz Festival, uit liefhebberij. En ik was al op jonge leeftijd een fervent concert- en festivalbezoeker. Maar uiteindelijk werd ik intercedent en vanuit die baan heb ik op een gegeven moment gesolliciteerd op de baan van projectmanager publieksevenementen in Scheveningen. Een geweldige tijd, maar na vijf jaar wilde ik meer. Ik had te maken met een vaste evenementenkalender en ik wilde meer ruimte voor creatie. Inmiddels had ik natuurlijk al een heel netwerk opgebouwd en langzaamaan deed ik al wat dingen naast mijn werk. Via via kreeg ik toen de vraag of ik het evenement voor het tienjarig bestaan van een bedrijf wilde organiseren. Ja, natuurlijk wilde ik dat! Ik had me nog niet eens ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Maar het was een vliegende start, met nadien artikelen in onder andere de Adformatie. En omdat er op dat feest veel grote bedrijven aanwezig waren, rolden er meteen weer nieuwe dingen uit.

Mooiste evenement waaraan je hebt meegewerkt?
De opening van het Provinciehuis Noord-Holland, in het voormalig paleis van Lodewijk Napoleon. Een heel divers evenement. Koningin Beatrix verrichtte de officiële opening, er was een bal met alle burgermeesters uit de provincie, er was een publieksevenement met Candy Dulfer en Moke en er was een ballonnenfestival voor  de jeugd, inclusief een metershoge Lodewijk Napoleon van ballonnen. Het werken in zo’n monumentaal pand is al uniek natuurlijk; de curator hield ons dan ook continu in de gaten. Al met al hebben we er twee jaar aan gewerkt, waardoor de relatie met de opdrachtgever ook bijzonder was.

Mooiste evenement dat je hebt bijgewoond?
Het optreden van de Rolling Stones in het Zuiderpark. De eerste aanslagen van Satisfaction – ik vergeet het nooit meer.

Wat inspireert jou?
Film, muziek, maar ook dingen op straat. Dat kunnen rare dingen zijn, hoor. Dan zie ik een wandelwagen, denk ik aan wielen, aan vierkanten die niet kunnen rollen, aan wiskundige vormen, en dan… já, dat is gaaf, dat gaan we doen! Grappig, hoe snel zoiets gaat in je hoofd.

Waar droom je nog van?
De pauze van de Superbowl in Amerika. Twintig minuten voor de podiumopbouw, het optreden van U2 of Madonna of wie dan ook en de podiumafbouw. Dat gaat tot op de seconde nauwkeurig, want eromheen staan de duurste commercials ter wereld al klaar om te worden ingestart. Eerlijk gezegd droom ik er niet van om het zelf te mogen doen, maar ik zou graag een keer willen zien hóe ze het doen. Ik doe mijn dingen met onwijs veel plezier en ik heb niet het gevoel dat ik nog een droom moet waarmaken.

Hoe ziet de branche er over vijf jaar uit?
Dat heeft alles te maken met hoe de wereld nu functioneert. Je eerste gedachte is natuurlijk de crisis: wat doet dat met de branche? Maar de wereld zelf verandert; door de digitalisering komt alles steeds dichterbij. Ik geloof wel dat het samenbrengen van mensen blijft, maar ik weet niet of bedrijven nog wel evenementen zullen inzetten om hun boodschap over te brengen. Misschien wordt digitaal alleen maar belangrijker of gaat de economie een nog veel grotere rol spelen. Ik verwacht wel dat de nieuwe ontwikkelingen ook weer nieuwe business zullen genereren. Maar hoe, dat weet ik niet.

Stel: je mag een dag in iemands schoenen staan… Wie kies je en wat doe je die dag?
Ik zou wel eens een megagrote popartiest willen zijn. Zo’n Bono die opkomt terwijl er 100.000 fans staan te gillen. Ik ben zo benieuwd hoe dat voelt. Dat podiummoment: het toneel op, het publiek, de lampen die aangaan – kippenvel voor een week moet dat geven. Vroeger op school verzonnen we liedjes op de zolderkamer. En als dan tijdens een optreden bleek dat drie meisjes de tekst kenden… Joh! Dat is niet normaal: die meisjes zingen de woorden uit mijn multomapje! Iemand als Bono moet datzelfde gevoel hebben, maar dan in een übervariant.

Wat was je grootste blunder?
We deden een keer een groot evenement in het Congresgebouw in Den Haag. Zes zalen programmering, alles luisterde heel nauw, dus iedereen was gebriefd tot en met. Ook de magiër. Maar de magiër was laat. Op een gegeven belt-ie en ik vertelde hem dat hij naar de balie moest gaan. Maar hij zag helemaal geen balie. Dus ik vroeg hem waar hij was. In de RAI, in Amsterdam! We weten nog steeds niet waar dat fout is gegaan. En uiteindelijk hebben we het ook prima opgelost, gelukkig.

Dit weet of verwacht bijna niemand van mij…
Dat ik de laatste tijd beter naar mensen luister. Ik ben een spraakwaterval, sta snel met mijn mening klaar en ben eigenlijk best een eigenwijs mannetje – een leider, zeg maar. Maar de laatste tijd, en misschien komt dat door het ouder worden, heb ik niet meer het hoogste woord tijdens bijvoorbeeld vergaderingen. Dat is een openbaring, hoor. Ik zal nooit een rustige Frank worden, maar ga de dingen hierdoor wel anders zien. En hoewel ik soms op mijn lip moet bijten, zit het wel steeds beter in mijn systeem. Al doende leert men, dat geldt voor mij dus ook.

Welke wijsheid wil je graag met je branchegenoten delen?
Blijf dicht bij wie je bent en doe waar je in gelooft. Op het moment dat je een kunstje gaat doen, werkt het niet. Ook al gaat het nu even minder door de crisis, geloof in de kracht waarmee je alles hebt opgebouwd. Ga daarvoor staan. Laat je niet afleiden door de crisis en de tijdgeest, laat je niet dwingen door de omstandigheden.