EventsBlog Linda Kerkhoven: ‘Scheur in je broek = onderbroekenlol of serious hospitality’

‘Ik heb een wat ongebruikelijke vraag.’

Ik heb een afspraak op locatie met de directeur van een conferentiehotel en meld mij bij de receptie, terwijl ik hem tegelijk ook naar mij toe zie lopen. Hij vraagt of ik nog even een momentje heb want ‘het is een volgeboekte dag en iedereen springt dan bij’. Op zich niets bijzonders, ik doe een stapje opzij en maak ruimte voor de volgende gast aan de balie. ‘Ik heb een wat ongebruikelijke vraag,’ zegt de mevrouw aan de balie waardoor ze mijn aandacht volledig heeft. ‘Een van onze trainers is zojuist uit zijn broek gescheurd en staat de hele dag voor een groep. Heeft u misschien nog een broek liggen van personeel die hij kan lenen?’ Hoewel het een serieus probleem is tovert het toch een lach op mijn gezicht en tegelijk voel ik plaatsvervangende gêne.

Naaien? Nee sorry die scheur is echt te groot
De receptioniste vat het gelukkig bloedserieus op en pleegt direct een telefoontje maar helaas zijn alle gevonden, reserve en oude broeken onlangs opgeruimd. Een aardige mevrouw van ‘house keeping’ komt naar de receptie en stelt voor om de broek te naaien maar de dame aan de balie antwoordt dat de scheur daar echt te groot voor is. Ze moet er nu zelf ook wel een beetje om lachen en ondertussen beeld ik mij in hoe de trainer dan nu voor de groep moet staan en het zweet breekt mij bij die gedachte alleen al uit.

Ik durf ’t bijna niet te vragen maar…
De directeur stelt voor het probleem over te nemen zodat de receptioniste weer verder kan met haar dagelijkse routine. Hij kijkt mij aan en ik knik begrijpelijk, nee natuurlijk, ik snap het volkomen, dit gaat voor. De realitysoap ‘Herrie in Hotel Spaander’ is er niets bij. Ondertussen ben ik verplaatst naar de directiekamer die inmiddels is omgedoopt tot crisiscentrum. Een paar telefoontjes en drie kopjes koffie verder, is het geregeld. Er wordt op de deur geklopt en er worden drie strak-in-strijk-en-plooi gestreken broeken (opgehaald bij de dichtstbijzijnde kledingleverancier) overhandigd. Ondertussen verlaten wij het kantoor zodat de trainer kan passen… zou het?! Ja hoor de tweede zit als gegoten. Na dankbetuigingen over en weer restte mij nog een vraag: ‘Mag ik een foto maken? Onherkenbaar uiteraard en verder zullen we geen namen noemen.’